Юры Юр’евіч Алелькавіч
Юры Юр’евіч Алелькавіч (1531—1578) — слуцкі князь і палкаводзец Вялікага Княства Літоўскага.
| Юры Юр’евіч Алелькавіч | |
| Юры Юр’евіч Алелькавіч[1] па-ўкраінску: Юрій Юрійович Олелькович | |
| Слуцкі князь | |
|---|---|
| 1542 — 1578 | |
| Папярэднік: | Юры Сямёнавіч Алелькавіч |
| Наступнік: | Юры Юр’евіч Алелькавіч малодшы |
| Сябра Рады Вялікага Княства Літоўскага | |
| 1542 — 1569 | |
| Папярэднік: | Юры Сямёнавіч Алелькавіч |
| Асабістыя зьвесткі | |
| Нарадзіўся: |
1531 Слуцкае княства, Вялікае Княства Літоўскае |
| Памёр: |
9 лістапада 1578 Слуцкае княства, Вялікае Княства Літоўскае |
| Сужэнец: | жонка Кацярына Тэнчынская (з 1558 году) |
| Дзеці: | 3 сыны: Юры Юр’евіч Алелькавіч малодшы, Аляксандар Алелькавіч, Ян Алелькавіч |
| Бацька: | Юры Сямёнавіч Алелькавіч[2] |
| Маці: | Алена Мікалаеўна Радзівіл |
| Род: | Алелькавічы |
Сябра Рады Вялікага Княства Літоўскага (1542—1569).
Жыцьцяпіс
рэдагавацьЯк старэйшы сын Юрыя Сямёнавіча Алелькавіча стаў слуцкім князем. Таксама яму належалі маёнткі Ванева ў Падляскім ваяводзтве Вялікага Княства Літоўскага, Весічы ў Гарадзенскім павеце і Тонава ў Менскім павеце ВКЛ. У траўні 1558 году ажаніўся з 14-гадовай Кацярынай Тэнчынскай, якая была дачкой сандамірскага ваяводы Станіслава Тэнчынскага. Атрымаў у пасаг Сямяцічы і Орлю ў Падляскім ваяводзтве Вялікага Княства Літоўскага, а таксама Батаж і Красьнік у Люблінскім ваяводзтве Польскага каралеўства. Набыў настолькі значнае багацьце, што пазычаў вялікаму князю літоўскаму Жыгімонту Аўгусту пад заклад буйных зямельных уладаньняў. У 1559 годзе пазычыў 7000 копаў літоўскіх грошай пад заклад Пінскага княства. У 1561 годзе ўзяў Бабруйскае староства за пазыку ў 12 000 копаў літоўскіх грошай. У 1564 і 1567 гадох браў удзел у Інфлянцкай вайне на чале ўласнага атраду з 4000 ваяроў. У 1560-я гады даў прытулак маскоўскаму вальнадумцу Арцемію і ягоным вучням[3].
У Маладэчне ў складзе 18 паноў Рады Вялікага Княства Літоўскага, якія склалі адказ падканцлеру вялікаму кароннаму Пятру Мішкоўскаму наконт уніі з Польскім каралеўствам. Пасьля Люблінскай уніі 1569 году страціў месца ў Радзе Вялікага Княства Літоўскага, якое займалі слуцкія князі. Меў пры двары бібліятэку, якой у 1576—1578 гадох карыстаўся гісторык Мацей Стрыйкоўскі для напісаньня «Хронікі польскай, літоўскай, жамойцкай і ўсёй Русі»[4].
Пахаваны ў Кіева-Пячэрскай лаўры[4].
Крыніцы
рэдагаваць- ^ https://files.knihi.com/preview/Knihi/Slounik/VKL.pdf.zip/VKL_1.pdf/219_1332x9999.jpeg
- ^ Павал Рыгоравіч Казлоўскі. Алелькавічы // Энцыкляпэдыя гісторыі Беларусі ў 6 тамах / гал.рэд. Генадзь Пашкоў, маст. Эдуард Жакевіч. — Менск: Беларуская энцыкляпэдыя імя Петруся Броўкі, 1993. — Т. 1: А — Аршын. — С. 101. — 494 с. — 10 000 ас. — ISBN 5-85700-074-2
- ^ Валеры Пазднякоў. Алелькавічы // Вялікае Княства Літоўскае: энцыкляпэдыя / гал.рэд. Генадзь Пашкоў, маст. Зьміцер Герасімовіч. — 2-е выд. — Менск: Беларуская энцыкляпэдыя імя Петруся Броўкі, 2007. — Т. 1: Абаленскі — Кадэнцыя. — С. 219. — 688 с. — ISBN 978-985-11-0393-1
- ^ а б Даты, падзеі, людзі / гал.рэд. Алесь Карлюкевіч // Зьвязда : газэта. — Беларускі дом друку, 25 сакавіка 2014. — № 54 (27664). — С. 8. — ISSN 1990-763x.
 |
Гэта — накід артыкула пра асобу з Беларусі. Вы можаце дапамагчы Вікіпэдыі, пашырыўшы яго. |