Шат
Шат (Шаць), Шад (Шадзь, Жад, Зад), Шата (Жат, Зат, Жоць) — мужчынскае імя і вытворнае ад яго прозьвішча.
Шат лац. Šat | |
Schat | |
Паходжаньне | |
---|---|
Мова(-ы) | германскія |
Іншыя формы | |
Варыянт(ы) | Шад, Шаць, Шадзь, Жад, Зад, Жат, Зат |
Зьвязаныя імёны | Шацейка, Шаціла, Шадзібор, Шадзівід, Жадзьвін Вішад |
Зьвязаныя артыкулы | |
якія пачынаюцца з «Шат» |
Паходжаньне
рэдагаваць- Асноўны артыкул: Імёны ліцьвінаў
Ската, пазьней Шат або Шад (Scato, Schat, Schad[1]) — імя германскага паходжаньня[2]. Іменная аснова -шад- (-шат-) паходзіць ад гоцкага skadus 'ахінуты, абаронены'[3][a]. Апроч таго, адзначалася старажытнае германскае імя Сада (Sado[6] і адпаведная іменная аснова -сад- (-сат-), якая паходзіць ад гоцкага saths 'насычаны, задаволены'[6]. Сярод ліцьвінаў бытавалі імёны Шацейка (Шадзейка), Шаціла (Шацел), Жадзьвін, Вішад. Адзначаліся германскія імёны Scazciho, Scazelo (Schätzel, Schadel), Saduinus, Wisadus[b].
Этымалягічны слоўнік старапольскіх асабовых імёнаў, выдадзены Польскай акадэміяй навук, адзначае гістарычнае бытаваньне ў Польшчы германскага імя Szader (Schader)[12]. Апроч таго, у Польшчы адзначаліся імёны Sed, Zedwyd, Schadwina[13].
У Прусіі бытавалі імёны: Sade / Zada (1385, 1393 і 1394 гады), Sadune, Sedeithe (1402 год)[14].
У Ноўгарадзе бытавалі імёны Жадка (Жадко) і Жадзен (Жаденъ)[15].
Варыянты імя ў гістарычных крыніцах: Sade von Lawkisken… Zada von Laukisken (Паведамленьні аб літоўскіх дарогах)[16]; купил чоловека зъ землею в Жижморскомъ повете на имя Жотя (22 ліпеня 1501 году)[17]; бояре путные к тому двору Мусницкому… Герман Шадевич (1 ліпеня 1542 году)[18]; sioło Sadewicz… Januszko Sadewicz przysiężny z Woytem synem (4 сьнежня 1554 году)[19]; Miklosz Żadowicz (1561 год)[20]; Яцъ Шадовичъ (1563 год)[21]; село Зберогы… Калихъ а Курило Щедевичи… Ивашко Жедевичъ (1566 год)[22]; на име Станислава Щеповича Шата (31 жніўня 1586 году)[23]; панъ Анъдрей Миколаевичъ Шедъ (3 ліпеня 1590 году)[24]; Федоръ Шедевичъ, волоки полъ; Андрей Шедь, волоки полъ (29 лістапада 1592 году)[25]; Zadziszki… Sadowicze… Zodow (1744 год)[26]; Żattowicz Feliciani Ignatij (8 лістапада 1757 году)[27]; wsiami pieniańskiemi Żodziewiczami (1784 год)[28][c].
Носьбіты
рэдагаваць- Андрэй Мікалаевіч Шад — гаспадарскі зямянін Ковенскага павету, які ўпамінаецца ў 1590 годзе
- Даніла, Кузьма, Дзяніс, Іван, Андрэй і Саўка Шаты — жыхары вёскі Казлова (каля Полацку), якія ўпамінаюцца ў 1680 годзе[43]
- Апалёнія Задовічава (Apolonia Zadowiczowa) — жыхарка Вільні, якая ўпамінаецца ў 1700 годзе[44]
Шатовічы (Szatowicz) — вольныя людзі зь вёскі Ліпавай Буды (Троцкі павет), якія ўпамінаюцца ў XIX стагодзьдзі[45].
Шацевічы (Szatewicz) — прыгонныя з ваколіцаў Жыжмараў, якія ўпамінаюцца ў XIX стагодзьдзі[46].
Шадзевічы (Szadziewicz) гербу Тупая Падкова — літоўскі шляхецкі род з Троцкага павету[47].
Затовічы (Zatowicz) гербу Сьлепаўрон — літоўскі шляхецкі род зь Віленскага ваяводзтва[48].
Жатовічы (Żatowicz) — літоўскі шляхецкі род зь Віленскага павету[49].
У актах Вялікага Княства Літоўскага ўпаміналіся сяло Жадзішкі каля Мерачы, возера Жада каля Дзісны, фальварак Жадышкі ў Віленскім ваяводзтве і маёнтак Зодзішкі ў Ашмянскім павеце[50].
У 1522 годзе ўпаміналася зямля Жадзеўшчына каля Судэрвы[51].
На гістарычнай Берасьцейшчыне існуе вёска Шадзі, на гістарычнай Ашмяншчыне — Жодзішкі.
Заўвагі
рэдагаваць- ^ Польска-летувіская аўтарка Юстына Вальковяк прызнае брак адэкватнага тлумачэньня іменнай асновы -шад- (-шэд-) зь летувіскай мовы, а для асновы -жад- прызнае за найбольш адэкватнае žãdas 'мова, голас', žadė́ti 'абяцаць', žãdinti 'абудзіць; стымуляваць', žadùs 'схільны даваць абяцаньні'[4] (žãdas, žadė́ti і žãdinti фіксуюцца ў слоўніку Канстанціна Шырвіда[5])
- ^ Таксама адзначаліся германскія імёны Sadebertus (Sade-bertus), Schädiger (Schädi-ger)[7], Sedeman (Sede-man)[8], Schadrat (Schad-rat)[9], Schadwald (Schad-wald)[7], Baldasadus (Balda-sadus), Gintschat (Gint-schat)[10], Vualtsadus (Vualt-sadus)[11]
- ^ Таксама:
- Садзейка: чоловеки у Лынкгъменех… Садеика (27 чэрвеня 1498 году)[29], Sadeyko (1671—1681 гады)[30];
- Задзін, Задзен, Садзін: Hrinko a Zadzien Tryczewiczy… Zadzin Holubow. <…> Zadzin Naronowic… Zadzin Hawrilow. <…> Paczyna Zadynic (1558 год)[31], Stas Sadzinowicz (1641 год)[32];
- Садун: Saduny (1744 год)[26], у Польшчы адзначаецца прозьвішча Садановіч (Sadonowicz)[33];
- Шадзют: Nicolaus Szodyvthovycz (15 жніўня 1489 году)[34];
- Задзівіл: Piotr Zadziwiłowicz (2 траўня 1558 году)[35];
- Жадвойна: на землю пустую Задвоинишку… Жадвоинишъку (3 красавіка 1546 году)[36], Dawid Zadwoyn… Józeff Zadwoyn (1667 год)[37];
- Садгайла: люди въ Ковенскомъ повете, въ Румшиской волости… Довкгля Садкгайловича (19 сьнежня 1522 год)[38];
- Задмін, Жадмін (адзначалася германскае імя Sedeman[8]): Мате Жадминович (1537 год)[39], Pani Anna Zadminowa Woytkowska (1690 год)[40];
- Жадзімонт, Шадмонт: бояр ейшышских… Жодимонтовичы (1494 год, 19 студзеня 1526 году)[41], у XVI ст. існавала «сенажаць» Шадмонтышкі (Шадмонтышки) у Жамойцкім старостве[42]
Крыніцы
рэдагаваць- ^ Heintze A. Die deutschen Familien-Namen, geschichtlich, geographisch, sprachlich. — Halle, 1903. S. 227.
- ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 1306.
- ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 18.
- ^ Walkowiak J. B. Litewskie nazwiska Polaków: słownik etymologiczno-frekwencyjny. — Poznań, 2019. S. 24.
- ^ žãdas, žadė́ti, Lietuvių kalbos žodynas
- ^ а б Morlet M.-T. Les noms de personne sur le territoire de l’ancienne Gaule du VIe au XIIe siècle. T. I: Les noms issus du germanique continental et les créations gallo-germaniques. — Paris, 1971. P. 193.
- ^ а б Eule R. Germanische und fremde Personennamen als heutige deutsche Familiennamen // Festschrift zu dem fünfzigjährigen jubiläum des Friedrichs-realgymnasiums in Berlin. — Berlin, 1900. S. 53.
- ^ а б Briggs K. An index to personal names in English place-names. — Nottingham, 2023. P. 241.
- ^ Socin A. Mittelhochdeutsches Namenbuch. — Basel, 1903. S. 161, 754.
- ^ Socin A. Mittelhochdeutsches Namenbuch. — Basel, 1903. S. 558, 720.
- ^ Morlet M.-T. Les noms de personne sur le territoire de l’ancienne Gaule du VIe au XIIe siècle. T. I: Les noms issus du germanique continental et les créations gallo-germaniques. — Paris, 1971. P. 50, 193, 214.
- ^ Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. T. 5: Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego. — Kraków, 1997. S. 219.
- ^ Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. T. 7: Suplement. Rozwiązanie licznych zagadek staropolskiej antroponimii. — Kraków, 2002. S. 517, 519, 649.
- ^ Trautmann R. Die altpreußischen Personennamen. — Göttingen, 1925. S. 84, 91.
- ^ Зализняк А. А. Древненовгородский диалект. 2-е изд. — М., 2004. С. 737.
- ^ Scriptores rerum Prussicarum. Bd. 2. — Leipzig, 1863. S. 671, 673, 676—677.
- ^ Lietuvos Metrika. Knyga 6 (1494—1506). — Vilnius, 2007. P. 257.
- ^ Istorijos archyvas. T. 1: XVI amžiaus Lietuvos inventoriai. — Kaunas, 1934. P. 22.
- ^ Istorijos archyvas. T. 1: XVI amžiaus Lietuvos inventoriai. — Kaunas, 1934. P. 66.
- ^ Писцовая книга Гродненской экономии с прибавлениями, изданная Виленской Комиссией для разбора древних актов. Ч. 2. — Вильна, 1882. С. 87.
- ^ Ревизия Кобринской экономии: составленная в 1563 году королевским ревизором Дмитрием Сапегой. — Вильна, 1876. С. 268.
- ^ Документы Московского архива Министерства юстиции. Т. 1. — М., 1897. С. 255.
- ^ Акты издаваемые Виленской комиссией для разбора древних актов. Т. 26. — Вильна, 1899. С. 399.
- ^ Акты, издаваемые Виленской Комиссией для разбора древних актов. Т. 28. — Вильна, 1901. С. 37.
- ^ Акты издаваемые Виленской археографической комиссией. Т. 14. — Вильна, 1887. С. 440.
- ^ а б Diecezja Wileńska, 1744, Pawet, 20 лютага 2011 г.
- ^ Pansevič V. Vilniaus miestiečių išsimokslinimas XVII—XVIII a. — Kaunas, 2017. P. 214.
- ^ Ukmergės dekanato vizitacija 1784 m. Fontes Historiae Lituaniae. Wol. VIII. — Vilnius, 2009. P. 243.
- ^ Lietuvos Metrika. Knyga 6 (1494—1506). — Vilnius, 2007. P. 185.
- ^ Zinkevičius Z. Lietuvių antroponimika: Vilniaus lietuvių asmenvardžiai XVII a. pradžioje. — Vilnius, 1977. P. 197.
- ^ Писцовая книга Гродненской экономии с прибавлениями, изданная Виленской Комиссией для разбора древних актов. Ч. 1. — Вильна, 1881. С. 302, 451, 493, 562, 574.
- ^ Ординация королевских пущ: в лесничествах бывшего Великого Княжества Литовского. — Вильна, 1871. С. 166.
- ^ Walkowiak J. B. Litewskie nazwiska Polaków: słownik etymologiczno-frekwencyjny. — Poznań, 2019. S. 281.
- ^ Kodeks dyplomatyczny katedry i diecezji Wilenskiej. T. 1, z. 2: 1468—1501. — Kraków, 1939. S. 424.
- ^ Акты издаваемые Виленской археографической комиссией. Т. 14. — Вильна, 1887. С. 56.
- ^ Метрыка Вялікага Княства Літоўскага. Кніга 30 (1480—1546 гг.). — Менск, 2008. С. 108.
- ^ Błaszczyk G. Herbarz szlachty żmudzkiej. T. 6. — Warszawa, 2016. S. 388.
- ^ Ревизия пущ и переходов звериных в бывшем Великом княжестве Литовском, с присовокуплением грамот и привилеев. — Вильна, 1867. С. 195.
- ^ Mackavičius A. Žemaitijos valsčių surašymas 1537—1538 m. — Vilnius, 2003. P. 36.
- ^ Metryka Litewska. Rejestry podymnego Welkiego Ksiestwa. Księstwo Żmudzkie 1690 r. — Warszawa, 2009. S. 139.
- ^ Lietuvos Metrika. Knyga 224 (4) (1522—1530). — Vilnius, 1997. P. 191.
- ^ Спрогис И. Я. Географический словарь древней Жомойтской земли XVI столетия. — Вильна, 1888. С. 328.
- ^ Яўген Анішчанка, Полоцкая коллегия езуитов 1680 год. Имение, Архіў гісторыка Анішчанкі, 26 ліпеня 2017 г.
- ^ Frejlich K. Pod przysądem horodnictwa wileńskiego. O jurydyce i jej mieszkańcach w XVII wieku. — Toruń, 2022. S. 161.
- ^ Malewski Cz. Rodziny szlacheckie na Litwie w XIX wieku. — Warszawa, 2022. S. 388.
- ^ Malewski Cz. Rodziny szlacheckie na Litwie w XIX wieku. — Warszawa, 2022. S. 432.
- ^ Malewski Cz. Rodziny szlacheckie na Litwie w XIX wieku. — Warszawa, 2022. S. 424.
- ^ Ciechanowicz J. Rody rycerskie Wielkiego Księstwa Litewskiego. T. 6. — Rzeszów, 2006. S. 382.
- ^ Ciechanowicz J. Rody rycerskie Wielkiego Księstwa Litewskiego. T. 6. — Rzeszów, 2006. S. 420.
- ^ Indeks alfabetyczny miejscowości dawnego wielkiego Księstwa Litewskiego: A—K (Abakanowicze — Kujany). Wilno, 1929. S. 272, 304.
- ^ Описание документов и бумаг, хранящихся в Московском архиве Министерства юстиции. Кн. 21. — М., 1915. С. 258.