Аляксандар Ельскі
- Вікіпэдыя мае артыкулы пра іншых асобаў з прозьвішчам Ельскі.
Алякса́ндар Е́льскі (літаратурныя псэўданімы: Бацян з-над Пцічы, Літвін-грамадзянін[1]; 16 чэрвеня 1834, вёска Дудзічы Ігуменскага павету, цяпер Пухавіцкі раён Менскай вобласьці — 10 верасьня 1916, маёнтак Замосьце, цяпер Пухавіцкі раён Менскай вобласьці[2]) — беларускі краязнавец, гісторык, літаратар, этнограф, публіцыст. Сябра Акадэміі ведаў у Кракаве (1892).
 Аляксандар Ельскі. Партрэт работы І. Урублеўскага | |
 Герб «Пелеш» | |
| Асабістыя зьвесткі | |
|---|---|
| Нарадзіўся | 16 чэрвеня 1834 Дудзічы Ігуменскага павету |
| Памёр | 10 верасьня 1916 (82 гады) |
| Пахаваны | |
| Род | Ельскія |
| Бацькі | Караль Ельскі Людвіка Штайнбэр |
| Жонка | Алена з Калячынскіх |
| Дзеці | Аляксандра Банавэнтура, Ян |
| Дзейнасьць | публіцыст, пісьменьнік, літаратуразнаўца, перакладнік, паэт, краязнавец, гісторык, этнограф, regionalist, бібліяфіл |
Аляксандар Ельскі — адзін зь першых гісторыкаў беларускай літаратуры і зьбіральнікаў беларускіх рукапісаў.
Біяграфія Рэдагаваць
.jpg)
Прадстаўнік шляхецкага роду Ельскіх гербу «Пелеш», сын Караля Ельскага і Людвікі Штайнбэрг[3]. Дзед Аляксандра Ельскага Станіслаў быў пяцігорскім палкоўнікам у часы Станіслава Аўгуста Панятоўскага і быў у шлюбе з графіняй Розай Прозар, дачкою віцебскага ваяводы. Яго бацька Караль Ельскі, уладальнік маёнткаў Дудзічы і Замосьце, быў скрыпачом-аматарам, атрымаў у свой час прафэсійную падрыхтоўку ў вядомых музыкантаў Кіфэлінга і Дашчынскага, напісаў некалькі твораў для скрыпкі, у тым ліку і «Палянэз 1837 году», ажаніўся са сваёй гувэрнанткай Людвікай Штайбух, ад гэтага шлюбу нарадзіліся Міхал — музыкант і кампазытар, уладальнік Дудзічаў, Аляксандар — уладальнік Замосьця, Юзаф — маладым памёр у Сыбіры пад час службы ў расейскім войску, Станіслава (у шлюбе Грушвіцкая).
Пачатковую адукацыю атрымаў у гімназіі ў г. Лаздэне (Усходняя Прусія), скончыў Менскую гімназію (1852). Служыў у войску, браў удзел у Крымскай вайне 1853—1856 гадоў. Быў міравым судзьдзёй.
Каля 1850 году пабраўся шлюбам з Аленай Калячынскай, зь якой меў дачку Аляксандру Банавэнтуру і сына Яна.
У 1864 годзе ў сваім маёнтку Замосьце (Ігуменскі павет) зладзіў прыватны краязнаўчы музэй, у фондах якога было каля 7 тыс. кніжак, 20 тыс. рукапісаў, больш за 1 тыс. гравюраў, калекцыя карцінаў, зборы манэтаў, мэдалёў, прадметаў археалягічных знаходак[4].
Першы біёграф і сябар В. Дунін-Марцінкевіча, ад якога прыняў частку архіву, перапісваўся з Ф. Багушэвічам і іншымі беларускімі пісьменьнікамі[5].
Памёр 10 верасьня 1916 году ў сваім маёнтку ў Замосьці[6], пахаваны ва ўрочышчы Кобань ля Дудзічаў і Замосьця.
Дасьледаваньні і творчасьць Рэдагаваць
Літаратурна-публіцыстычная дзейнасьць А. Ельскага пачалася з допісаў у газэту «Віленскі весьнік» прысьвечаных пераважна вызваленьню сялянаў ад прыгону.
Дасьледаваў гісторыю, этнаграфію, фальклёр, мову і літаратуру Беларусі. Пісаў на беларускай, польскай і расейскай мовах, добра ведаў францускую і нямецкую мовы. Іншамоўныя працы прысьвячаліся пераважна мінуламу Беларусі, яе гісторыі, эканоміцы.
Напісаў каля 10 тыс. гістарычна-краязнаўчых артыкулаў для «Геаграфічнага слоўніка Каралеўства Польскага і іншых славянскіх краёў», «Вялікай усеагульнай ілюстраванай энцыкляпэдыі». У «Геаграфічным слоўніку…» апісаў мясцовасьці амаль усіх беларускіх паветаў, дзе называў мясцовыя гарадзішчы, курганы, замчышчы, земляныя валы.
Выдаў зборнік «100 прыказак, загадак, прыдумак і гавэндаў для пажытку беларускага (крывіцкага) народу» (1908). Аўтар працаў: «Піва і варэньне піва ў нашым мінулым» (1883), «Заўвагі пра сялянскае пытаньне» (1884), «Пра беларускую гаворку» (1885), «Слоўца пра матэрыялы для вывучэньня беларускай гаворкі, этнаграфіі і літаратуры» (1886), «Адам Міцкевіч на Беларусі» (1890), «Напамін пра бібліятэку Юльяна Бэргеля, пастара ў Слуцку» (абедзьве 1890), «Беларуская літаратура і бібліяграфія» (1892), «Нарыс гісторыі мясцовай гаспадаркі ў супастаўленьні з народнымі звычаямі ад першабытных да астатніх часоў» (т. 1—2, 1893—1897), «Гістарычныя зьвесткі пра радзівілаўскую ткальню паясоў у Слуцку» (1893), «Нарыс звычаяў шляхты ў супастаўленьні з эканомікай і доляй народу ў Польшчы і Літве» (т. 1—2, 1897—1898), «Гістарычныя зьвесткі пра фабрыку шкла і аздобных люстэрак у радзівілаўскім Урэччы на Літве» (1899), «Згубны культ чужаземшчыны ў нас у сьвятле айчыннай літаратуры» (1901). «Нарыс гісторыі Менскага біскупства» (1907) і іншых.
Аўтар верша «Вінцуку Дуніну-Марцінкевічу, беларускаму паэту», дыдактычных вершаваных і празаічных гутарак на беларускай мове ў духу асьветніцтва і хрысьціянскай маралі «Сынок» (1895), «Выбірайма я ў прочкі! Скарэй у Томск!», «Нашы перасяленцы» (абедзьве 1896), «Слова аб праклятай гарэлцы…» (1900), «Гутарка аб тым, якая мае быць „Зямля і Воля“ сельскаму народу» (1906). У іх асуджаў асобныя маральныя заганы тагачаснага грамадзтва, заклікаў да прыватных рэформаў, рацыянальнага вядзеньня гаспадаркі.
На беларускую мову пераклаў 1-ю частку паэмы А. Міцкевіча «Пан Тадэвуш» (1893), асобныя ягоныя вершы, кнігу польскага эканаміста Ю. Супінскага «Сем вечароў», перакладаў паэму А. Мальчэўскага «Марыя».
Рукапісныя і кніжныя зборы А. Ельскага па ягонай сьмерці апынуліся ў Кракаве, Варшаве (фонд Прозараў і Ельскіх у Галоўным архіве старажытных актаў), часткова — у Менску і Вільні.
У нацыянальнай бібліятэцы ў Варшаве ў аддзеле рукапісаў знаходзіцца «Кніга для запісу асобаў, якія аглядаюць зборы ў Замосьці, пачатая ў 1882 годзе». Тут ёсьць запісы на беларускай, расейскай, францускай і нават дацкай мовах. Пра маштабы зьбіральніцкай дзейнасьці А. Ельскага сьведчаць яго лісты, адрасаваныя вядомаму польскаму раманісту Ю. І. Крашэўскаму, якія захоўваюцца ў Ягелонскай бібліятэцы ў Кракаве. Пасьля паўстаньня 1863—1864 А. Ельскі апынуўся ў цяжкім матэрыяльным становішчы, таму вымушаны быў распрадаваць сваю вялікую калекцыю, у тым ліку звыш 2000 гравюраў, эскізаў і малюнкаў галяндзкіх, ангельскіх, польскіх і айчынных мастакоў, каля 60 карцінаў, бібліятэка 10 тыс. кніг, сярод іх старадрукі 17 ст., хронікі, матэрыялы паўстаньняў і вайны 1812 году, лісты А. Міцкевіча і Т. Касьцюшкі, а таксама іх асабістыя рэчы, каштоўныя калекцыі фарфору, шкла, слуцкіх паясоў, каля 20 тыс. аўтографаў і дакумэнтаў.
Выйшлі ўспаміны пляменьніка А. Ельскага — Уладзіслава Ельскага (1859—1946) «На зямлі продкаў»[7], дзе між іншым згадваецца А. Ельскі, падрабязнасьці яго жыцьця і дзейнасьці, і ўзнаўляецца радавод Ельскіх. Апублікаваны рэестар (зроблены ў асноўным па памяці ўнукам пісьменьніка — Генрыхам Ельскім) калекцыяў А. Ельскага[8]. Па чутках у А. Ельскага былі непрыязныя адносіны з Янкам Купалам. Быццам Ельскаму не падабаліся творы Купалы і яго лібэральна-асьветніцкія погляды.
Аляксандар Ельскі і беларускае адрадженьне ў другой палове XIX ст.
Аляксандар Ельскі ў разуменьні В. Барысенкі, «быў адным з тых рэакцыйных белетрыстаў 80-90-х гадоў, якія выступалі апалагетамі памяшчальніцка-буржуазнага ладу». Клеймо рэакцыянера і апалагета «памяшчальніцка-буржуазнага ладу» дзесяцігодзьдзі «ўпрыгожвала» чало А. Ельскага. Ды і сёньня яно не змыта яшчэ з яго канчаткова, хоць у сярэдзіне 1960-х гг. А. Мальдзіс у сваіх публікацыях паступова і асьцярожна пачаў "рэабілітацыю" А. Ельскага: "У 70-90-я гады XIX ст. яго погляды вызначаліся адноснай прагрэсіўнасцю, «…» сімпатыі пісьменьніка былі на баку беларускага народа."…" Карысную справу рабіў Ельскі, папулярызуючы здабыткі польскай літаратуры ў Беларусі (пераклады Пана Тадэвуша Міцкевіча, Сямі вечароў Супінскага, Марыі Мальчэўскага) і беларускай літаратуры ў Польшчы. Не без значэньня і той факт, што А. Мальдзіс горача вітаў публікацыю твораў А. Ельскага ва «ўніверсітэцкай» хрэстаматыі (у тым ліку і фрагмэнт перакладу Пана Тадэвуша) у сваёй палымянскай рэцэнзіі.
Зрэшты, недаацэньвалі А. Ельскага ад самага пачатку XX стагодзьдзя. Як адзінае выключэньне — некралог аўтарства Антона Луцкевіча ў газэце «Гоман», дзе Ельскі названы «праўдзівым патрыярхам беларускага руху», а таксама "ідэолагам «шляхецкага дэмократызму» ", які "прызнаваў сваю павіннасць працаваць для беларускага народу, апекавацца «меньшымі братамі», вясці іх па дарозе цноты і боязні Божай.
Нашаніўцы не надалі належнай ўвагі А. Ельскаму не таму, што ягонная беларускамоўная спадчына была невысокай мастацкай вартасьці; хутчэй за ўсё, прычынаю сталі сацыялістычныя погляды нашаніўцаў. У выніку А. Ельскі быў адхінуты нават не на другі, а на трэці плян гісторыі нацыянальнага руху. Вельмі верагодна — з-за апублікаванае ім у 1906 г. Hutarki ab tom, jakaja maja byc «Ziamla i Wola» sielskamu narodu, пра якую дарэмна шукаць хоць якіх згадак у публіцыстычай і навуковай літратуры.
Рэабілітацыя А. Ельскага ў 1990-я гг. адбылася — як часцей за ўсё гэта бывае ў нас — частковая, няпоўная. Ягонная спадчына ўсё яшчэ застаецца недасьледаванная. Выдадзены «Беларускім кнігазборам» зборнік Выбранага — справа, вядома, значная. Аднак цяжка пагадзіцца з укладальнікамі, што тут сабрана «ўсё самае значнае».
Грунтоўнае знаёмства з літаратурнай і публіцыстычнай спадчынай А. Ельскага дазваляе ўнесьці пэўныя карэктывы ў наша разуменьне першага беларускага адраджэньня: А. Ельскі быў адным з тых, хто падрыхтаваў гэтае адраджэньне. Так, менавіта ён, А. Ельскі, застаўшыся ў краі па паўстаньні 1863—1864 гг., стаў на чале беларускіх дасьледваньняў.
Вядома таксама, што А. Ельскі перакладаў з польскай мовы на расейскую працы філёсафа, псіхолага і вынаходніка Юльяна Ахаровіча. І толькі на прыканцы 1870-х гг. заняўся больш адпаведнаю для сябе працаю. Пачаў рыхтаваць, як сам называў «манаграфіі», цягам дваццаці гадоў іх было апублікавана каля 10 тыс.
А. Ельскі адзначна сьцьвярджае: «Беларуская мова можа быць спакойная за сваю будучыню і развівацца на ўласнай глыбе, толькі б добрая і грамадзянская воля аўтараў умела выказваць гэтай мовай усё высакароднае, прагрэсіўнае і карыснае».
Вядома, А. Ельскі не быў адзіным, хто займаўся ў 1870—1880-я гг. беларускай праблематыкай. Аднак менавіта ягоны даробак зьяўляецца тою асноваю, на якой узьнікла нацыянальнае адраджэньне ў 1890-я гг. Немалаважна і тое, што А. Ельскі стаўся тым зьвяном, якое лучыла папярэдні дапаўстанцкі этап беларускага нацыянальнага руху з наступным. А. Ельскі, стаўся прадаўжальнікам традыцый В. Дунін-Марцінкевіча, бо добра разумеў значнасьць зробленага Беларускім Дударом. Ф. Багушэвіч напачатку ішоў іншым шляхам, шляхам адпрэчваньня таго, што зрабілі папярэднікі. І знаходзіў абгрунтаваньне сваёй канцэпцыі. А вось А. Ельскі зусім інакш ставіцца да беларускай спадчыны: «Трэба ратаваць гаворку братоў-беларусаў шляхам збірання як этнаграфічнага, так і літаратурнага матэрыялу для больш шчаслівай будучыні» — піша ён Яну Карлавічу.
Аляксандар Ельскі звычайна ахвотна ішоў на кантакты з сучасьнікамі. Асабліва, калі гэта датычыла беларускіх справаў. Да яго зьвярталіся з просьбаю дапамагчы набыць тую ці іншую кнігу, дзяліліся сваімі развагамі адносна будучыні беларускае мовы, дасылалі рукапісы і друкаваныя выданьні. Ён карэспандаваў са шматлікімі вядомымі і зусім невядомымі людзьмі з розных краін Еўропы. У сьвятле гэтага застаюцца незразумелымі ягонныя дачыненьні з колам менскай творчай інтэлігенцыі, якая з красавіка 1886 па 1902 г. два, а ў асобныя гады і тры-чатыры разы на тыдзень выдавала прыватную газэту «Мінскій лісток». І гэта пры тым, што газэта зрэдчас друкавала матэрыялы, зьвязаныя зь беларускаю тэматыкаю, а таксама і беларускамоўныя творы А. Шункевіча, Янкі Лучыны і інш. Але адсуднасьць непасрэдных кантактаў з рэдакцыяй «Мінскаго Лістка» не дазволіла А. Ельскаму пазнаёміцца зь Янкам Лучынаю, адным з найбольш здольных беларускіх паэтаў таго часу.
Апублікаваная ў XIX—XX стст. і рукапісная спадчына А. Ельскага пацьвярджае думку пра аграмадную ролю гэтае асобы ў станаўленьні беларускага нацыянальная руху ў апошняй чвэрці ў XIX ст. А. Ельскі фактычна быў адным зь лідараў тагачаснага беларускага нацыянальная адраджэньня, сваім публікацыямі стварыўшы тую базу, на якой напачатку ў XX ст. узнікла нашаніўства.
Бібліяграфія Рэдагаваць
- Нарыс па гісторыі Мінскай дыяцэзіі // «Наша вера». № 4(22), 2002.
- Аляксандр Ельскі. Выбранае / укладаньне Натальлі Мазоўкі і Уладзімера Казберука; прадм. Уладзімера Казберука, Кастуся Цвіркі. — Менск: Беларускі кнігазбор, 2004. — 493 с. — (Гісторыка-літаратурныя помнікі). — 1200 ас. — ISBN 985-6730-73-2
- Выбранае // Веснік Беларускага дзяржаўнага універсітэта. Серыя 4. − 2005. − № 2.
Крыніцы Рэдагаваць
- ^ Адам Мальдзіс. Ельскі Аляксандр Карлавіч // ЭГБ. — Мн.: 1996 Т. 3. С. 349.
- ^ Uładzimir Chilmanowicz Białoruski kalendarz historychny. — Białystok: 2011. — С. 127. — ISBN 978-83-930408-8-9
- ^ Aleksander Jelski h. Pielesz(пол.). Potomkowie Sejmu Wielkiego. Праверана 17 сакавіка 2011 г.
- ^ Памяць: Гіст.-дакум. хроніка Мінска. Кн. 1. — Мн., 2001. С. 492.
- ^ Адам Мальдзіс. Ельскі Аляксандр Карлавіч // ЭГБ. — Мн.: 1996 Т. 3. С. 350.
- ^ А. Н. Александар Ельскі. (Нэкралёг) // Гоман : газэта. — 1916, 29 верасьня. — № 66. — С. 1, 2.
- ^ Ельскі, У. На зямлі продкаў // Уклад. Уладзімір Мархель, перакл. з польск. Ірыны Марачкінай. / Шляхам гадоў. №?(?), 199?. (Успаміны захоўваліся ў нашчадкаў Ельскіх, ніколі не выдаваліся.)
- ^ Шляхам гадоў. № 1, 1990.
Літаратура Рэдагаваць
- Энцыклапедыя гісторыі Беларусі. У 6 т. / Беларус. Энцыкл.; Рэдкал.: Г. П. Пашкоў (гал. рэд.) і інш.; Маст. Э. Э. Жакевіч. — Мн.: БелЭн, 1996. — Т. 3: Гімназіі — Кадэнцыя. — 527 с. — ISBN 985-11-0041-2
- Памяць: Гіст.-дакум. хроніка Мінска. У 4 кн. Кн. 1-я. — Мн.: БЕЛТА, 2001. — 576 с.: іл. ISBN 985-6302-33-1.
- Аляксандар Ельскі. Нарыс па гісторыі Мінскай дыяцэзіі // «Наша вера» № 4 (22), 2002.
- Аляксандр Ельскі. Аберагаючы памяць народа (Скарбы Замосця) // Беларусіка — Albaruthenica. Кн. 20. — Мн.:, 2001. ISBN 985-6638-34-8.
- Даследванні і матэрыялы:Літаратура Беларусі ХIX — пачатку ХХ стагодзяў. Том 3 (Мікола Хаўстовіч)//Варшава 2017