Конрад

мужчынскае асабістае імя (Konrad)

Конрад (Кунрад, Кунрат) — мужчынскае імя. Вытворныя прозьвішчы — Кондрат, Кандратовіч[1].

Паходжаньне рэдагаваць

Асноўны артыкул: Імёны ліцьвінаў

Конрад або Кунрад (Konrad, Cunrad[2]) — імя германскага паходжаньня[3]. Фармант -кон- празь імя Коншалк зьвязвае Конрада з германскім імём Готшалк[4].

Імя Конрад складаецца з фармантаў -кон- (літоўскія імёны Канігайла, Контаўт; германскае імя Conald), які паходзіць ад гоцкага koni- або стараверхненямецкага kuoni 'адважны, сьмелы'[5], і -рад- (літоўскія імёны Радзівіл, Ратаўт; германскія імёны Radobod, Radmund, Ratgaud, Willirad), які паходзіць ад германскага rad- 'рада'[6][7].

Этымалягічны слоўнік старапольскіх асабовых імёнаў, выдадзены Польскай акадэміяй навук, адзначае гістарычнае бытаваньне ў Польшчы германскіх імёнаў Konrad, Konrat, Kunrod, Kunrot[8].

Варыянты імя ў гістарычных крыніцах: domino Gabriele Cunrado Iwaszkowycz (9 ліпеня 1489 году)[9]; generosis dominis Petro Kvnrathowycz (10 траўня 1506 году)[10]; Conradowicz (1610—1622 гады)[11]; Mikołaj Konratowicz (1621 год)[12].

Носьбіты рэдагаваць

Кандратовічы (Кондраты) гербу «Сыракомля» — шляхецкі род зь Вялікага Княства Літоўскага

Глядзіце таксама рэдагаваць

Крыніцы рэдагаваць

  1. ^ Błaszczyk G. Herbarz szlachty żmudzkiej. T. 3. — Warszawa, 2015. S. 172.
  2. ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 373—374.
  3. ^ Усціновіч А. Слоўнік асабовых уласных імён. — Менск, 2011. С. 116—117.
  4. ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 23.
  5. ^ Gottschald M. Deutsche Namenkunde. Unsere Familiennamen nach ihrer Entstehung und Bedeutung. — Berlin, 1971. S. 283.
  6. ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 18, 23—24.
  7. ^ Суперанская А. В. Словарь русских личных имён: Сравнение. Происхождение. Написание. — М.: Айрис-пресс, 2005. С. 136.
  8. ^ Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. T. 5: Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego. — Kraków, 1997. S. 151.
  9. ^ Kodeks dyplomatyczny katedry i diecezji Wilenskiej. T. 1, z. 2: 1468—1501. — Kraków, 1939. S. 422.
  10. ^ Kodeks dyplomatyczny katedry i diecezji Wilenskiej. T. 1, z. 3: 1501—1507. — Kraków, 1948. S. 717.
  11. ^ Ragauskaitė A. XVII a. pirmosios pusės Kauno miestiečių asmenvardžių kilmė // Acta linguistica Lithuanica. T. 43, 2000. P. 102.
  12. ^ Rejestry popisowe pospolitego ruszenia szlachty Wielkiego Księstwa Litewskiego z 1621 r. — Warszawa, 2015. S. 59.
  13. ^ Пятраўскас Р. Літоўская знаць у канцы XIV—XV ст.. — 2-е выд. — Смаленск, 2014. С. 328.
  14. ^ Akta unji Polski z Litwą, 1385—1791. — Kraków, 1932. S. 100.
  15. ^ Kodeks dyplomatyczny Katedry i Diecezji Wileńskiej: 1387—1507. — Kraków, 1948. S. 271.
  16. ^ Testamenty w księgach miejskich wileńskich z XVI i XVII wieku. Katalog. — Warszawa, 2017. S. 41.

Літаратура рэдагаваць