Павульле
Паву́льле[1] — вёска ў Беларусі, на беразе Павульскага возера і рацэ Вулянцы. Уваходзіць у склад Празямлянскага сельсавету Чашніцкага раёну Віцебскай вобласьці.
| Павульле лац. Pavulle | |
| Краіна: | Беларусь |
| Вобласьць: | Віцебская |
| Раён: | Чашніцкі |
| Сельсавет: | Празямлянскі |
| Насельніцтва: | 87 чал. (2010) |
| Часавы пас: | UTC+3 |
| Тэлефонны код: | +375 2133 |
| Паштовы індэкс: | 211149 |
| Нумарны знак: | 2 |
| Геаграфічныя каардынаты: | 54°53′52″ пн. ш. 29°1′14″ у. д. / 54.89778° пн. ш. 29.02056° у. д.Каардынаты: 54°53′52″ пн. ш. 29°1′14″ у. д. / 54.89778° пн. ш. 29.02056° у. д. |
Павульле на мапе Беларусі ±   Павульле | |
 Галерэя здымкаў у Вікісховішчы
| |
Павульле — даўняе мястэчка гістарычнай Полаччыны. Сярод мясцовых славутасьцяў вылучаўся сядзібна-паркавы комплекс Сяляваў.
Гісторыя
рэдагавацьВялікае Княства Літоўскае
рэдагавацьУпершыню Павульле ўпамінаецца ў XVI ст. як уладаньне Радзівілаў. Паселішча ўваходзіла ў склад Полацкага ваяводзтва.
У 1550 годзе Мікалай Радзівіл прадаў Павульле Якубу П’яноўскаму. Пазьней паселішча перайшло да Сакалінскіх. У 1642 годзе Багдан Сакалінскі прадаў паселішча Ільлю Карызну. Ад дачок апошняга ў 1695 годзе Павульле перайшло да Садоўскіх, якія ў 1718 годзе прадалі яго Кіяноўскім. У апошніх у 1722 годзе мястэчка набылі Сялявы.
Пад уладай Расейскай імпэрыі
рэдагаваць.jpg)
У выніку другога падзелу Рэчы Паспалітай (1793 год) Павульле апынулася ў складзе Расейскай імпэрыі, у Лепельскім павеце Віцебскай губэрні. У XIX ст. у мястэчку дзеяла рымска-каталіцкая капліца.
За часамі Першай сусьветнай вайны ў лютым 1918 году Павульле занялі войскі Нямецкай імпэрыі[2].
Найноўшы час
рэдагаваць25 сакавіка 1918 году згодна з Трэцяй Устаўной граматай Павульле абвяшчалася часткай Беларускай Народнай Рэспублікі. 1 студзеня 1919 году згодна з пастановай І зьезду КП(б) Беларусі яно ўвайшло ў склад Беларускай ССР, аднак 16 студзеня Масква адабрала мястэчка разам зь іншымі этнічна беларускімі тэрыторыямі ў склад РСФСР. У 1924 годзе Павульле вярнулі БССР. Статус паселішча панізілі да вёскі.
Насельніцтва
рэдагавацьДэмаграфія
рэдагаваць- XIX стагодзьдзе: 1838 год — 243 чал. (131 муж. і 112 жан.), зь іх духоўнага стану праваслаўнага 1 муж., мяшчанаў-юдэяў 37 муж. і 37 жан., сялянаў зямянскіх 92 муж. і 75 жан., аднадворцаў 1 муж.[3]; 1863 год — 188 душ рэвізорскіх[4]
- XX стагодзьдзе: 1999 год — 89 чал.
- XXI стагодзьдзе: 2010 год — 87 чал.
Турыстычная інфармацыя
рэдагавацьСтрачаная спадчына
рэдагаваць- Капліца рымска-каталіцкая
- Сядзібна-паркавы комплекс Сяляваў (XVIII ст.)
Крыніцы
рэдагаваць- ^ Назвы населеных пунктаў Рэспублікі Беларусь: Віцебская вобласць: нарматыўны даведнік / У. М. Генкін, І. Л. Капылоў, В. П. Лемцюгова; пад рэд. В. П. Лемцюговай. — Мн.: Тэхналогія, 2009. — 668 с. ISBN 978-985-458-192-7. (pdf) С. 485.
- ^ Вялікі гістарычны атлас Беларусі. У 4 т. Т. 4. — Мінск, 2018. С. 19.
- ^ Соркіна І. Мястэчкі Беларусі... — Вільня, 2010. С. 415.
- ^ Łopaciński A. Paule (2) // Słownik geograficzny... T. VII. — Warszawa, 1886. S. 898.
Літаратура
рэдагаваць- Соркіна І. Мястэчкі Беларусі ў канцы ХVІІІ — першай палове ХІХ ст. — Вільня: ЕГУ, 2010. — 488 с. ISBN 978-9955-773-33-7.
- Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich. Tom VII: Netrebka — Perepiat. — Warszawa, 1886.