Ян Даўгерд

(Перанакіравана з «Ян Доўгірд»)

Ян Даўгерд (? — каля 1443) — дзяржаўны дзяяч Вялікага Княства Літоўскага, ваявода віленскі (з 1433).

Ян Даўгерд
лац. Jan Daŭgierd / Daŭhierd

Герб «Памян»
Асабістыя зьвесткі
Памёр каля 1443
Род Даўгердавічы
Дзеці Андрэй, Багдана

Даўгард (Daugaard) — імя германскага паходжаньня[1][2][3]. Іменная аснова -даў(г)- (імёны ліцьвінаў Даўгер, Даўмонт, Даўят; германскія імёны Dauharjis, Damondus, Dowyatt) паходзіць ад гоцкага daug 'годна', бургундзкага daugjis 'здольны, годны'[4], а аснова -гард- (-герд-, -герт-) (імёны ліцьвінаў Альгерд, Мундыгерд, Тэўтыгерд; германскія імёны Algardus, Mundgerd, Teutgerdis) — ад гоцкага gairdan 'падпяразваць' (пераноснае 'ахоўваць'), garda 'агароджа' (пераноснае 'ахова, бясьпека')[5]. Такім парадкам, імя Даўгерд азначае «здольны да аховы»[6].

Германскае паходжаньне імя Даўгірд сьцьвердзіў францускі лінгвіст-германіст Раймонд Шмітляйн, які на падставе шматгадовых дасьледаваньняў прыйшоў да высноваў пра германскае паходжаньне літоўскіх уласных імёнаў[7]. Германскае (паўночнагерманскае) паходжаньне літоўскага шляхецкага прозьвішча Даўгірд (Dowgird) сьцьвярджалася яшчэ ў артыкуле «Літва» энцыкляпэдыі Геаграфічны слоўнік Каралеўства Польскага і іншых славянскіх краёў (1884 год)[8].

Варыянты імя ў гістарычных крыніцах: Dowgirdi (Dowgird[9]; 18 студзеня 1401 году)[10]; Darigerdo marschalco curiae (20 красавіка 1424 году)[11]; Довкгардъ правил (17 верасьня 1427 году)[12]; Dawgerdi palatini Wilnensium (20 студзеня 1433 году)[13]; Dowgyrd palatinus Vilnensis [sigilla] (31 ліпеня 1433 году)[14]; Довкгирдъ, виленскии воевода (25 верасьня 1433 году)[15]; пан Довъкгирд (1433—1439 гады)[16]; Dawgerd Vilnensis [palatini] (27 лютага 1434 году); Dawgerd (15 верасьня 1434 году)[17]; Dolgerth palatinus, Wylnenses (7 лютага 1435 году)[18]; Dewgerd Vilnensis palatinus (9 чэрвеня 1435 году)[19]; Dewgerd Wylnensis palatinus (15 лютага 1436 году)[20]; Ego Iohannes alias Dawgerd (1 ліпеня 1437 году)[21]; Dolgerdo capitaneo Vilnensi (9 ліпеня 1437 году)[22]; Dewgerd palatinus Wylnensis (6 сьнежня 1437 году)[23]; воеводе виленьскому пану Довкгирду (сакавік 1440 году)[24]; Dawgerd palatinus Vilnensis (13 ліпеня 1440 году)[25]; Довкгирдъ (1440—1447 гады)[26]; пан Довкгирдъ (1440—1492 гады)[27]; Dawgerd Wylnensi (1441 год)[28]; Долъкгиръд[29] (Супрасьлеўскі летапіс); Dowgierd (Хроніка Быхаўца)[30].

Біяграфія

рэдагаваць

Зь літоўскага баярскага роду. Быў у сваяцтве з Саковічамі (выступаў як сьведка ў данацыі Андрэя Саковіча Віленскай катэдры). Магчыма, тоесны Даўгерду Салкулевічу, які паручыўся за Братошу ў канцы XIV ст.

У 1401 годзе засьведчыў умову з Польшчай. У 1424 годзе быў маршалкам дворным Вітаўта. Браў удзел у змове супраць Жыгімонта Кейстутавіча, у выніку якой апошняга забілі (1440 год).

Ажаніўся, відаць, з дачкой Андрэя Гаштольда. Меў сына Андрэя, «пана на Сьвіранах і Лынтупах», а таксама дачку Багдану[29].

Мова і культура

рэдагаваць

Да актаў Троцкай уніі (1433 год) і Гарадзенскай умовы (1434 год) прывесіў пячаці з лацінамоўнымі гатычнымі надпісамі[31]:

+ s ∗ domini ⁑ dolgerdonis
+ s • domini dawgerdi
  1. ^ Barber H. British Family Names: Their Origin and Meaning, with Lists of Scandinavian, Frisian, Anglo-Saxon and Norman Names. — Longon, 1894. P. 113.
  2. ^ Møller N. Kalaalit aqqi. — Oqaasileriffik, 2015.
  3. ^ Daugaard, Nordic Names
  4. ^ Gamillscheg E. Romania Germanica. Bd. 3: Die Burgunder, Schlußwort. — Berlin und Leipzig, 1936. S. 112.
  5. ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 17.
  6. ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 22.
  7. ^ Schmittlein R. Les noms d’eau de la Lituanie (suite) // Revue internationale d’onomastique. Nr. 1, 1964. P. 20.
  8. ^ Słownik geograficzny... T. V. — Warszawa, 1884. S. 330.
  9. ^ Урбан П. Старажытныя ліцьвіны: мова, паходжаньне, этнічная прыналежнасьць. — Менск: 2001. С. 154.
  10. ^ Akta unji Polski z Litwą, 1385—1791. — Kraków, 1932. S. 38.
  11. ^ Lietuvos Metrika. Knyga 25 (1387—1546). — Vilnius, 1998. P. 290.
  12. ^ Українські грамоти. Т. 1. — Київ, 1928. С. 109.
  13. ^ Akta unji Polski z Litwą, 1385—1791. — Kraków, 1932. S. 94.
  14. ^ Kodeks dyplomatyczny katedry i diecezji Wilenskiej. T. 1, z. 1: 1387—1468. — Kraków, 1932. S. 147.
  15. ^ Полехов С. В. Наследники Витовта. — М., 2015. С. 532.
  16. ^ Пожалование четырех человек виленскому подконюшему Яньку (1433—1439), Fontes historiae Magni Ducatus Lithuaniae
  17. ^ Kodeks dyplomatyczny katedry i diecezji Wilenskiej. T. 1, z. 1: 1387—1468. — Kraków, 1932. S. 154.
  18. ^ Codex epistolaris saeculi decimi quinti. T. 2. — Cracoviae, 1891. P. 343.
  19. ^ Kodeks dyplomatyczny katedry i diecezji Wilenskiej. T. 1, z. 1: 1387—1468. — Kraków, 1932. S. 158.
  20. ^ Kodeks dyplomatyczny katedry i diecezji Wilenskiej. T. 1, z. 1: 1387—1468. — Kraków, 1932. S. 165.
  21. ^ Akta unji Polski z Litwą, 1385—1791. — Kraków, 1932. S. 106.
  22. ^ Kodeks dyplomatyczny katedry i diecezji Wilenskiej. T. 1, z. 1: 1387—1468. — Kraków, 1932. S. 169.
  23. ^ Akta unji Polski z Litwą, 1385—1791. — Kraków, 1932. S. 108.
  24. ^ Полехов С. В. Наследники Витовта. — М., 2015. С. 537.
  25. ^ Kodeks dyplomatyczny katedry i diecezji Wilenskiej. T. 1, z. 1: 1387—1468. — Kraków, 1932. S. 189.
  26. ^ Полоцкие грамоты XIII — начала XVI в. Т. 1. — М., 2015. С. 183.
  27. ^ Lietuvos Metrika. Knyga 3 (1440—1498). — Vilnius, 1998. P. 19, 20—27, 29—31, 34—36, 38, 42—43, 49, 52—56, 58, 60—66, 68.
  28. ^ Собрание древних грамот и актов городов: Вильны, Ковна, Трок, православных монастырей, церквей и по разным предметам: Ч. 1. — Вильно, 1843. С. 9.
  29. ^ а б Пятраўскас Р. Літоўская знаць у канцы XIV—XV ст.. — 2-е выд. — Смаленск, 2014. С. 244.
  30. ^ ПСРЛ. Т. 32. — М., 1975. С. 156—157.
  31. ^ Akta unji Polski z Litwą, 1385—1791. — Kraków, 1932. S. 91, 100.

Літаратура

рэдагаваць