Вікіпэдыя

Бяроза (горад)

горад у Беларусі
Гэтая назва мае некалькі сэнсаў. Калі вас цікавяць іншыя сэнсы, глядзіце таксама Бяроза.

Бяро́за (да 1945 году — Бяро́за Карту́ская) — места ў Беларусі, на рацэ Ясельдзе. Адміністрацыйны цэнтар Бярозаўскага раёну Берасьцейскай вобласьці. Насельніцтва на 2018 год — 29 441 чалавек[1]. Знаходзіцца за 102 км на паўночны ўсход ад Берасьця, за 6 км ад чыгуначнай станцыі Бяроза-Картуская (лінія Берасьце — Баранавічы); на аўтамабільнай дарозе Кобрынь — Баранавічы.

Бяроза
трансьліт. Biaroza
Адноўленая брама і руіны кляштару картузаў
Адноўленая брама і руіны кляштару картузаў
Coat of Arms of Biaroza, Belarus.svg Flag of Biaroza-Kartuskaja.svg
Герб Бярозы Сьцяг Бярозы
Першыя згадкі: 1477
Краіна: Беларусь
Вобласьць: Берасьцейская
Раён: Бярозаўскі
Плошча: 43,3 км²
Насельніцтва (2018)
колькасьць: 29 441 чал.[1]
шчыльнасьць: 679,93 чал./км²
Часавы пас: UTC+3
Тэлефонны код: +375 1643
Паштовы індэкс: 225210
Нумарны знак: 1
Геаграфічныя каардынаты: 52°31′59″ пн. ш. 24°58′57″ у. д. / 52.53306° пн. ш. 24.9825° у. д. / 52.53306; 24.9825Каардынаты: 52°31′59″ пн. ш. 24°58′57″ у. д. / 52.53306° пн. ш. 24.9825° у. д. / 52.53306; 24.9825
Бяроза на мапе Беларусі ±
Бяроза
Бяроза
Бяроза
Бяроза
Бяроза
Бяроза
Commons-logo.svg Галерэя здымкаў у Вікісховішчы
http://bereza.gov.by/

Бяроза Картуская — даўняе мястэчка гістарычнай Берасьцейшчыны. Да нашага часу тут захаваўся адзіны на абшарах Вялікага Княства Літоўскага кляштарны комплекс картузаў, колішні нэкропаль чарэйска-ружанскай лініі роду Сапегаў, помнік архітэктуры XVII ст., часткова зруйнаваны расейскімі і савецкімі ўладамі. Сярод мясцовых славутасьцяў вылучаецца царква Сьвятых Апосталаў Пятра і Паўла, помнік архітэктуры XVIIII ст., часткова зруйнаваны Маскоўскім патрыярхатам. У 1934—1939 гадох, за польскім часам, у мястэчку дзейнічаў канцэнтрацыйны лягер для палітычных зьняволеных.

ГісторыяРэдагаваць

Асноўны артыкул: Гісторыя Бярозы

Вялікае Княства ЛітоўскаеРэдагаваць

Першы вядомы пісьмовы ўпамін пра Бярозу датуецца 1477 годам, калі Ян Гамшэй з сваёй жонкай Барбарай заснавалі тут касьцёл Найсьвяцейшай Тройцы. Вёска ўваходзіла ў склад Сялецкай воласьці Берасьцейскага павету[2]. На мяжы XV—XVI стагодзьдзяў Бяроза стала асяродкам гандлю. Вялікі князь Жыгімонт Стары выдаў дазвол М. Гамшэю на правядзеньне ў мястэчку штотыднёвых таргоў зь пятніцы да суботы.

 
Бярозаўскі кляштар картузаў: Сьвяты Бруно і К. Л. Сапега

У пачатку XVII стагодзьдзя Ян Паўлавіч Гамшэй прадаў Бярозу Ляву Сапегу, канцлеру Вялікага Княства Літоўскага. У 1614 годзе маёнтак набыў харунжы Марцін Німіра. У 1617 годзе Леў Сапега выкупіў паселішча ў М. Німіры.

Леў Сапега фундаваў у Бярозе новы касьцёл, якому ў 1620 годзе надаў чатыры валокі ў вёсцы Левашкі, замацаваныя паўторна ў 1632 годзе. 9 ліпеня 1629 году ён выдаў жыдам ліст на свабоднае пражываньне ў мястэчку Бярозе. У гэтым лісьце Л. Сапега дазволіў збудаваць школу «ў гэтым мястэчку Бярозе, у якім, збудаваўшы школу, маглі б спакойна праводзіць свае набажэнствы»[a]. Побач зь юдэйскім малітоўным домам і касьцёлам у Бярозе існавала царква. Першыя зьвесткі пра яе зьмяшчаюцца ў дакумэнце 1618 году, у якім апісваюцца межы зямель касьцёла, а таксама ідзе гаворка пра землі «рускага папа з царквы».

Па сьмерці Л. Сапегі ў 1633 годзе Бяроза, згодна з тэстамэнтам, перайшла да яго старэйшага сына Яна Сапегі, маршалка Вялікага Княства Літоўскага, па сьмерці апошняга — да ягонага брата Казімера Льва Сапегі. К. Л. Сапега фундаваў некалькі касьцёлаў і кляштараў, сярод якіх быў картускі кляштар у Бярозе. Закладка першага нарожнага каменя зь вялікай урачыстасьцю адбылася ў 1648 годзе, дзе прысутнічалі сам заснавальнік, а таксама біскуп луцкі Андрэй Гембінскі і рымскі нунцыюш ксёндз Ян дэ Торэс. Значэньне і статус Бярозы пад кіраўніцтвам картузаў не зьмянілася. Уладу ў мястэчку, згодна з загадам пракурора картузіі, выконваў кляштарны ўраднік.

 
Касьцёл пры кляштары картузаў, 1750 г.

У 1679 годзе кляштар атрымаў ад караля і вялікага князя Яна Сабескага прывілей на кірмаш у сьвята Адшуканьня Сьвятога Крыжа (паводле паданьня, кляштар заснавалі на месцы ў пушчы, дзе Леў Сапега знайшоў драўляны крыж у часе паляваньня), што спрыяла больш шырокім гандлёвым магчымасьцям мястэчка. Апроч кірмашу на Сьвятую Тройцу, у Бярозе Картускай адбываліся таргі ў дзень праваслаўнага Прычашчэньня.

За часамі Вялікай Паўночнай вайны ў канцы красавіка 1706 году каля Бярозы Картускай адбылася сутычка паміж расейскім і швэдзкімі войскамі. Апошнія па пераходзе Ясельды занялі мястэчка і кляштар, якіх спалілі і разрабавалі. Швэды захапілі некалькі манахаў з кляштару, за якіх потым плацілі выкуп.

Пад уладай Расейскай імпэрыіРэдагаваць

У выніку трэцяга падзелу Рэчы Паспалітай (1795 год) Бяроза Картуская апынулася ў складзе Расейскай імпэрыі, у Пружанскім павеце Слонімскай, з 1797 году Літоўскай, з 1801 году Гарадзенскай губэрні. У 1-й палове XIX ст. у мястэчку штогод праводзіліся 8 кірмашоў, працавалі 36 крамаў, 2 гарбарныя і суконная мануфактуры.

Па здушэньні вызвольнага паўстаньня (1830—1831) у 1832 годзе расейскія ўлады зачынілі кляштар картузаў за ўдзел манахаў у паўстаньнях 1794 і 1831 гадоў. Інфраструктура кляштару, разам зь мястэчкам, перайшла да Кіраваньня Дзяржаўнай маёмасьці Гарадзенскай губэрні. У пэрыяд 1860—1870-х гадоў паводле пастановы расейскіх уладаў значную частка будынкаў кляштару разабралі. Цэгла пайшла на пабудову вайсковых кашараў і царквы Маскоўскага патрыярхату ў Бярозе Картускай, медзяныя лісты з касьцёла — у Горадню на дах царквы Аляксандра Неўскага.

На 1833 год у Бярозе Картускай было 200 драўляных будынкаў. Паводле вынікаў перапісу 1897 году — 5 цагляных і 1070 драўляных будынкаў, працавалі мужчынская і жаночая народныя вучэльні, фэльчарскі пункт, аптэка. Хуткаму росту мястэчку паспрыяла будаваньне Маскоўска-Берасьцейскай чыгункі.

За часамі Першай сусьветнай вайны ў 1916 годзе Бярозу Картускую занялі нямецкія войскі.

  • Старая графіка Бярозы Картускай

  • Кляштар, 1743 г.

  • Кляштар, 1750 г.

  • Кляштар, XVIII ст.

  • Абмеры кляштару, 1837 г.

Найноўшы часРэдагаваць

25 сакавіка 1918 году згодна з Трэцяй Устаўной граматай Бяроза Картуская абвяшчалася часткай Беларускай Народнай Рэспублікі. 1 студзеня 1919 году ў адпаведнасьці з пастановай І зьезду КП(б) Беларусі яна ўвайшла ў склад Беларускай ССР[3].

14 лютага 1919 году Бярозу Картускую заняла польскае войска. Згодна з Рыскай мірнай дамовай (1921) яна апынулася ў складзе міжваеннай Польскай Рэспублікі. У 1934 годзе ў мурах былых расейскіх кашараў польскія ўлады зладзілі вязьніцу для палітычных зьняволеных — украінскіх нацыяналістаў з ОУН і камуністаў. У лягеры, якім кіраваў паліцэйскі інспэктар з Познані Ян Ґрэфнэр, трымалася да 800 вязьняў.

У 1939 годзе Бяроза Картуская ўвайшла ў склад Беларускай ССР, дзе 15 студзеня 1940 году стала цэнтрам раёну і атрымала статус места[4].

22 чэрвеня 1941 году, у першы дзень вайны з СССР Бярозу занялі войскі Трэцяга Райху. За часамі нямецкай акупацыі тут існавала жыдоўскае гета. Нацысты забілі больш за 8 тыс. чал. У ваколіцах Бярозы дзейнічалі партызанскія аддзелы пад камандаю дэсантаваных з Расеі дывэрсантаў. У ліпені 1944 году места заняла Чырвоная армія.

У 1995 годзе каля Бярозы беларускія сілы супрацьпаветранай абароны зьбілі паветраны шар з двума амэрыканскімі аэранаўтамі — удзельнікамі міжнароднай авіярэгаты.

НасельніцтваРэдагаваць

ДэмаграфіяРэдагаваць

  • XIX стагодзьдзе: 1830 год — 584 муж., зь іх шляхты 6, духоўнага стану 28, мяшчанаў-юдэяў 161, мяшчанаў-хрысьціянаў і сялянаў 389[5]; 1833 год — 1,2 тыс. чал.; 1878 год — 2507 чал. (1121 муж. і 1386 жан.)[6]; 1897 год — 6,2 тыс. чал.
  • XX стагодзьдзе: 1931 год — 4,5 тыс. чал.[7]; 23 чэрвеня 1940 году — 4,5 тыс. чал.[8]; 1959 год — 5,6 тыс. чал.; 1968 год — 7,5 тыс. чал.[9]; 1992 год — 26 тыс. чал.[4]; 1995 год — 30,5 тыс. чал.[10]
  • XXI стагодзьдзе: 2006 год — 29,5 тыс. чал.; 2009 год — 29 357 чал.[11] (перапіс); 2016 год — 29 408 чал.[12]; 2017 год — 29 451 чал.[13]; 2018 год — 29 441 чал.[1]

АдукацыяРэдагаваць

У Бярозе працуюць 3 сярэднія, музычная і дзіцяча-юнацкая спартовая школы, 7 дашкольных установаў.

МэдыцынаРэдагаваць

Мэдычнае абслугоўваньне насельніцтва ажыцьцяўляюць лякарня і паліклініка.

КультураРэдагаваць

Дзейнічаюць дом культуры, кінатэатар, 2 бібліятэкі.

Зь Бярозы паходзіць рок-гурт BN — пераможца конкурсу «Басовішча».

ЗабудоваРэдагаваць

Вуліцы і пляцыРэдагаваць

Афіцыйная назва Гістарычная назва Былыя назвы
17 верасьня вуліца Гмінная вуліца (частка)
Біскупская вуліца (частка)
Камсамольскі сквэр Рынак пляц
Кастрычніцкая вуліца Тыльная вуліца
Кірава вуліца Шырокая вуліца[14] Юзэфа Пілсудзкага вуліца
Леніна вуліца Берасьцейскі тракт
Берасьцейская шаша		 Тадэвуша Касьцюшкі вуліца
Максіма Горкага вуліца Кутніцкая вуліца
Першамайская вуліца Татарская вуліца
Пушкіна вуліца Кляштарная вуліца
Савецкая вуліца Царкоўная вуліца (частка)
Зьдзітаўская вуліца (частка)
Сьвярдлова вуліца Сялецкая вуліца
Чырвонаармейская вуліца Пружанская вуліца[b]

ЭканомікаРэдагаваць

Прадпрыемствы машынабудаваньня, будаўнічых матэрыялаў і харчовай прамысловасьці.

Турыстычная інфармацыяРэдагаваць

ІнфраструктураРэдагаваць

 
Панарама кляштару картузаў

Дзейнічае Бярозаўскі гістарычна-краязнаўчы музэй. Спыніцца можна ў гасьцініцы «Ясельда». Працуе дом паляўнічага «Смалярка»[15].

СлавутасьціРэдагаваць

Страчаная спадчынаРэдагаваць

  • Касьцёл Найсьвяцейшай Тройцы (1933)
  • Сынагога (XIX ст.)
  • Царква (1618)

ГалерэяРэдагаваць

  • Краявіды Бярозы

  • Руіны касьцёла

  • Кляштар, шпіталь

  • Кляштар, адноўленая брама

  • Кашары

АсобыРэдагаваць

ЗаўвагіРэдагаваць

  1. ^ Акты, издаваемые Виленскою археографическою комиссиею. — Т. 5. Акты Брестского и Гродненского гродских судов с присовокуплением привилегий на землевладение в Брестской и Кобринской экономиях. — Вильна, 1871. С. 142—143. [1]
  2. ^ Плян Бярозы 1934 году
  3. ^ Нарадзіўся ў вёсцы Самойлавічах, якая ў наш час стала часткаю места Бярозы

КрыніцыРэдагаваць

  1. ^ а б в Численность населения на 1 января 2018 г. и среднегодовая численность населения за 2017 год по Республике Беларусь в разрезе областей, районов, городов и поселков городского типа(рас.) Нацыянальны статыстычны камітэт Рэспублікі Беларусь
  2. ^ Грынявецкі В. Бяроза // ВКЛ. Энцыкл. Т. 1. — Менск, 2005. С. 364.
  3. ^ 150 пытанняў і адказаў з гісторыі Беларусі / Уклад. Іван Саверчанка, Зьміцер Санько. — Вільня: Наша Будучыня, 2002. — 238 с. ISBN 9986-9229-6-1.
  4. ^ а б Сяленя Я. Бяроза // ЭГБ. Т. 2. — Менск, 1994. С. 170.
  5. ^ Соркіна І. Мястэчкі Беларусі... — Вільня, 2010. С. 414.
  6. ^ Słownik geograficzny... T. I. — Warszawa, 1880. S. 141.
  7. ^ Енциклопедія Українознавства : Словникова частина : [в 11 т.] / Наукове товариство імені Шевченка; Гол. ред. проф., д-р В.Кубійович. — Париж; Нью-Йорк; Львів: «Молоде життя», 1991-2003.Т.1: Абаза Микола — Голов’янко Зиновій. — Львів, 1991-2003. Репринтне видання 1955-1984 років видавництва «Молоде життя». (укр.)
  8. ^ История, Березовский районный исполнительный комитет
  9. ^ Большая советская энциклопедия, 3-е изд.: в 30 т. / Гл. ред. А.М. Прохоров. — М.: Сов. энциклопедия, 1969—1978.
  10. ^ БЭ. Т. 3. — Менск, 1996. С. 409.
  11. ^ Перепись населения — 2009. Брестская область(рас.) Нацыянальны статыстычны камітэт Рэспублікі Беларусь
  12. ^ Численность населения на 1 января 2016 г. и среднегодовая численность населения за 2015 год по Республике Беларусь в разрезе областей, районов, городов и поселков городского типа(рас.) Нацыянальны статыстычны камітэт Рэспублікі Беларусь
  13. ^ Численность населения на 1 января 2017 г. и среднегодовая численность населения за 2016 год по Республике Беларусь в разрезе областей, районов, городов и поселков городского типа(рас.) Нацыянальны статыстычны камітэт Рэспублікі Беларусь
  14. ^ Rewieńska W. Bereza Kartuska. Wybrane rozdziały z antropogeografii miasteczka. Wilna, 1934.
  15. ^ Туристская энциклопедия Беларуси. — Менск, 2007.
  16. ^ Вядомыя ўраджэнцы, Сайт вёскі Самойлавічаў

ЛітаратураРэдагаваць

Вонкавыя спасылкіРэдагаваць

  Бяроза (горад) — сховішча мультымэдыйных матэрыялаў

Атрымана з «https://be-tarask.wikipedia.org/w/index.php?title=Бяроза_(горад)&oldid=2127346»