Вікіпэдыя

Інтэрнацыянале Мілян

італьянскі футбольны клюб

«Інтэрнацыянале» (па-італьянску: Internazionale), таксама вядомы як «Інтэр» — італьянскі футбольны клюб з гораду Мілян. Клюб васямнаццаць разоў выйграваў Чэмпіянат Італіі па футболе, а таксама зьяўляецца сяміразовым ўладальнікам Кубка Італіі, трохразовым уладальнікам Кубка эўрапейскіх чэмпіёнаў.

Інтэрнацыяналtе Мілян
FC Internazionale Milano 2021.svg
Поўная назва Football Club Internazionale Milano SpA
Заснаваны 9 сакавіка 1908
Горад Мілян, Італія
Стадыён Стадыён Джузэпэ Мэацца
Умяшчальнасьць: 80 017[1]
Кіраўнік Suning Holdings Group[d]
Галоўны трэнэр
Чэмпіянат Сэрыя A
 · 2021—2022 2 месца
Хатнія колеры
Выязныя колеры
Трэція колеры
inter.it​(італ.)​(анг.)​(гішп.)​(індан.)​(яп.)​(кіт.)

«Інтэр» быў заснаваны 9 сакавіка 1908 году. «Інтэрнацыянале» базуецца ў Міляне, правінцыя Лямбардыя, і выступае ў Сэрыі А. Клюбныя колеры — чорны і сіні. Тытульны спонсар клюбу — кампанія «Pirelli». «Інтэр» зьяўляецца адзінай камандай у Італіі, якая зь дня свайго стварэньня не пакідала найвышэйшы дывізіён чэмпіянату Італіі.

ГісторыяРэдагаваць

Заснаваньне клюбуРэдагаваць

Гісторыя «Інтэра» зьвязаная зь мясцовымі канкурэнтамі — «Мілянам». У 1908 годзе Італьянская футбольная фэдэрацыя ўвяла правілы, якія забараняла выступаць замежным гульцам у чэмпіянаце. Гэтая забарона выклікала паўстаньне групы дзеячаў, якія жадалі стварыць новы мілянскі клюб. 9 сакавіка адбылося паседжаньне, на якім было прынята рашэньне аб стварэньні футбольнага клюбу «Internazionale Milano». Слова «Internazionale» азначала характар клюбу, які павінен быў быць адкрытым для прадстаўнікоў усіх нацыяў. Першым капітанам каманды быў швайцарскі гулец Эрнст Манктль. Нядаўна створаны клюб узначаліў Джаваньні Параміт’ёцьці. «Інтэр» выйграў першы чэмпіянат ужо ў 1910 годзе — тады гульнявым трэнэрам быў Вірджыліё Фасацьці. У наступныя гады «Інтэру» не атрымалася прабіцца ў фінальныя турніры.

Пасьля Першай сусьветнай вайныРэдагаваць

У 1922 годзе «Інтэрнацыянале» завяршыў сэзон на апошнім месцы групы B сэрыі A, набраўшы 11 пунктаў. «Інтэр» застаўся ў найвышэйшай лізе пасьля перамогі ў двух матчах плэй-оф выратаваньня. У 1928 годзе падчас фашысцкага праўленьня клюб быў вымушаны перайменавацца ў «Ambrosiana» С. С. Milano. У гэты час футбольная форма клюбу мела белы колер з чырвоным крыжом, колеры гэтых кашуль былі створаны як сымбаль сьцяга Міляну. У 1929 годзе прэзыдэнт клюбу зьмяніў назву на AS «Ambrosiana», але заўзятары па-ранейшаму называлі клюб «Інтэрнацыянале». Пасьля таго, як урад перастаў ціснуць на клюб, ён быў зноў перайменаваны ў AS Ambrosiania-Inter.

Свой першы Кубак Італіі «Інтэрнацыянале» заваяваў у сэзоне 1938—1939 гадоў пад кіраўніцтвам легенды клюбу Джузэпэ Мэацца, у гонар якога пазьней быў перайменаваны хатні стадыён клюбу, «Сан-Сыра». Пасьля заканчэньня Другой сусьветнай вайны клюб вярнуў сваю ранейшую назву — «Інтэрнацыянале», якую захаваў дагэтуль.

1990—2004 гадыРэдагаваць

1990-я гады склаліся для клюбу вельмі супярэчліва. Тым ня менш у гэтым дзесяцігодзьдзі «Інтэр» дамогся трох перамог у Кубку УЭФА, у 1991 годзе пад кіраўніцтвам Джаваньні Трапатоні ў фінале была пераможаная «Рома», у сэзоне 1993—1994 гадоў ад вылету з Сэрыі А выратаваў адзіны пункт, але ва ўпартай барацьбе ў гэтым годзе «Інтэр» перамог у розыгрышы Кубку УЭФА пад кіраўніцтвам Джамп’ера Марына. У 1995 годзе прэзыдэнт «Інтэру» Масіма Марацьці паабяцаў дасягненьні, і ў гэты пэрыяд былі падпісаныя Раналда з «Барсэлёны», Крыстыян Віеры і Эрнан Крэспа зь «Ляцыё». Але, нягледзячы на ​​гэта, «Інтэрнацыянале», гэтак і ня выйграўшы ніводнага «скудэта», атрымаў перамогу толькі ў Кубку УЭФА ў 1998 годзе, пад кіраўніцтвам Люіджы Сымона ў фінале абыграўшы «Ляцыё».

У сэзоне 1999—2000 гадоў Масіма Марацьці зрабіў мноства сур’ёзных зьменаў у клюбе, заключыўшы некалькі кантрактаў зь віднымі пэрсонамі, у прыватнасьці кантракт зь вядомым трэнэрам Марчэльлё Ліпі і кантракты з такімі гульцамі, як Анджэлё Пэруццы, Ляран Блян і Уладзімер Югавіч. Але гэтыя зьдзелкі не дапамаглі камандзе выйграць «скудэта».

У 2002 годзе «Інтэр» быў у 45-ці хвілінах ад заваёвы «скудэта», было неабходна перамагчы «Ляцыё» на Алімпійскім стадыёне ў Рыме ў апошнім туры чэмпіянату. За «Інтэрам» у турнірнай табліцы разьмяшчаліся «Ювэнтус» і «Рома», якія пры пэўных абставінах маглі стаць чэмпіёнам. Падчас матчу некаторыя заўзятары «Ляцыё» падтрымлівалі «Інтэр», не жадаючы, каб іх галоўнаму супраціўніку, «Роме», дастаўся чэмпіёнскі тытул. Пасьля першага тайму лік быў 2:2, у другім тайме «Ляцыё» забіў два галы і перамог, у выніку чэмпіёнам стаў «Ювэнтус», які перамог у матчы супраць «Удынэзэ» зь лікам 2:0.

У сэзоне 2002—2003 гадоў «Інтэрнацыянале» заняў другое месца ў чэмпіянаце і дасягнуў паўфіналу Лігі чэмпіёнаў, дзе прайграў «Міляну» па суме двух матчаў (1:1; 0:0).

У наступным сэзоне Масіма Марацьці прадаў Эрнана Крэспа і зьвольніў з пасады галоўнага трэнэра Эктара Купэра. У 2003 годзе клюб узначаліў Альбэрта Дзакероні. У пачатку сэзону клюб атрымаў перамогу ў 7 матчах з 8-мі, а ў канцы сэзону заняў толькі 4-е месца і правы ўдзелу ў Лізе чэмпіёнаў. Неўзабаве прэзыдэнт «Інтэру» Масіма Марацьці прыняў рашэньне зьвольніць Дзакероні і прызначыў трэнэрам Рабэрта Манчыні. У сэзоне 2003—2004 гадоў былі набытыя Дэян Станкавіч і Адрыяна.

З 2005 годуРэдагаваць

 
Склад «Інтэру» ў 2009 годзе

15 чэрвеня 2005 году «Інтэр» атрымаў перамогу ў Кубку Італіі, быўшы мацней у фінале па суме двух матчаў «Ромы» (1:0 у Міляне і 2:0 у Рыме), а затым, 20 жніўня, перамог у Супэркубку Італіі «Ювэнтус» (1:0). 11 чэрвеня 2006 году «Інтэр» выйграў другі запар Кубак Італіі, зноўку перамогшы ў фінале «Рому» (1:1 і 4:1).

У сэзоне 2005—2006 гадоў у выніку Кальчаполі «Інтэр» стаў чэмпіёнам. Першапачаткова чэмпіёнам быў «Ювэнтус», але ў сувязі з судзейскім скандалам ён быў пераведзены ў Сэрыю Б, а зь «Ляцыё», «Фіярэнтыны», «Рэджыны» і «Міляну» былі зьнятыя пункты. У сэзоне 2006—2007 гадоў «Інтэр» захаваў у сябе «скудэта». Гэты сэзон «Інтэр» пачаў з 17-ці перамогаў запар, распачаўшы гэтую сэрыю хатняй перамогай над «Ліворна» і перапыніўшы нічыёй 1:1 у хатнім матчы супраць «Удынэзэ». 22 красавіка 2007 году «Інтэр» стаў чэмпіёнам пасьля перамогі 2:1 над «Сіенай».

У сэзоне 2007—2008 гадоў на стадыі 1/8 фіналу Лігі чэмпіёнаў «Інтэр» саступіў «Лівэрпулу» па суме двух матчаў (0:1; 0:2). Пасьля гэтай паразы будучыня Манчыні ў клюбе была пастаўлена пад пытаньне. З 2008 году трэнэрам «Інтэру» стаў Жазэ Маўрыньню. У першым сэзоне пад кіраваньнем Маўрыньню «Інтэр» выйграў Супэркубак і чацьверты «скудэта» запар, аднак у Лізе чэмпіёнаў пацярпеў паразу ад «Манчэстэр Юнайтэд» у 1/8 фіналу па суме двух матчаў (0:0; 0:2).

У сэзоне 2009—2010 гадоў «Інтэр» у 18-ы раз у сваёй гісторыі і пяты раз запар стаў чэмпіёнам Італіі. Ягоны найбліжэйшы супраціўнік па турнірнай табліцы — «Рома» — адстала на 2 пункты. У гэтым сэзоне «Інтэр» упершыню з 1972 году выйшаў у фінал Лігі чэмпіёнаў, па шляху абыграўшы ў 1/8 фіналу «Чэлсі» з агульным лікам 3:1 (2:1, 1:0); у 1/4 фіналу «ЦСКА» з агульным лікам 2:0 (1:0, 1:0) і ў паўфінале «Барсэлёну» 3:1 і 0:1. У фінале каманда Жазэ Маўрыньню абыграла «Баварыю» зь лікам 2:0 за кошт дубля Дыега Міліта і выйграла свой трэці Кубак чэмпіёнаў. 10 чэрвеня 2010 году «Інтэр» абвесьціў аб падпісаньні кантракту з гішпанскім трэнэрам Рафаэлем Бэнітэсам, але 23 сьнежня таго ж году ён быў адпраўлены ў адстаўку за дрэнныя вынікі. 24 сьнежня 2010 году галоўным трэнэрам «Інтэра» быў прызначаны 41-гадовы спэцыяліст Леанарда, які 17 чэрвеня 2011 году пакінуў пасаду трэнэра «Інтэру» і стаў спартовым дырэктарам францускага «ПСЖ». 24 чэрвеня 2011 году «Інтэр» узначаліў Джан П’ера Гаспэрыні. 21 верасьня 2011 году ён быў зьвольнены за незадавальняючыя вынікі каманды. Пры ім «Інтэр» згуляў 5 матчаў, 4 зь якіх скончыліся паразай.

КолерыРэдагаваць

 
Сьцяг Міляну

Эмблему «Інтэру» — чорна-сіняя акружына, усярэдзіне якой значацца чатыры загалоўныя літары FCIM (Football Club Internazionale di Milano), прыдумаў Джорджыя Муджані — адзін з гульцоў клюбу таго часу, асноўнай прафэсіяй якога было маляваньне карцінаў. А вось наконт клюбных колераў існуе дзьве вэрсіі. Першая зь іх: пасьля разьяднаньня паміж чальцамі «Інтэру» і «Міляну» адбылася бойка, пасьля якой «інтэрысты» ў памяць аб гэтай падзеі сталі зваць сябе «d`oro in lividi» (Залатая моладзь у сіняках), узяўшы ў якасьці клюбных чорны і сіні колеры. Паводле іншай вэрсіі, колеры прыдумаў усё той жа Муджані — чорны колер азначаў ноч, а сіні — неба. У любым выпадку, з самога пачатку за «інтэрыстамі» прыляпілася мянушка «нэрадзуры».

Фан-клюбРэдагаваць

 
Заўзятары «Інтэру» ў 2007 годзе

Футбольны клюб «Інтэр», у адпаведнасьці з апошнім апытаньнем, праведзеным Demos & Pi і апублікаваным ў верасьні 2011 году, займае другое месца паводле колькасьці прыхільнікаў з вынікам 18,6% ад апытаных. У Эўропе «Інтэр» займае восьмае месца сярод камандаў з найбольшай колькасьцю прыхільнікаў і налічвае 17,5 млн заўзятараў. Гэтае паказалі дасьледаваньні, апублікаваныя ў нямецкім часопісе Sport + Markt у верасьні 2010 году.

Гістарычна пабрацімам фанатаў «Інтэру» зьяўляюцца фанаты «Валенсіі» і «Ляцыё». Безумоўна, сувязь паміж «Ляцыё» і «Інтэрам» зьяўляецца адной з самых дужых і важных сувязяў у Італіі. Сяброўства ўзмацнілася ў 1997—1998 гадох падчас фіналу Кубка УЭФА ў Парыжы, а таксама 5 траўня 2002 году і 2 траўня 2010 году калі заўзятары «Ляцыё» падтрымлівалі «Інтэр», каб яны абыйшлі ў выніковай табліцы агульнага супраціўніка — «Рому».

Самае гарачае суперніцтва з заўзятарамі «Ювэнтусу», які з 1960-х гадоў дае жыцьцё «Дэрбі Італіі». А таксама зь «Мілянам», гэтак званае «Мілянскае дэрбі». Менавіта ў гэтых двух матчах назіраецца самая вялікая наведвальнасьць. Яшчэ ёсьць моцнае суперніцтва з «Напалі», «Аталянтай», «Ромай».

СтадыёнРэдагаваць

 
Сэктар заўзятараў «Інтэрнацыянале»

Стадыён, на якім каманда «Інтэр» гуляе свае матчы, завецца «Джузэпэ Мэацца» ёмістасьцю ў 85 700 месцаў. Гэта муніцыпальны стадыён, бо на ім гуляе яшчэ адна каманда — «Мілян». Традыцыйна заўзятары «Міляну» садзяцца на паўднёвым сэктары (Curva Sud), а заўзятары «Інтэрнацыянале» садзяцца на паўночны сэктар (Curva Sud).

Будаўніцтва стадыёна было пачата ў сьнежні 1925 году. Урачыстае адкрыцьцё адбылося 19 верасьня 1926 году, калі «Інтэр» перамог «Мілян» зь лікам 6:3. Першапачаткова стадыён быў названы «Сан-Сыра» — назва раёну, у якім ён быў пабудаваны. У 1981 годзе будынак быў названы ў гонар гульца «Інтэру» — Джузэпэ Мэацца. Нягледзячы на гэта, аматары футболу часьцяком выкарыстоўваюць простую і арыгінальную назву стадыёну.

Паводле клясыфікацыі УЭФА «Сан-Сыра» зьяўляецца адным з 26 стадыёнаў рэйтынгу ў 5 зорак (найвышэйшая кляса).

  • Ёмістасьць: 80 017 месцаў
  • Даўжыня поля: 105 мэтраў.
  • Шырыня поля: 68 мэтраў.
  • Адрас стадыёну: Via Piccolomini, 5 20151 Milano.

ДасягненьніРэдагаваць

  • Чэмпіянат Італіі (Сэрыя A)
    • Чэмпіён (19): 1909/10, |1919/20, 1929/30, |1937/38, 1939/40, 1952/53, 1953/54, 1962/63, 1964/65, 1965/66, 1970/71, 1979/80, 1988/89, 2005/06*, 2006/07, 2007/08, 2008/09, 2009/10
    • Віцэ-чэмпіён (14): 1932/33, 1933/34, 1934/35, 1940/41, 1948/49, 1950/51, 1961/62, 1963/64, 1966/67, 1969/70, 1992/93, 1997/98, 2002/03, 2010/11, 2020/21

* Прысуджаны па рашэньні суду ў выніку Кальчаполі, першапачаткова быў выйграны «Ювэнтусам»

Эўрапейскія тытулыРэдагаваць

Міжнародныя тытулыРэдагаваць

Іншыя тытулыРэдагаваць

  • TIM trophy
    • Уладальнік (7): 2002, 2003, 2004, 2005, 2007, 2010, 2011
    • Фіналіст (1): 2009
  • Pirelli Cup
    • Уладальнік (11): 1996, 1997, 2000, 2001, 2002, 2003, 2006, 2007, 2008, 2009, 2010
    • Фіналіст (4): 1998, 1999, 2004, 2005

СкладРэдагаваць

Актуальны на 11 лютага 2023 году
№ Пазыцыя Імя Год нараджэньня
1   Бр Самір Ханданавіч (капітан) 1984
2   ПА Дэнзэль Думфрыс 1996
5   ПА Рабэрта Гальярдыні 1994
6   Аб Стэфан дэ Врэй 1992
8   ПА Робін Гозэнс 1994
9   Нап Эдзін Джэка 1986
10   Нап Ляўтара Мартынэс 1997
11   Нап Хаакін Карэа 1994
12   Аб Рауль Бэльянова (ар. Кальяры) 2000
14   ПА Крыстыян Асьляні (ар. Эмпалі) 2002
15   Аб Франчэска Ачэрбі (ар. Ляцыё) 1988
20   ПА Хакан Чалганоглу 1994
21   Бр Алекс Кордац 1983
22   ПА Генрых Мхітаран 1989
№ Пазыцыя Імя Год нараджэньня
23   ПА Нікалё Барэльля 1997
24   Бр Андрэ Анана 1996
29   Аб Далбэрт Энрыке 1993
32   Аб Фэдэрыка Дымарка 1997
33   Аб Данілё Д’Амброзіё 1988
36   Аб Матэо Дарміян 1989
37   Аб Мілан Шкрыняр 1995
45   ПА Валентын Карбоні 2005
46   Аб Матыя Дзаноцьці 2003
47   Аб Алясандра Фантанароза 2003
77   ПА Марцэла Брозавіч 1992
90   Нап Рамэлю Люкаку (ар. Чэлсі) 1993
95   Аб Алясандра Бастоні 1999

Клюбныя рэкордыРэдагаваць

КрыніцыРэдагаваць

  1. ^ http://www.sansiro.net/?page_id=195
  2. ^ а б record holders(анг.). Archivio.inter.it. Архіўная копія ад 25 лютага 2013 г.
  3. ^ а б La storia dell'Inter in un CD(італ.)

Вонкавыя спасылкіРэдагаваць


Атрымана з «https://be-tarask.wikipedia.org/w/index.php?title=Інтэрнацыянале_Мілян&oldid=2364712»