Альмін
Альмін — мужчынскае імя і вытворнае ад яго прозьвішча.
| Альмін лац. Almin | |
| Almin | |
| Паходжаньне | |
|---|---|
| Мова(-ы) | германскія |
| Утворанае ад | Alo + Minno |
| Зьвязаныя артыкулы | |
| якія пачынаюцца з «Альмін» | |
Паходжаньне
рэдагавацьАльмін або Альмен (Almin, Almen[a]) — імя германскага паходжаньня[1]. Іменная аснова ал- (імёны ліцьвінаў Альбут, Алігут, Аламунт; германскія імёны Albot, Algut, Alamunt) паходзіць ад гоцкага alls 'увесь, кожны'[2], а аснова -мін- (-мен-) (імёны ліцьвінаў Мінят, Асьміна, Гальмін; германскія імёны Miniatus, Osminna, Galmin) — ад гоцкага minan 'менаваць, памятаць, любіць'[3], minthi 'памяць'[4].
Варыянты імя ў гістарычным крыніцах: niedalieko rzeki Olminy (каля XV—XVI стагодзьдзяў)[5]; Stanisław Olminowicz na miejscu Jerzego Olminowicza (1667 год)[6]; Dawid Almin (1675—1677 гады)[7].
Носьбіты
рэдагавацьАламэн або Алеман (Alamenus, Alemani) гербу ўласнага — шляхецкі род Рэчы Паспалітай зь Любліну і Плоцку[8].
Альмэн (Almen) — шляхецкі род Рэчы Паспалітай зь Інфлянтаў[9].
На гістарычнай Браслаўшчыне існуе вёска Альбінаўшчына (раней Альмінаўшчына), у гістарычнай Прусіі — вёска Альмэнгаўзэн.
Глядзіце таксама
рэдагавацьЗаўвагі
рэдагаваць- ^ Паводле назваў мясцовасьцяў Alminishus, Almenesdorf, Almenswiler
Крыніцы
рэдагаваць- ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 53.
- ^ Kremer D. Die Germanischen Personennamen in Katalonien // Estudis romànics. Nr. 14, 1972. S. 52.
- ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 18.
- ^ Morlet M.-T. Les noms de personne sur le territoire de l’ancienne Gaule du VIe au XIIe siècle. T. I: Les noms issus du germanique continental et les créations gallo-germaniques. — Paris, 1971. P. 169.
- ^ Lietuvos Metrika. Knyga 1 (1380—1584). — Vilnius, 1998. P. 106.
- ^ Błaszczyk G. Herbarz szlachty żmudzkiej. T. 1. — Warszawa, 2015. S. 55.
- ^ Žemaičių vyskupijos vizitacija 1675—1677 m. // Fontes Historiae Lituaniae. Vol. X, 2011. P. 779.
- ^ Polska encyklopedja szlachecka. T. 4. — Warszawa, 1936. S. 93.
- ^ Polska encyklopedja szlachecka. T. 4. — Warszawa, 1936. S. 98.