Напалі Нэапаль
«Напалі» (па-італьянску: Napoli) — італьянскі футбольны клюб з гораду Нэапаль. Заснаваны ў 1926 годзе. Двухразовы чэмпіён Італіі (1987, 1990), пяціразовы ўладальнік Кубка Італіі. Уладальнік Кубка УЭФА (1989). Колеры клюбу ёсьць блакітна-белыя. Хатнія сустрэчы «Напалі» праводзіць на стадыёне «Сан-Паолё». «Напалі» зьяўляецца адным з наймацнейшых клюбаў Паўднёвай Італіі й чацьвертым клюбам краіны паводле колькасьці заўзятараў.
| Напалі | ||||||
 | ||||||
| Поўная назва | Società Sportiva Calcio Napoli S.p.A. | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Заснаваны | 1 жніўня 1926 | |||||
| Горад | Нэапаль, Італія | |||||
| Стадыён |
Сан-Паолё Умяшчальнасьць: 60 240 | |||||
| Прэзыдэнт | Аўрэліё Дэ Ляўрэнтыс[d] | |||||
| Кіраўнік | Filmauro[d] | |||||
| Галоўны трэнэр | ||||||
| Чэмпіянат | Сэрыя A | |||||
| · 2020—2021 | 5 месца | |||||
| ||||||
| Афіцыйны сайт | ||||||
З моманту заснаваньня ў 1926 годзе, клюб некалькі разоў зьмяняў назву. Першапачаткова ён называўся «Associazione Calcio Napoli», у 1964 годзе каманда была перайменаваная ў «Società Sportiva Calcio Napoli» і звалася гэтак да 2004 году, калі «Напалі» спасьцігла банкруцтва. Новы прэзыдэнт Аўрэліё Дэ Ляўрэнтыс адрадзіў клюб пад назвай «Napoli Soccer». У 2006 годзе ён вырашыў вярнуць старую назву — «Società Sportiva Calcio Napoli».
ГісторыяРэдагаваць
ПапярэднікіРэдагаваць
Футбол у Нэапалі зарадзіўся ў 1904 годзе, калі ангельскі марак Ўільям Потс, ягоны кампаньён Гэктар Баён і нэапалітанцы Сальсі, Катэрына й Канфордзі заснавалі «Naples Foot-Ball & Cricket Club». Прэзыдэнтам клюбу стаў Амадэо Сальсі. Першы матч нэапалітанцы згулялі з экіпажам ангельскага карабля «Арабіка» й перамаглі зь лікам 3:2. У 1906 годзе з назвы адпала слова «Cricket» і клюб стаў называцца проста «Naples Foot-Ball Club».
З прычыны, што ў раньніх розыгрышах чэмпіянату Італіі клюбы з поўдня краіны ўдзелу не прымалі «Наплес» працягваў гуляць з маракамі суднаў, якія заходзілі ў гавань, або выступаўчы ў Кубку Выкліку Ліптана, дзе спаборнічалі клюбы Нэапалю й Палерма. Двойчы, у 1909 і 1911 гадох, «Наплес» перамагаў у фіналах кубка. Да гэтага часу колеры формы нэапалітанцаў набылі звыклы выгляд — блакітныя кашулі й белыя трусы.
У 1912 годзе адзін з заснавальнікаў «Наплес» Гэктар Баён вырашыў заснаваць свой клюб — «Інтэрнацыянале». У той жа год «Інтэр» як і «Наплес» дэбютаваў у чэмпіянаце Італіі. Чэмпіянат, у той час, праходзіў па рэгіянальным прынцыпе, і клюбы, такім чынам, мелі суперніцтва ў зоне Кампаніі. Але разьвіцьцю абедзьвюх камандаў перашкодзіла Першая сусьветная вайна, а неўзабаве па ейным сканчэньні, у 1922 годзе, клюбы аб’ядналіся ў адзін — «Інтэрнаплес» (італ. FBC Internaples). Датай заснаваньня цяперашняга «Напалі» лічыцца 1 жніўня 1926 году, калі кіраўнікі «Інтэрнаплесу» перайменавалі каманду ў «Associazione Calcio Napoli».
СтанавеньнеРэдагаваць
Ужо ў хуткім часам клюб зьмяніў назоў на звыклі нам на сёньня «Напалі»[1]. Сэзон 1926—1927 гадоў быў дзеля клюбу катастрафічным, бо дружына з поўдню краіны здолела здабыць толькі адзіны пункт у розыгрышу. І ўсё-ж такі, Італьянская футбольная фэдэрацыя пакінула нэапальскі клюб у шэрагах клюбаў вышэйшага дывізіёну, дазволіўшы клюбу захаваць сваё месца ў лізе. У далейшым выступы клюбу значна палепшыліся, а ў шэрагах каманды зазьзяла новая зорка ў асобе народжаннага ў Парагваі футбаліста Атылі Салюстры, які быў першым паўнавартасным улюбёнцам публікі[2]. Ён трапна адзначаўся галамі ў брамы супернікаў, усталяваўшы рэдорд, які ў будучыні быў перасягнуты Дыега Марадонам і Марэкам Гамшыкам[3]. У канцы 1920-х гадоў дружыну ачоліў ангельскі трэнэр Ўільям Гарбат, які раней узначальваў «Рому»[4]. За часам шэфства Гарбата клюб істотна зьмяніўся, часта займаючы верхнюю палову выніковай табліцы. У сэзонах 1932—1933 і 1933—1934 гадоў «Напалі» фінішаваў на другім радку. На той час за клюб гулялі такія выбітныя гульцы, як то Антоніё Вояк, Арнальда Сэнтымэнці і Карлё Бускальля[5]. Але, яшчэ да пачатку Другой сусьветнай вайны пачаўся заняпад «Напалі», які амаль ня скончыўся паніжэньнем клюбу ў клясе ў сэзоне 1939—1940 гадоў, але клюб выратавала розьніца паміж забітымі і прапушчанымі галамі.
Тым ня менш, празь некалькі гадоў клюб усё ж такі быў вымушаны пакінуць найвышэйшы дывізіён. У гэты ж час нэапальцы зьехалі з стадыёна імя Джорджа Аскарэльлі, пераехаўшы на стадыён імя Артура Кальяна. Да сканчэньня вайны клюб заставаўся ў Сэрыі Б, вярнуўшыя ў эліту толькі на два сэзоны. «Напалі» быў выключаны з Сэрыі А праз скандал зьвязаны з хабарніцтвам[6]. У пачатку 1950-х гадох клюб вярнуўся ў эліту, таксама знайшоўшы ў 1959 годзе новую пляцоўку, якой стаў стадыён «Сан-Паолё». Не зважаючы на нестабільныя выступы ў лізе, якія суправаджаліся падвышэньнямі і паніжэньнямі, «Напалі» дасягнуў кубкавага посьпеху, перамогшы ў фінале Кубка Італіі ў 1962 годзе клюб СПАЛ, дзякуючы галам Джаньні Карэльлі і П’ерлюіджы Рандзона. Іхны чацьверты ў гісторыі вылет з эліты перарваў сьвята ў наступным сэзоне.
У сярэдзіне 1960-х «Напалі» зноўку пачаў набіраць моц, дамогшыся падвышэньня чарговым разам ў сэзоне 1964—1965 гадоў. Пад кіраўніцтвам былога гульца клюбу Бруна Пэсаолі яны здабылі Кубак Альпаў[7] і, вярнуўшыся ў элітны дывізіён, стала ўвайшлі ў пяцёрку лепшых клюбаў краіны. «Напалі» быў вельмі блізкі да перамогі ў лізе ў 1967—1968 гадох, заняўшы другое і саступіўшы толькі «Міляну». Аднымі з самых папулярных гульцоў гэтага пэрыяду былі Дына Дзоф, Жазэ Алтафіні, Амар Сывары і паўабаронца-нэапалітанец Антоніё Джуліяна. Джуліяна ў выніку перасягнуў і ўсталяваў новы рэкорд клюбу паводле колькасьці праведзеных матчаў, які трывае і дасюль[5]. Пасьпяховы пэрыяд працягнуўся і ў 1970-х гадох, то бок паводле вынікаў сэзонаў 1970—1971 і 1973—1974 гадоў клюб фінішаваў на трэцім месцы. Пад кіраўніцтвам яшчэ аднага былога гульца нэапальцаў Луіса Вінісію клюб атрымаў квіток у першы розыгрыш Кубка УЭФА. У сэзоне 1974—1975 гадоў «Напалі» прабіўся ажно да трэцяга раўнду, выбіўшы вугорскі «Відэатон» і партугальскі «Порту», але паводле вынікаў двух матчаў саступіўшы месца чэхаславацкаму «Баніку». У тым жа сэзоне «Напалі» заняў другое месца ў Сэрыі А, усяго на два пункты адстаючы ад чэмпіёна «Ювэнтуса». У гэты пэрыяд дружына ў асноўным складалася з мясцовых гульцоў, як то Джузэпэ Брускалёцьці, Антоніё Джуліяна, Сальваторэ Эспазыта і Джузэпэ Савольдзі, галоўным нападнікам клюбу, які перайшоў быў у склад клюбу неўзабаве да пачатку сэзону з «Балёньні»[5].
ТытулыРэдагаваць
- Чэмпіён Італіі: (2)
- 1987, 1990
- Уладальнікі Кубка Італіі: (6)
- 1962, 1976, 1987, 2012, 2014, 2020
- Уладальнікі Супэркубка Італіі: (2)
- 1990, 2014
- Уладальнікі Кубка УЭФА:
- 1989
СкладРэдагаваць
- Актуальны на 11 лютага 2022 году
|
|
.svg){kind=small}
КрыніцыРэдагаваць
- ^ «A short history of Napoli's roots: The Spark of Life». 'O Ciuccio.
- ^ «Il primo, e ancora indimenticato idolo, dei tifosi partenope». Cronologia.
- ^ «Storia del Napoli: Gli anni venti e trenta». Vesuvio.
- ^ «Gli anni '30». YouNapoli.
- ^ а б в «Napoli Player Statistics». Club Anglo Napulitano.
- ^ «Italy 1947/48». Rec.Sport.Soccer Statistics Foundation.
- ^ «La storia del Calcio Napoli sino ai giorni nostri». Ale Napoli.