Дэтройт Рэд Ўінгс

	Дэтройт Рэд Ўінгс
Дывізіён	Атлянтычны
Канфэрэнцыя	Усходняя
Краіна	ЗША
Горад	Дэтройт, Мічыган
Заснаваны	1926
Стадыён	Літл Сызарз Арэна (19 515)
Колеры	чырвоны і белы;
Гісторыя	Дэтройт Кугарз; 1926—1930; Дэйтройт Фолкэнз; 1930—1932; Дэйтройт Рэд Ўінгс; 1932 — цяпер
Галоўны трэнэр	Derek Lalonde[d];
Афіцыйны сайт	redwings.nhl.com (анг.)

«Дэтройт Рэд Ўінгс» (літаральна: Чырвоныя крылы з Дэтройту, па-ангельску: Detroit Red Wings) — прафэсійны хакейны клюб, які гуляе ў Атлянтычным дывізіёне Ўсходняй канфэрэнцыі Нацыянальнай хакейнай лігі. Клюб месьціцца ў горадзе Дэтройце (штат Мічыган, ЗША). Каманда зьяўляецца адной з Арыгінальнай шасьцёркі клюбаў НХЛ. Праз папулярнасьць «Чырвоных крылаў» Дэтройт часта называюць «Хакейны горад» (па-ангельску: Hockeytown). «Рэд Ўінгс» заваявалі найбольшую колькасьць (11) Кубкаў Стэнлі сярод камандаў з ЗША, ва ўсёй лізе болей толькі ў канадзкіх «Манрэаль Канадыенз» (24) і «Таронта Мэйпл Ліфс» (13).

У заўзятараў «Дэтройту» ёсьць традыцыя кідаць на пляцоўку васьміног — на ўдачу. Традыцыя бярэ пачатак у 1952 годзе, калі ў часе плэй-оф на лёд быў кінуты васьміног, а каманда выйграла ў тым годзе Кубак Стэнлі. Праз гэта афіцыйным талісманам «Рэд Ўінгс» зьяўляецца Эл Васьміног — названы так у гонар кіроўцы лёдаўборнага камбайну Эла Саботкі, які прыбірае васьміногаў з пляцоўкі. У розныя часы кіраўніцтва НХЛ спрабавала забараніць гэтую традыцыю, але яна трывае да нашых дзён.

Гісторыя

Пасьля плэй-оф Кубка Стэнлі 1926 году, за час якога Заходняя хакейная ліга (ЗХЛ) была на мяжы закрыцьця^[2], 17 красавіка было зладжанае пасяджэньне, каб разгледзець заяўкі на пашырэньне лігі. Існавала 5 розных групаў інвэстараў, якія жадалі стварыць каманду ў Дэтройце^[3]. Падчас наступнага пасяджэньня 15 траўня ліга ўхваліла франшызу, якую мусіла ладкаваць група Таўнсэнда і Сэйбэрна^[4]. Уладальнікі ЗХЛ Фрэнк і Лэстэр Патрыкі склалі ўгоду аб продажы гульцоў у НХЛ, пасьля чаго спынілі ўсе апэрацыі ў сваёй лізе. Новая дэтройцкая франшыза набыла хакеістаў з былой каманды «Вікторыя Кугарз», якія здабылі Кубак Стэнлі ў 1925 годзе і дасягнулі фіналу папярэдняй зімой. Новая франшыза ўспадкавала і назву, таму новы клюб менаваўся «Дэтройт Кугарз»^[5].

Хакеісты «Дэтройт Кугарз» у сэзоне 1926—1927 гадоў.

Паколькі на той час арэна ў горадзе яшчэ не была пабудаваная, «Кугарз» свой першы сэзон гулялі на арэне ў Ўіндзары^[6]^[7]. Ужо з сэзону 1927—1928 гадоў каманда ўладкавалася на новай арэне Дэтройт-Алімпія, які быў хатняй арэнай клюбу ажно да 15 сьнежня 1979 году. Гэта быў першы сэзон з Джэкам Адамзам, які стане тварам франшызы на працягу наступных 36 гадоў альбо як трэнэрам, альбо як дырэктарам^[8]. Упершыню «Кугарз» прабіўся ў плэй-оф Кубка Стэнлі ў 1929 годзе, а зорным хакеістам тых часоў быў Карсан Купэр^[6]^[9]. Дэтройцы саступілі ў двубоі «Таронта Мэйпл Ліфс»^[10]. У 1930 годзе «Кугарз» былі перайменаваныя ў «Фэлканз».

У 1932 годзе кіраўніцтва НХЛ дазволіла гандляру зернем Джэймзу Норысу набыць «Фэлканз». Прадпрымальнік два разы да гэтага спрабаваў быў набыць які-небудзь клюб. Норыс адразу перайменаваў клюб у «Дэтройт Рэд Ўінгс», у гонар Манрэальскай аматарскай атлетычнай асацыяцыі, сябрам якой у маладосьці быў сам Норыс. Новая назва і эмблема, якая ўлучала кола, добра пасавала клюбу, які быў сталіцай аўтамабільнай вытворчасьці ЗША. Клюб у сэзоне 1932—1933 гадоў прабіўся ў плэй-оф, дзе пераадолеў першы раўндзе, выгуляўшы ў «Манрэаль Марунз»^[11]. У паўфінале каманда саступіла «Нью-Ёрк Рэйнджарз»^[12].

Адзін з найвялікшых хакеістаў клюбу Гордзі Гоў.

У 1934 годзе «чырвоныя крылы» ўпершыню дасягнулі фіналу Кубка Стэнлі. У той камандзе блішчэлі Джон Сорэл, які закінуў 21 шайбу ў 47 гульнях, і Лары Оўры^[13]. Тым ня менш, дэтройцы зьведалі паразу ад «Чыкага Блэк Гокс»^[14]. Праз два сэзоны «Рэд Ўінгс» усё ж выйгралі свой першы Кубак Стэнлі ў 1936 годзе, перамогшы «Таронта Мэйпл Ліфс» у чатырох гульнях^[14]. Дэтройт паўтарыў свой посьпех і праз год, гэтым разам перамогшы «Рэйнджарз»^[14]. У 1938 годзе «Манрэаль Канадыенз» і «Дэтрой Рэд Ўінгс» сталіся першымі камандамі НХЛ, якія згулялі матчы ў Эўропе, наведаўшы Парыж і Лёндан.

За час вайны дэтройцы дакрочылі да фіналу чатыры разы, але толькі адзін раз здабывалі трафэй у 1943 годзе. Не зважаючы на добрыя вынікі, кіраўнік каманды Адамз працягваў шукаць спосабы палепшыць каманду. У 1945 годзе ў клюб былі запрошаныя Тэд Ліндсэй і Сыд Абэль, а праз год у клюбе віталі Гордзі Гова. Пачынаючы з сэзону 1948—1949 гадоў да сэзону 1954—1955 гадоў, ачоленыя трэнэра Томі Айвэнам, «Дэтройт Рэд Ўінгс» 7 разоў здабываў перамогу ў рэгулярных чэмпіянатах, усталяваўшы тым самым рэкорд НХЛ. Пасьля паразы ў фіналах Кубка Стэнлі ў 1948 і 1949 гадах, «чырвоны крылы» здолелі здабыць кубак у 1950, 1952, 1954 і 1955 гадах. Да ліку выбітных хакеістаў каманды таго часу, акрамя «прадакшн лайну», да якой уваходзілі Гоў, Ліндсэй і Абэль, улучаліся Боб Голдгэм, Марсэль Прынаво і Алекс Дэльвэкіё. Важкім гульцом быў брамнік Тэры Саўчук^[15]^[16]^[17].

Склад

Паводле стану на 4 кастрычніка 2024 году

Брамнікі
32	Джэк Кэмпбэл	09.01.1992	34	Алекс Лаян	09.12.1992
35	Віле Хуса	06.02.1995	39	Кэм Тэлбат	05.07.1987
Абаронцы
2	Олі Мяаця	22.08.1994	3	Джастын Гол	30.01.1992
8	Бэн Шарот	09.05.1991	20	Альбэрт Югансан	04.01.2001
22	Шай Буюм	26.03.2003	46	Джэф Пэтры	09.12.1987
53	Морыц Зайдэр	06.04.2001	56	Эрык Густафсан	14.03.1992
77	Сыман Эдвінсан	05.02.2003	84	Вільям Лягесан	22.02.1996
Нападнікі
11	Уладзімер Тарасенка	13.12.1991	14	Тайлер Мот	10.03.1995
15	Шэлдан Драйс	23.04.1994	18	Эндру Коп	08.07.1994
23	Люкас Раймонд	28.03.2002	27	Майкл Расмусэн	17.04.1999
28	Міхаэль Брэнсэг-Нюгар	05.10.2005	29	Нэйт Даніелсан	27.09.2004
36	Крыстыян Фішэр	15.04.1997	37	Джозэф Комфэр	08.04.1995
43	Картэр Мэйзар	28.03.2002	48	Юнатан Бэрггрэн	16.07.2000
71	Дылан Ларкін	30.07.1996	85	Эльмэр Сёдэрблям	05.07.2001
88	Патрык Кейн	19.11.1988	90	Жазэф Вэлено	13.01.2000
92	Марка Каспэр	08.04.2004	93	Алекс Дэбрынкат	18.12.1997

Крыніцы

^ https://www.espn.com/nhl/story/_/id/34175258/detroit-red-wings-hire-tampa-bay-lightning-assistant-derek-lalonde-head-coach
^ Coleman 1966. С. 498.
^ Coleman 1966. С. 508.
^ Coleman 1969. С. 7.
^ Coleman 1969. С. 8—9.
^ ^а ^б «Written History 1920s — Detroit Red Wings». NHL.
^ Bierma, Nathan (28.02.2018). «Windsor Arena, first home of the Red Wings, is still standing — for now». Vintage Detroit.
^ Wolak, Tony (14.08.2017). «Jack Adams, the Man and the Award». The Hockey Writers.
^ «1928—29 Detroit Cougars Roster and Statistics». Hockey-Reference.com.
^ «1928—29 Detroit Cougars Schedule and Results». Hockey-Reference.com.
^ «1933 NHL Stanley Cup Quarter-Finals: DET vs. MTM». Hockey-Reference.com.
^ «1933 NHL Stanley Cup Semi-Finals: DET vs. NYR». Hockey-Reference.com.
^ «1933—34 Detroit Red Wings Roster and Statistics». Hockey-Reference.com.
^ ^а ^б ^в «Stanley Cup Champions 1930-1939». NHL.
^ «1950—1951 Season». NHL.
^ Bak, Richard (6.12.2014). «1951—52 Stanley Cup Champions: The greatest team in Red Wings’ history». Vintage Detroit.
^ Duff, Bob (1.01.2017). «Terry Sawchuk: 100 Greatest NHL Players». NHL.

Літаратура

Coleman, Charles L. Trail of the Stanley Cup, Vol. 1; 1893-1926. — Montreal, Quebec: National Hockey League, 1966.
Coleman, Charles L. The Trail of the Stanley Cup, Vol. 2; 1927–1946. — Sherbrooke, Quebec: National Hockey League, 1969.