Конрад
Конрад (Кунрад, Кунрат) — мужчынскае імя. Вытворныя прозьвішчы — Кондрат, Кандратовіч[1].
Паходжаньне рэдагаваць
- Асноўны артыкул: Імёны ліцьвінаў
Конрад або Кунрад (Konrad, Cunrad[2]) — імя германскага паходжаньня[3]. Фармант -кон- празь імя Коншалк зьвязвае Конрада з германскім імём Готшалк[4].
Імя Конрад складаецца з фармантаў -кон- (літоўскія імёны Канігайла, Контаўт; германскае імя Conald), які паходзіць ад гоцкага koni- або стараверхненямецкага kuoni 'адважны, сьмелы'[5], і -рад- (літоўскія імёны Радзівіл, Ратаўт; германскія імёны Radobod, Radmund, Ratgaud, Willirad), які паходзіць ад германскага rad- 'рада'[6][7].
Этымалягічны слоўнік старапольскіх асабовых імёнаў, выдадзены Польскай акадэміяй навук, адзначае гістарычнае бытаваньне ў Польшчы германскіх імёнаў Konrad, Konrat, Kunrod, Kunrot[8].
Варыянты імя ў гістарычных крыніцах: domino Gabriele Cunrado Iwaszkowycz (9 ліпеня 1489 году)[9]; generosis dominis Petro Kvnrathowycz (10 траўня 1506 году)[10]; Conradowicz (1610—1622 гады)[11]; Mikołaj Konratowicz (1621 год)[12].
Носьбіты рэдагаваць
- Конрад I (890—918) — кароль нямецкі (911—918)
- Конрад II (990—1039) — кароль нямецкі (1024—1039)
- Конрад I Брненскі (1035—1092) — князь чэскі
- Конрад III (1093—1152) — кароль нямецкі (1138—1152)
- Конрад I Мазавецкі (1187—1247) — князь мазавецкі
- Конрад I (каля 1204—1304) — маркграф Брандэнбургу
- Конрад IV (1228—1254) — кароль нямецкі (1237—1254)
- Конрад II Чэрскі (каля 1250—1294) — князь мазавецкі
- Конрад Цёльнэр фон Ротэнштайн (1325—1390) — 23-і вялікі магістар Тэўтонскага ордэну (1382—1390)
- Конрад фон Валенрод (1330—1393) — 24-ы вялікі магістар Тэўтонскага ордэну (1391—1393)
- Конрад фон Юнгінген (1355—1407) — 25-ы вялікі магістар Тэўтонскага ордэну (1393—1407)
- Конрад — каталіцкае хроснае імя Таўцівіла Кейстутавіча (1355?—1390), сына вялікага князя літоўскага Кейстута
- Конрад (1360-я — 1390) — літоўскі князь, сын Войдата
- Конрад[13] — староста ковенскі, які прывесіў да акту Гарадзенскай умовы пячаць з рускім надпісам «ПЕЧА… …ОНДРАТОВА»[14]
- Конрад Кучук (упамінаецца ў 1436) — літоўскі баярын, пачынальнік роду Кучукоў (Кучуковічаў)
- Конрад Монтаўтавіч (упамінаецца ў 1440—1446) — літоўскі баярын, сын Монтаўта
- Конрад Ганушкавіч — літоўскі баярын, які ўпамінаецца ў 1461 годзе[15]
- Конрад Гудзігердавіч (да 1437 — па 1476) — літоўскі баярын, сын Гудзігерда Валімонтавіча
- Конрад III Руды (1448—1503) — князь мазавецкі, сын Барбары Алелькаўны і муж Ганны Радзівіл
- Конрад Івашкавіч — літоўскі баярын, які ўпамінаецца ў 1522 годзе
- Конрад Парфяновіч (Konrad Parfianowicz) — праваслаўны віленскі купец, які ўпамінаецца ў 1664 годзе[16]
- Конрад Адэнаўэр (1876—1967) — першы фэдэральны канцлер Заходняй Нямеччыны (1949—1963)
Кандратовічы (Кондраты) гербу «Сыракомля» — шляхецкі род зь Вялікага Княства Літоўскага
Глядзіце таксама рэдагаваць
Крыніцы рэдагаваць
- ^ Błaszczyk G. Herbarz szlachty żmudzkiej. T. 3. — Warszawa, 2015. S. 172.
- ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 373—374.
- ^ Усціновіч А. Слоўнік асабовых уласных імён. — Менск, 2011. С. 116—117.
- ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 23.
- ^ Gottschald M. Deutsche Namenkunde. Unsere Familiennamen nach ihrer Entstehung und Bedeutung. — Berlin, 1971. S. 283.
- ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 18, 23—24.
- ^ Суперанская А. В. Словарь русских личных имён: Сравнение. Происхождение. Написание. — М.: Айрис-пресс, 2005. С. 136.
- ^ Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. T. 5: Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego. — Kraków, 1997. S. 151.
- ^ Kodeks dyplomatyczny katedry i diecezji Wilenskiej. T. 1, z. 2: 1468—1501. — Kraków, 1939. S. 422.
- ^ Kodeks dyplomatyczny katedry i diecezji Wilenskiej. T. 1, z. 3: 1501—1507. — Kraków, 1948. S. 717.
- ^ Ragauskaitė A. XVII a. pirmosios pusės Kauno miestiečių asmenvardžių kilmė // Acta linguistica Lithuanica. T. 43, 2000. P. 102.
- ^ Rejestry popisowe pospolitego ruszenia szlachty Wielkiego Księstwa Litewskiego z 1621 r. — Warszawa, 2015. S. 59.
- ^ Пятраўскас Р. Літоўская знаць у канцы XIV—XV ст.. — 2-е выд. — Смаленск, 2014. С. 328.
- ^ Akta unji Polski z Litwą, 1385—1791. — Kraków, 1932. S. 100.
- ^ Kodeks dyplomatyczny Katedry i Diecezji Wileńskiej: 1387—1507. — Kraków, 1948. S. 271.
- ^ Testamenty w księgach miejskich wileńskich z XVI i XVII wieku. Katalog. — Warszawa, 2017. S. 41.
Літаратура рэдагаваць
- Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. Аўтарскае выданне. — Менск, 2019. — 459 с. — (сьціслая вэрсія кнігі: Вытокі Вялікае Літвы. — Менск, 2021. — 89 с.)
- Усціновіч А. Слоўнік асабовых уласных імён / навук. рэд. А. Лукашанец. — Менск: Літаратура і Мастацтва, 2011. — 240 с. — ISBN 978-985-6941-10-1.