Алесь Карлюкевіч
Але́сь Мікала́евіч Карлюке́віч (нар. 6 студзеня 1964; Зацітава Слабада, Пухавіцкі раён, Менская вобласьць, цяпер Беларусь) — беларускі пісьменьнік, краязнаўца, літаратуразнаўца, журналіст. Міністар інфармацыі з 2017 па 2020 гады.
| Алесь Карлюкевіч | |
 | |
| Асабістыя зьвесткі | |
|---|---|
| Нарадзіўся | 6 студзеня 1964 (60 гадоў) Зацітава Слабада, Пухавіцкі раён, Менская вобласьць, БССР |
| Літаратурная дзейнасьць | |
| Род дзейнасьці | пісьменьнік, краязнаўца, літаратуразнаўца, журналіст |
| Мова | беларуская |
| Узнагароды | |
Біяграфія
рэдагавацьСкончыў аддзяленьне журналістыкі Львоўскай вышэйшай вайскова-палітычнай вучэльні (1985) і Акадэмію кіраваньня пры Прэзыдэнце Рэспублікі Беларусь (2002). У 1981—1995 гадах служыў ва Ўзброеных Сілах СССР і Рэспублікі Беларусь. Працаваў у газэтах «Зьвязда» (1995—1998), «Чырвоная зьмена» (1998—2002) — галоўны рэдактар, «Советская Белоруссия» (2002—2006). У 2006—2011 гадах дырэктар рэдакцыйна-выдавецкай установы «Літаратура і мастацтва». Адначасова ў 2009—2011 гадох галоўны рэдактар газэты «Літаратура і мастацтва», што ўваходзіла ў склад РВУ.
8 лістапада 2011 году прызначаны галоўным рэдактарам газэты «Зьвязда». Зь лістапада 2012 году — адначасова выконваючы абавязкі, са сьнежня 2012 — дырэктар-галоўны рэдактар Выдавецкага дому «Зьвязда». З кастрычніка 2011 году адначасова зьяўляецца старшынём Менскага абласнога аддзяленьня Саюзу пісьменьнікаў Беларусі.
З 15 сьнежня 2016 году стаў намесьнікам міністра інфармацыі Беларусі. 28 верасьня 2017 году быў прызначаны міністрам інфармацыі Рэспублікі Беларусь[1]. Працаваў на гэтай пасадзе да 3 чэрвеня 2020 году.
Творчасьць
рэдагавацьДасьледуе гісторыю і культуру Пухавіцкага раёну. Аўтар раду краязнаўчых кніг. У тым ліку:
- «Вяртанне да… Беларусі» (1994),
- «За Цітаўкаю — Слабада» (1997),
- «Літаратурная карта Пухаўшчыны» (1998),
- «Далёкія і блізкія суродзічы» (1999),
- «Ігуменскі блакнот» (2000),
- «Рэкі і азёры ў паэзіі Рыгора Барадуліна» (2000),
- «І векавечны толькі край» (2000),
- «Ад зямлі, якая нарадзіла ці натхняе» (2001),
- «Былое маё ажывае» (2002),
- «Сцежкамі Ігуменшчыны» (2008),
- «І марам волю дам» (2011)[2],
- «Старонкі радзімазнаўства: Мясьціны. Асобы: краязнаўчыя нарысы» (Мн.: Звязда, 2013).
Прызнаньне
рэдагаваць- Сябра Саюзу журналістаў Беларусі
- Сябра Саюзу пісьменьнікаў Беларусі
- Ляўрэат прэміі прэзыдэнта Рэспублікі Беларусь «За духоўнае адраджэньне»
Літаратура
рэдагаваць- Марціновіч А. Карлюкевіч Алесь Мікалаевіч // Энцыкляпэдыя гісторыі Беларусі: У 6 т. Т. 6. Кн. 2. — Мн.: БелЭН, 2003. — С. 397.
Крыніцы
рэдагаваць- ^ Указ Прэзідэнта Рэспублікі Беларусь № 351 «Об А. Н. Карлюкевиче» (рас.). Национальный правовой Интернет-портал Республики Беларусь (28 верасня 2017).
- ^ Вольга Чайкоўская. Літаратурная карта радзімы // Зьвязда : газэта. — 19 лютага 2011. — № 112 (26976). — С. 6. — ISSN 1990-763x.