Помнік гісторыі
Могілкі Росы
Могілкі Росы
Могілкі Росы
Краіна Летува
Места Вільня
Каардынаты 54°40′06″ пн. ш. 25°18′16″ у. д. / 54.66833° пн. ш. 25.30444° у. д. / 54.66833; 25.30444Каардынаты: 54°40′06″ пн. ш. 25°18′16″ у. д. / 54.66833° пн. ш. 25.30444° у. д. / 54.66833; 25.30444
Першае згадваньне 1801
Дата заснаваньня 1769
Могілкі Росы на мапе Летувы
Могілкі Росы
Могілкі Росы
Могілкі Росы
Могілкі Росы на Вікісховішчы

Могілкі Росы[a] — помнік гісторыі ў Вільні. Знаходзяцца ў паўднёва-ўсходняй частцы места, на Росах. Складаюцца з трох нэкропаляў: Старых Росаў, Новых Росаў і вайсковых могілак. Аб’ект Рэгістру культурных каштоўнасьцяў Летувы.

Гісторыя

рэдагаваць

У красавіку 1801 году магістрат Вільні выдзяліў зямельны пляц пад могілкі за тагачаснай мяжой места. 6 траўня 1801 году могілкі асьвяцілі, а 8 траўня на іх пахавалі бурмістра Яна Мюлера. У 1814 годзе да паўночнай часткі могілак далучылі яшчэ адну дзялянку.

У 1841—1850 гадох на могілках збудавалі капліцу паводле праекту архітэктара Тамаша Тышэцкага. У 1847 годзе на іншым баку Лістападавай вуліцы ўзьнікла новая частка могілак, якая атрымала назву Новыя Росы[1]. У 1888 годзе паводле праекту архітэктара Юльяна Янушэўскага да капліцы дабудавалі вежу-званіцу. У 1914 годзе праводзілася ўпарадкаваньне могілак Новых Росаў[2].

У 1920 годзе на могілках спачылі польскія жаўнеры, палеглыя ў польска-бальшавіцкай вайне. Па Другой сусьветнай вайне тут пахавалі жаўнераў Арміі Краёвай, загінулых у 1944 годзе[3].

Па 1967 годзе пахаваньні на могілкіх праводзіліся толькі ў вынятковых выпадках.

22 лістапада 2019 году ў капліцы на могілках урачыста перапахавалі ўдзельнікаў нацыянальна-вызвольнага паўстаньня 1863—1864 гадоў, у тым ліку яго кіраўнікоў Кастуся Каліноўскага і Зыгмунта Серакоўскага.

Асобы, пахаваныя на могілках

рэдагаваць

Гістарычная графіка

рэдагаваць

Гістарычныя здымкі

рэдагаваць

Сучасныя здымкі

рэдагаваць
  1. ^ Таксама Могілкі Роса
  1. ^ Wałejko K. Praktyczny przewodnik po Wilnie / red. ks. M. Borysiak, A. Franko, I. Jutkiewicz, K. Jutkiewicz. — Suwałki: Przedsiębiorstwo Wydawnicze «Krzysztof Wałejko», 2003. S. 103—106.
  2. ^ Gutowski B. Dwudziestowieczne dzieje i sztuka cmentarza Na Rossie // Cmentarz Na Rossie w Wilnie. Historia, sztuka, przyroda / red. A. S. Czyż, B. Gutowski. — Warszawa, 2019. S. 35—36.
  3. ^ Durejko A., Srebrakowski A. Matka i serce syna // Spotkania z Zabytkami. Nr. 3, 1991 S. 21—24.

Вонкавыя спасылкі

рэдагаваць