Гайлімін
Гайлімін (Гальмін) — мужчынскае імя і вытворнае ад яго прозьвішча Гольмін.
| Гайлімін лац. Gajlimin / Hajlimin | |
| Gelemin | |
| Паходжаньне | |
|---|---|
| Мова(-ы) | германскія |
| Утворанае ад | Gelo + Minno |
| Іншыя формы | |
| Варыянт(ы) | Гальмін, Гольмін, Каламін, Кольмін |
| Зьвязаныя імёны | Мінігайла |
| Зьвязаныя артыкулы | |
| якія пачынаюцца з «Гайлімін» | |
Паходжаньне рэдагаваць
- Асноўны артыкул: Імёны ліцьвінаў
Гелемін, Гельмін або Гальмін (Geleminus[1], Gelminus[2], Galmin[a]) і Мінігель або Мінгель (Minigelus[3], Mengel[4]) — імёны германскага паходжаньня[5]. Іменная аснова -гайл- (-гал-, -гел-) (імёны ліцьвінаў Відзігайла, Інгела, Монтгайла; германскія імёны Widigail, Ingeila, Montigel) паходзіць ад гоцкага і бургундзкага gails 'жвавы, свавольны, ганарысты'[6], а аснова -мін- (-мен-) (імёны ліцьвінаў Мінят, Альмін, Асьміна; германскія імёны Miniatus, Almin, Osminna) — ад гоцкага minan 'менаваць, памятаць, любіць'[7], minthi 'памяць'[8]. Такім парадкам, імя Гайлімін азначае «жвавы думкамі» (тое ж, што і імя Мінігайла)[9].
У Прусіі бытавала імя Гайлімін: Gaylemynne (1360 год)[10].
Варыянты імя ў гістарычных крыніцах: Geilemin Nadaps sone (6 чэрвеня 1409 году)[11]; Jorge Gailemynne (16 чэрвеня 1409 году)[12]; Galeminne (16 чэвреня 1409 году, 21 чэрвеня 1409 году)[13]; Stanislaus dictus Golmin (17 студзеня 1413 год)[14]; Поилыминъ (1431—1432 гады, перапісанае ў 1543—1547 гадох)[15]; Herr Golymyn Hauptmann zu Welun (17 жніўня 1432 году)[16]; Гоільеминова Надо’вича [печать][17], Goylimin Nadobowicz[18] (15 кастрычніка 1432 году); Golymini capitanei Samagittiae [sigilla][19] (20 студзеня 1433 году); Кгоилиминъ Надобьевъ[20], Golimyn capitanues Samagittiae[21] (27 лютага 1434 году); Кгойлиминъ (1434—1437 гады, перапісанае ў 1543—1547 гадох)[15]; Golymyn, Goleminne[22]; шесть чоловековъ под Кгоилиминомъ[23], земля Кгоилиминова[24], Кголмину у Кнетове чоловекъ Визкголдъ… Ивашку у Крожах чоловекъ Кголиминъ, Монътьев братъ[25] (1440—1492 гады); Alzbietha Golminowa… iei Golmin mąz (4 сакавіка 1498 году з вопісу 2-й паловы XVI ст.)[26]; Ганусъ Кгоилиминовичъ (21 верасьня 1499 году)[27]; боярин жомоитскии Кголмин… того Голмина (19 ліпеня 1514 году)[28]; Янъ Кгалминовичъ[29], Кгалминъ[30] (1528 год); Мартинъ Кголминовичъ (1567 год)[31]; пана Станислава Мартиновича Кголмина (17 сакавіка 1578 году)[32]; Mattias Galmin (1580 год)[33]; Ian Kalamin… Jan Kalamin… s Kalaminem (9 студзеня 1600 году)[34]; po Adamie Golminie… Adam Golmin… Janowa Golminowa… Krzysztof Kolmin (1667 год)[35]; Galminie… Kalminy (1744 год)[36]; wioski… Gałminie (1782—1783 гады)[37].
Носьбіты рэдагаваць
- Юры Гайлімін († перад 1438) — дзяржаўны дзяяч Вялікага Княства Літоўскага, староста вялёнскі і жамойцкі
- Ганус Гайлімінавіч — курклеўскі баярын, які ўпамінаецца ў 1499 годзе
- Ленарт Наркавіч Гальміновіч — расенскі зямянін, які ўпамінаецца ў 1578 годзе[38]
- Станіслаў Марцінавіч Гольмін — расенскі зямянін, які ўпамінаецца ў 1579—1598 гадох[39]
- Пётар Лаўрынавіч Гальміновіч — расенскі зямянін, які ўпамінаецца ў 1586 годзе[40]
- Езаф і Андрэй Станіслававічы Масевічы Гольміны — вількамірскія зямяне, якія ўпамінаюцца ў 1602—1604 гадох[41]
Гольміны (Golmin) гербу Любіч[42] — літоўскі шляхецкі род[43].
У актах Вялікага Княства Літоўскага ўпаміналася гаспадарскае сяло Гальмінавічы каля Ўпіты[44].
У былым Жамойцкім старостве існуе вёска Гальміны.
Глядзіце таксама рэдагаваць
Заўвагі рэдагаваць
- ^ Паводле назвы мясцовасьці Galmindrup
Крыніцы рэдагаваць
- ^ The Publications of the Northamptonshire Record Society. Vol. 20. — Oxford, 1960. P. 142.
- ^ Codex nundinarius Germaniae literatae bisecularis. — Halle, 1850. S. 30.
- ^ Pievi, parrocchie e clero nel Veneto dal X al XV secolo. — Venezia, 1987. P. 87, 452.
- ^ Andresen K. G. Die altdeutschen Personennamen in ihrer Entwickelung und Erscheinung als heutige Geschlechtenamen. — Mainz, 1873. S. 68.
- ^ Nielsen O. Olddanske personnavne. — Kjøbenhavn, 1883. S. 28.
- ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 17.
- ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 18.
- ^ Morlet M.-T. Les noms de personne sur le territoire de l’ancienne Gaule du VIe au XIIe siècle. T. I: Les noms issus du germanique continental et les créations gallo-germaniques. — Paris, 1971. P. 169.
- ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 21, 24.
- ^ Pierson W. Altpreußischer Namenkodex // Zeitschrift für Preußische Geschichte und Landeskunde. — Berlin, 1873. S. 502.
- ^ Codex epistolaris Vitoldi. — Cracoviae, 1882. S. 180.
- ^ Codex epistolaris Vitoldi. — Cracoviae, 1882. S. 183.
- ^ Codex epistolaris Vitoldi. — Cracoviae, 1882. S. 185—186.
- ^ Lites ac res gestae inter Polonos Ordinemque Cruciferorum. T. 2. — Posnaniae, 1892. S. 147.
- ^ а б Lietuvos Metrika. Knyga 225 (6) (1528—1547). — Vilnius, 1995. P. 269.
- ^ Regesta historica-diplomatica Ordinis S. Mariae Theutonicorum, 1198—1525. Pars I. — Göttingen, 1948. S. 385.
- ^ Akta unji Polski z Litwą, 1385—1791. — Kraków, 1932. S. 78.
- ^ Akta unji Polski z Litwą, 1385—1791. — Kraków, 1932. S. 81.
- ^ Akta unji Polski z Litwą, 1385—1791. — Kraków, 1932. S. 94.
- ^ Akta unji Polski z Litwą, 1385—1791. — Kraków, 1932. S. 100.
- ^ Akta unji Polski z Litwą, 1385—1791. — Kraków, 1932. S. 105.
- ^ Пятраўскас Р. Літоўская знаць у канцы XIV—XV ст.. — 2-е выд. — Смаленск, 2014. С. 226.
- ^ Lietuvos Metrika. Knyga 3 (1440—1498). — Vilnius, 1998. P. 39.
- ^ Lietuvos Metrika. Knyga 3 (1440—1498). — Vilnius, 1998. P. 48.
- ^ Lietuvos Metrika. Knyga 3 (1440—1498). — Vilnius, 1998. P. 50.
- ^ Lietuvos Metrika. Knyga 1 (1380—1584). — Vilnius, 1998. P. 101.
- ^ Lietuvos Metrika. Knyga 6 (1494—1506). — Vilnius, 2007. P. 218.
- ^ Lietuvos Metrika. Knyga 9 (1511—1518). — Vilnius, 2002. P. 253.
- ^ Перапіс войска Вялікага княства Літоўскага 1528 года. Метрыка Вялікага княства Літоўскага. Кн. 523. — Менск, 2003. С. 167.
- ^ Перапіс войска Вялікага княства Літоўскага 1528 года. Метрыка Вялікага княства Літоўскага. Кн. 523. — Менск, 2003. С. 170.
- ^ Литовская метрика. Отд. 1. Ч. 3. — Петроград, 1915. С. 1269.
- ^ Istorijos archyvas. T. 1: XVI amžiaus Lietuvos inventoriai. — Kaunas, 1934. P. 224.
- ^ Trypućko J. Polonica vetera Upsaliensia: catalogue des imprimés polonais ou concernant la Pologne des XVe, XVIe, XVIIe et XVIIIe siècles conservés à la Bibliothèque de l’université royale d’Upsala. — Uppsala, 1958. P. 43.
- ^ Istorijos archyvas. T. 1: XVI amžiaus Lietuvos inventoriai. — Kaunas, 1934. P. 533, 535.
- ^ Błaszczyk G. Herbarz szlachty żmudzkiej. T. 2. — Warszawa, 2015. S. 158.
- ^ Diecezja Wileńska, 1744, Pawet, 20 лютага 2011 г.
- ^ Breslaujos dekanato vizitacija 1782—1783 m. Fontes Historiae Lituaniae, vol. VII. — Vilnius, 2008. P. 208.
- ^ Опись документов Виленского центрального архива древних актовых книг. Вып. 1. ― Вильна, 1901. С. 46.
- ^ Опись документов Виленского центрального архива древних актовых книг. Вып. 1. ― Вильна, 1901. С. 56, 65, 91, 141.
- ^ Опись документов Виленского центрального архива древних актовых книг. Вып. 1. ― Вильна, 1901. С. 203.
- ^ Опись документов Виленского центрального архива древних актовых книг. Вып. 6. ― Вильна, 1908. С. 185, 194.
- ^ Gajl T. Herby Szlacheckie Rzeczypospolitej Obojga Narodow. — Gdańsk, 2003. S. 274.
- ^ Polska encyklopedja szlachecka. T. 5. — Warszawa, 1936. S. 321.
- ^ Indeks alfabetyczny miejscowości dawnego wielkiego Księstwa Litewskiego: A—K (Abakanowicze — Kujany). Wilno, 1929. S. 206.
Літаратура рэдагаваць
- Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. Аўтарскае выданне. — Менск, 2019. — 459 с. — (сьціслая вэрсія кнігі: Вытокі Вялікае Літвы. — Менск, 2021. — 89 с.)