Пагост Зарэчны

	Пагост Зарэчны; лац. Pahost Zarečny
	укр. Зарічне
	; Чыгуначная станцыя
Герб Пагосту Зарэчнага	Сьцяг Пагосту Зарэчнага
Першыя згадкі:	1480
Краіна:	Украіна
Вобласьць:	Ровенская
Раён:	Зарачанскі
Плошча:	7,5 км²;
Вышыня:	161 м н. у. м.
Насельніцтва:	7325 чал. (2015)
Часавы пас:	UTC+2
летні час:	UTC+3
Паштовы індэкс:	34000
КОАТУУ:	5622255100
Геаграфічныя каардынаты:	51°49′32″ пн. ш. 26°8′34″ у. д. / 51.82556° пн. ш. 26.14278° у. д.Каардынаты: 51°49′32″ пн. ш. 26°8′34″ у. д. / 51.82556° пн. ш. 26.14278° у. д.
	Пагост Зарэчны на мапе Ўкраіны Пагост Зарэчны
	Галерэя здымкаў у Вікісховішчы
	http://gska2.rada.gov.ua/pls/z7502/A005?rdat1=30.06.2010&rf7571=27568

Гэтая назва мае некалькі сэнсаў. Калі вас цікавяць іншыя сэнсы, глядзіце таксама Зарэчнае.

Пагост Зарэчны, Зарэчнае (укр. Зарічне, Погост-Зарічний) — мястэчка ва Ўкраіне, на рацэ Стыры. Адміністрацыйны цэнтар Зарачанскага раёну Ровенскай вобласьці. Насельніцтва на 2015 год — 7325 чалавек. Знаходзіцца за 190 км ад Роўна, за 65 км ад чыгуначнай станцыі Дамбровіца (лінія Сарны — Лунінец).

Пагост Зарэчны — мястэчка гістарычнай Піншчыны (частка Берасьцейшчыны, на захадзе Палесься) на этнічнай тэрыторыі беларусаў.

Назва

Тапонім Пагост утварыўся ад старадаўняга тыпу паселішча — пагосту.

Гісторыя

Вялікае Княства Літоўскае

Першы пісьмовы ўпамін пра Пагост як мястэчка, дзе менскаму купцу Церашковічу дазвалялася весьці «гандаль вадой і сушай» бяз аплаты мыта, зьмяшчаецца ў адпаведнай грамаце вялікага князя Казімера і датуецца 27 верасьня 1480 году. З 1545 году мястэчка знаходзілася ў валоданьні вялікай княгіні Боны Сфорцы.

Згодна з адміністрацыйна-тэрытарыяльнай рэформай 1565—1566 гадоў Пагост увайшоў у склад Пінскага павету Берасьцейскага ваяводзтва. У XVI ст. ён перайшоў да князёў Збараскіх, пазьней — да Нелюбовічаў. У 1561—1566 гадох тут было 6 двароў (20 будынкаў).

Пад уладай Расейскай імпэрыі

У выніку трэцяга падзелу Рэчы Паспалітай (1795 год) Пагост апынуўся ў складзе Расейскай імпэрыі, у Пінскім павеце Менскай губэрні. У 1802 годзе расейскі цар падараваў мястэчка фэльдмаршалу Рэпніну-Валконскаму, які неўзабаве прадаў яго разам з фальваркам Губінам зямяніну Цярпіцкаму. У 1819 годзе ўладальнік Пагоста абшарнік Філацьеў зьвярнуўся ў суд з мэтай спагнаць з тутэйшых мяшчанаў (28 двароў) грошы за карыстаньне зямлёй. Згодна з судовым выракам, у 1821 годзе жыхароў Пагосту гвалтоўна перасялілі з абшарніцкай зямлі ў Пінск (19 чал.), Нобель (17), Гарадную (25) і Лагішын (15), а ўсю іхную рухомую маёмасьць прадалі^[1]. Аднак неўзабаве яны вярнуліся ў роднае мястэчка^[2].

На 1859 год у Пагосьце Зарэчным было 40 двароў^[3]. Паводле вынікаў перапісу 1897 году — 108 двароў, царква, сынагога, некалькі млыноў і вінакурня.

За часамі Першай сусьветнай вайны ў лютым 1918 году Пагост Зарэчны занялі войскі Нямецкай імпэрыі.

Найноўшы час

20 лістапада 1917 году абвяшчалася Ўкраінская Народная Рэспубліка з прэтэнзіяй на Пінскі павет, у тым ліку на Пагост Зарэчны. 25 сакавіка 1918 году згодна з Трэцяй Устаўной граматай гэтая тэрыторыя абвяшчалася часткай Беларускай Народнай Рэспублікі. 1 студзеня 1919 году ў адпаведнасьці з пастановай І зьезду КП(б) Беларусі Пінскі павет увайшоў у склад Беларускай ССР^[4].

Згодна з Рыскай мірнай дамовай 1921 году Пагост Зарэчны ўвайшоў ў склад міжваеннай Польскай Рэспублікі, у Пінскі павет Палескага ваяводзтва.

У 1939 годзе ўлады СССР перадалі Пагост Зарэчны ў склад УССР, дзе з 1940 году ён стаў цэнтрам раёну.

Мястэчка на старых здымках
Царква. 1929 г.
Царква, 1946 г.
Царкоўная званіца, 1946 г.
Вуліца, 1946 г.

Насельніцтва

Дэмаграфія

XIX стагодзьдзе: 1887 год — 350 чал.^[5]; 1897 год — 647 чал.
XXI стагодзьдзе: 2001 год — 6929 чал.; 2007 год — 6912 чал.; 1 траўня 2015 году — 7325 чал.

Адукацыя

У Пагосьце Зарэчным працуюць дашкольная ўстанова, сярэдняя і музычная школы.

Культура

Дзеюць бібліятэка і дом культуры.

Эканоміка

Прадпрыемствы харчовай прамысловасьці, нарыхтоўка лесу.

Транспарт

У Пагосьце Зарэчным знаходзіцца станцыя вузкакалейнай чыгункі.

Турыстычная інфармацыя

Страчаная спадчына

Царква

Крыніцы

^ Соркіна І. Мястэчкі Беларусі... — Вільня, 2010. С. 241.
^ Соркіна І. Мястэчкі Беларусі... — Вільня, 2010. С. 173.
^ Соркіна І. Мястэчкі Беларусі... — Вільня, 2010. С. 379.
^ 150 пытанняў і адказаў з гісторыі Беларусі / Уклад. Іван Саверчанка, Зьміцер Санько. — Вільня: Наша Будучыня, 2002. — 238 с. ISBN 9986-9229-6-1.
^ Jelski A. Pohost Zarzeczny // Słownik geograficzny... T. VIII. — Warszawa, 1887. S. 520.

Літаратура

Соркіна І. Мястэчкі Беларусі ў канцы ХVІІІ — першай палове ХІХ ст. — Вільня: ЕГУ, 2010. — 488 с. ISBN 978-9955-773-33-7.
Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich. Tom VIII: Perepiatycha — Pożajście. — Warszawa, 1887.

Вонкавыя спасылкі

Пагост Зарэчны, Radzima.net

[1] Соркіна І. Мястэчкі Беларусі... — Вільня, 2010. С. 241.

[2] Соркіна І. Мястэчкі Беларусі... — Вільня, 2010. С. 173.

[3] Соркіна І. Мястэчкі Беларусі... — Вільня, 2010. С. 379.

[at-4] 150 пытанняў і адказаў з гісторыі Беларусі / Уклад. Іван Саверчанка, Зьміцер Санько. — Вільня: Наша Будучыня, 2002. — 238 с. ISBN 9986-9229-6-1.

[5] Jelski A. Pohost Zarzeczny // Słownik geograficzny... T. VIII. — Warszawa, 1887. S. 520.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]