Вікіпэдыя

Казімер Ягелончык

Казімер IV (Казімер-Андрэй Ягайлавіч; польск. Kazimierz Jagiellończyk; 30 лістапада 1427, Кракаў — 7 чэрвеня 1492, Горадня) — вялікі князь літоўскі (1440—1492), кароль польскі (1447—1492). Малодшы сын Ягайлы і Соф’і Гальшанскай.

Казімер IV
польск. Kazimierz Jagiellończyk
Kazimier Jagajłavič. Казімер Ягайлавіч (XVII).jpg
Казімер Ягайлавіч
Kazimierz jagiellończyk.png Вялікі князь літоўскі
29 жніўня 1440 — 7 жніўня 1492
Каранацыя 25 жніўня 1440, Вільня
Папярэднік Жыгімонт Кейстутавіч
Наступнік Аляксандар
Кароль польскі
25 жніўня 1447 — 7 жніўня 1492
Каранацыя 25 жніўня 1447, Кракаў
Папярэднік Уладыслаў III Варнэньчык
Наступнік Ян I Ольбрахт
Асабістыя зьвесткі
Нарадзіўся 13 лістапада 1427, Кракаў
Памёр 7 жніўня 1492, Горадня
Пахаваны Вэвэльскі сабор, Кракаў
Нашчадкі Казімер, Ян I Ольбрахт, Аляксандар, Жыгімонт Стары
агулам: 13 дзяцей
Каралеўскі дом Ягелоны
Дынастыя Ягайлавічы
Жонка Альжбета Аўстрыйская
Бацька Ягайла
Маці Соф’я Гальшанская
Узнагароды

БіяграфіяРэдагаваць

Вялікім князем Казімера абрала незалежніцкая партыя на чале зь Янам Гаштольдам пасьля забойства Жыгімонта Кейстутавіча ў 1440 годзе, у выніку чаго ліквідавалася дзяржаўная унія з Польшчай[6].

Пры абраньні абяцаў вярнуць у склад Вялікага Княства Літоўскага Валынь і Падольле, захопленыя Польшчай, што пазьней і выканаў. У 1444 годзе канчаткова вярнуў ад Польшчы ў склад ВКЛ Дарагічынскую зямлю.

Пасьля сьмерці свайго старэйшага брата Ўладыслава, караля польскага, быў запрошаны на польскі пасад. Але Казімер доўгі час не пагаджаўся, яго не адпускалі князі і баяры ВКЛ, якія не жадалі нават пэрсанальнай уніі з Польшчай, але пасьля ўсё ж такі пад уплывам маці даў згоду. У чэрвені 1447 году абраны каралём Польшчы, але прысягу даў толькі ў 1453 годзе.

У 1454 Казімер ажаніўся з Альжбетаю, дачкою памёрлага імпэратара Сьвяшчэннай Рымскай імпэрыі Альбэрта II. У Казімера і Альжбеты было трынаццаць дзяцей:

Унутраная палітыкаРэдагаваць

 
Казімер з жонкай Альжбетай, XVII ст.

Намагаўся ўмацаваць вялікакняскую ўладу, аднак гэтага не ўдалося, таму мусіў пашырыць правы фэўдалаў і шляхты.

У 1441 годзе здушыў выступ смаленскіх месьцічаў, а ў 1490—1492 гадох выступы сялянаў на поўдні ВКЛ і Польшчы. У 1471 годзе ліквідаваў удзельныя княствы.

У 1447 годзе выдаў так званы Казімераў прывілей, якім пашырыў правы фэўдалаў ВКЛ, гарантаваў права ўласнасьці на зямлю, вольны выезд за мяжу, права судзіць залежных ад іх людзей. У прывілеі прадугледжвалася, што зямлю і дзяржаўныя пасады ў ВКЛ маглі атрымліваць толькі мясцовыя фэўдалы. Пры Казімеру вырасла роля дарадчага органу — паноў-рады і ўзмацніўся яе ўплыў на дзейнасьць вялікага князя. У 1457 годзе выдаў прывілей, паводле якога жыхары ВКЛ маглі вольна выяжджаць за мяжу, акрамя варожых краінаў, у тым ліку для набыцьця адукацыі. Надаваў матэрыяльную дапамогу студэнтам зь дзяржаўнага скарбу. У 1468 годзе выдаў Судзебнік — першую спробу кадыфікацыі крымінальнага і працэсуальнага права ВКЛ.

 
Радавод Казімера, 1506 г.

Прадстаўнікі незалежніцкай партыі, незадаволеныя збліжэньнем з Польшчай, у 1480-х гадох зладзілі змову супраць Казімера, але яе выкрылі.

Выданьнем Няшаўскага статуту распачаў эпоху палітычнага панаваньня ў Польшчы шляхецкага стану.

Вонкавая палітыкаРэдагаваць

Пры Казімеру васалам Польшчы зрабілася Мазавецкае княства, было далучанае Асьвяцімскае княства.

У выніку трынаццацігадовай вайны з крыжакамі ў 1454—1466 гадох паводле Торунскай дамовы 1466 году Польшча вярнула Памор’е, атрымала Заходнюю Прусію, а Тэўтонскі ордэн трапіў у васальную залежнасьць. Казімеру давялося амаль штогод адбіваць татарскія напады.

Станоўча прыняў намеры наўгародзкіх баяраў на чале з Марфай Барэцкай далучыць Ноўгарад да ВКЛ, але Іван III пасьля доўгай аблогі захапіў Ноўгарад і жорстка расправіўся з баярамі.

У дынастычнай палітыцы дамогся абраньня свайго старэйшага сына Ўладзіслава каралём Чэхіі, а потым і Вугоршчыны[7].

АцэнкіРэдагаваць

Паводле меркаваньня летувіскіх дасьледнікаў, быў апошнім вялікім князем, які валодаў летувіскаю моваю[8].

ГалерэяРэдагаваць

  • Іканаграфія вялікага князя Казімера

  • А. Мыліюс, 1594 г

  • Невядомы мастак, XVI стагодзьдзе

  • Невядомы мастак, каля 1645 г.

  • Г. Ган, пачатак XVII стагодзьдзя

  • Паводле М. Бачыярэлі, XVIII стагодзьдзе

  • Невядомы мастак, 1853 г.

  • Невядомы мастак, XIX стагодзьдзе

  • Ян Матэйка, XIX стагодзьдзе

КрыніцыРэдагаваць

  1. ^ а б в г Encyclopædia Britannica
  2. ^ а б в г Lundy D. R. The Peerage
  3. ^ а б в г GeneaStar
  4. ^ а б в г Internetowy Polski Słownik Biograficzny
  5. ^ а б Нямецкая нацыянальная бібліятэка, Бэрлінская дзяржаўная бібліятэка, Баварская дзяржаўная бібліятэка і інш. Record #118990217 // Gemeinsame Normdatei — 2012—2016.
  6. ^ Грыцкевіч А. Казімір IV // ВКЛ. Энцыкл. Т. 2. — Менск, 2005. С. 14.
  7. ^ Грыцкевіч А. Казімір IV // ВКЛ. Энцыкл. Т. 2. — Менск, 2005. С. 15.
  8. ^ Steponas Maculevičius, Doloresa Baltrušiene. Znajomość z Litwą. Księga tysiąclecia. Tom pierwszy. Państwo. — Kaunas: Kraštotvarka, 1999. ISBN 9986-892-34-1. — S. 114.

ЛітаратураРэдагаваць

Вонкавыя спасылкіРэдагаваць

  Казімер Ягелончык — сховішча мультымэдыйных матэрыялаў

Атрымана з «https://be-tarask.wikipedia.org/w/index.php?title=Казімер_Ягелончык&oldid=2149605»