Конрад Монтаўтавіч
Конрад Монтаўтавіч — літоўскі баярын.
 Герб «Тапор» | |
| Асабістыя зьвесткі | |
|---|---|
| Род | Монтаўты |
| Бацькі | Аляксандар Монтаўт |
У 1445 або 1446 годзе атрымаў ад вялікага князя ўладаньне ў Рудамінскай воласьці.
Імя
рэдагавацьКонрад або Кунрад (Konrad, Cunrad[1]) — імя германскага паходжаньня[2]. Іменная аснова -кон- (-кун-) (імёны ліцьвінаў Кондрут, Кунат, Якун; германскія імёны Cundrud, Kunat, Acun) паходзіць ад гоцкага koni- 'адважны'[3] або германскага kunja, kuni '(хтосьці) з годнага, шляхецкага роду'[4], а аснова -рад- (-рат-) (імёны ліцьвінаў Радзівіл, Раталт, Радавін; германскія імёны Ratwilius, Ratolt, Radowin) — ад гоцкага *rêþs[5], германскага rad- 'рада'[6].
Этымалягічны слоўнік старапольскіх асабовых імёнаў, выдадзены Польскай акадэміяй навук, адзначае гістарычнае бытаваньне ў Польшчы германскага імя Konrad (Konrat, Kunrod, Kunrot)[7].
Варыянты імя ў гістарычных крыніцах: Cunrad[8] (21 кастрычніка 1440 году)[9], Конъдрату Монътовтовичу[10] (Кондрат Монътовтович[8], 1440—1449 гады)[11].
Біяграфія
рэдагавацьЗь літоўскага баярскага роду, сын Аляксандра Монтаўта. Меў братоў Міхайлу, Яна Таўцівіла і Барташа.
Упамінаецца ў 1440 годзе ў наданьні яго бацькі віленскім францішканам.
Крыніцы
рэдагаваць- ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 373—374.
- ^ Усціновіч А. Слоўнік асабовых уласных імён. — Менск, 2011. С. 116—117.
- ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 18.
- ^ Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. T. 5: Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego. — Kraków, 1997. S. 150.
- ^ Kremer D. Die Germanischen Personennamen in Katalonien // Estudis romànics. Nr. 14, 1972. S. 193.
- ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 18.
- ^ Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. T. 5: Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego. — Kraków, 1997. S. 151.
- ^ а б Пятраўскас Р. Літоўская знаць у канцы XIV—XV ст.. — 2-е выд. — Смаленск, 2014. С. 273.
- ^ Kodeks dyplomatyczny Katedry i Diecezji Wileńskiej: 1387—1507. — Kraków, 1948. S. 190.
- ^ Литовская метрика. Отд. 1, ч. 1, т. 1. — СПб., 1910. С. 6.
- ^ Lietuvos Metrika. Knyga 3 (1440—1498). — Vilnius, 1998. P. 20.
Літаратура
рэдагаваць- Пятраўскас Р. Літоўская знаць у канцы XIV—XV ст.: Склад — структура — улада / пераклад А. Мікус. — 2-е выд. — Смаленск: Інбелкульт, 2014. — 386 с. — ISBN 978-5-00076-015-4