Літоўская мова
- Літоўская мова (тое ж, што руская, старабеларуская мова[1][2][3][4][5][6][7]) — усходнеславянская мова, дзяржаўная і пісьмовая мова Вялікага Княства Літоўскага і Рэчы Паспалітай, храналягічны этап у разьвіцьці беларускай мовы. Праваслаўны культурны дзяяч Лаўрэнці Зізані, ураджэнец Вялікага Княства Літоўскага, у прадмове да складзенага ім Катэхіза пісаў, што гэтая кніга «глаголемая по-гречески катехизис, по-литовски оглашение, русским же языком нарицается беседословие»[5] і такім чынам атаясамліваў літоўскую мову з старабеларускай, а рускую — з стараславянскай. Іншы культурны дзяяч і лексыкограф Памва Бярында, ураджэнец Рэчы Паспалітай, таксама атаясамліваў літоўскую мову з старабеларускай: «петухъ — петель (царкоўнаславянская мова), чески и руски — когут, волынски — певень, литовски (г.зн. па-старабеларуску) — петухъ»[a][2].
- «Літоўская мова» — паняцьце, ужыванае ў дачыненьні да сучаснай летувіскай (гістарычна — жамойцкай[8][9]) мовы, што належыць да ўсходнебалцкай падгрупы балцкай моўнай групы.
Глядзіце таксамаРэдагаваць
ЗаўвагіРэдагаваць
- ^ Лексіконъ славенорωсскій и именъ тлъкованїе. Київ, 1627. С. 11.
КрыніцыРэдагаваць
- ^ Свяжынскі У. Беларуская мова // ВКЛ. Энцыкл. Т. 1. — Менск, 2005. С. 300.
- ^ а б Свяжынскі У. Праблема афіцыйнай мовы ВКЛ у літоўскай і украінскай гістарыяграфіях // «Мова — Літаратура — Культура»: матэрыялы V Міжнароднай навуковай канферэнцыі (да 80-годдзя прафесара Льва Міхайлавіча Шакуна), Мінск, 16-17 лістапада 2006 года / Беларускі дзярж. ун-т; у аўтарскай рэдакцыі. — Мінск: Права і эканоміка, 2007. С. 131.
- ^ Катлярчук А. Чаму беларусы не апанавалі літоўскай спадчыны // «Arche» № 2 (25), 2003.
- ^ Дубавец С., Сагановіч Г. Старажытная Літва і сучасная Летува // З гісторыяй на «Вы». Выпуск 2. Менск, 1994.
- ^ а б Насевіч В. Літвіны // ВКЛ. Энцыкл. Т. 2. — Менск, 2005. С. 207.
- ^ Зайкоўскі Э. Літва гістарычная… // Народная Воля №99—100, 30 чэрвеня 2009 г.
- ^ 146. Як беларусы называлі сябе і сваю мову ў розныя часы? // 150 пытанняў і адказаў з гісторыі Беларусі / Уклад. Іван Саверчанка, Зьміцер Санько. — Вільня: Наша Будучыня, 2002. — 238 с. ISBN 9986-9229-6-1.
- ^ Урбан П. У сьвятле гістарычных фактаў. — Мюнхэн, Нью-Ёрк. БІНІМ, 1972.
- ^ Касьцян К., Васілевіч Г. Спадчына ВКЛ вачыма беларускіх і летувіскіх гісторыкаў: поле для роўных магчымасьцяў? // «ARCHE Пачатак» № 11—12 (86—87), 2009. С. 292—303.
