Асьміна (Ашміна, Ашмена), Ясьмін (Яшмін) — мужчынскае імя і вытворнае ад яго прозьвішча.

Osminna
Паходжаньне
Мова(-ы) германскія
Утворанае ад Osi + Minno
Іншыя формы
Варыянт(ы) Ашміна, Ашмена, Ясьмін, Яшмін
Зьвязаныя артыкулы
якія пачынаюцца з «Асьміна»

Паходжаньне

рэдагаваць

Асьміна (Osminna) — імя германскага паходжаньня[1]. Іменная аснова ас- (ос-) (імёны ліцьвінаў Осман, Ашнар; германскія імёны Osman, Asinar) паходзіць ад гоцкага *anseis, германскага ans 'паганскае боства, ідал'[2][3], а аснова -мін- (-мен-) (імёны ліцьвінаў Мінят, Альмін, Гальмін; германскія імёны Miniatus, Almin, Galmin) — ад гоцкага minan 'менаваць, памятаць, любіць'[4], minthi 'памяць'[5].

Адпаведнасьць імя Яшмена (Ашмена) германскаму імю Osminna сьцьвердзіў францускі лінгвіст-германіст Раймонд Шмітляйн, які на падставе шматгадовых дасьледаваньняў прыйшоў да высноваў пра германскае паходжаньне літоўскіх уласных імёнаў[6]. Паводле Раймонда Шмітляйна, ад гэтага імя ўтварылася назва Ашмена[7].

У Польшчы адзначаецца прозьвішча Асьміновіч (Asminowicz)[8].

Варыянты імя ў гістарычных крыніцах: Ясминъ Будревичъ (1523[9] і 1528 гады)[10]; Иванъ Осмино (1566 год)[11]; Нестер Ошменечъ (26 кастрычніка 1609 году)[12]; Stanisław Osmianowicz (1688 год)[13]; krawiec Mikolay Oszmina (5 чэрвеня 1795 году)[14].

Носьбіты

рэдагаваць

У 1592 годзе ўпаміналася пустаўшчына Яшмінішка ў Жамойцкім старостве[16].

На 1904 год існавала сяльцо Ашмянцы ў Красьнянскім павеце Смаленскай губэрні[17].

На 1910 год існаваў фальварак Ашмянцы ў Амсьціслаўскім павеце Магілёўскай губэрні[18].

На гістарычнай Віленшчыне існуе места Ашмяны, цэнтар гістарычнай Ашмяншчыны. Назву Ашмянцы маюць вёскі на гістарычных Ваўкавышчыне, Лідчыне і Меншчыне.

Глядзіце таксама

рэдагаваць
  1. ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 130, 1125.
  2. ^ Morlet M.-T. Les noms de personne sur le territoire de l’ancienne Gaule du VIe au XIIe siècle. T. I: Les noms issus du germanique continental et les créations gallo-germaniques. — Paris, 1971. P. 38.
  3. ^ Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. T. 5: Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego. — Kraków, 1997. S. 6.
  4. ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 18.
  5. ^ Morlet M.-T. Les noms de personne sur le territoire de l’ancienne Gaule du VIe au XIIe siècle. T. I: Les noms issus du germanique continental et les créations gallo-germaniques. — Paris, 1971. P. 169.
  6. ^ Schmittlein R. Les noms d’eau de la Lituanie (suite) // Revue internationale d’onomastique. Nr. 2, 1964. P. 83.
  7. ^ Schmittlein R. Les noms d’eau de la Lituanie (suite) // Revue internationale d’onomastique. Nr. 1, 1964. P. 17.
  8. ^ Walkowiak J. B. Litewskie nazwiska Polaków: słownik etymologiczno-frekwencyjny. — Poznań, 2019. S. 37.
  9. ^ Sinkevičiūtė D. Nežinomi Lietuvos Metrikos senieji lietuvių dvikamieniai asmenvardžiai // Baltistica. T. 53, Nr. 1 (2018). P. 123.
  10. ^ Перапіс войска Вялікага княства Літоўскага 1528 года. Метрыка Вялікага княства Літоўскага. Кн. 523. — Менск, 2003. С. 169.
  11. ^ Документы Московского архива Министерства юстиции. Т. 1. — М., 1897. С. 219.
  12. ^ Археографический сборник документов, относящийся к истории Северо-Западной Руси. Т. 1. — Вильна, 1867. С. 239.
  13. ^ Obst J. Rachunki miasta Wilna // Litwa i Ruś. Z. 7—9, 1913. S. 112.
  14. ^ Акты издаваемые Виленской комиссией для разбора древних актов. Т. 38. — Вильна, 1914. С. 251.
  15. ^ Памятная книжка Ковенской губернии на 1914 год. — Ковна, 1914. С. 132.
  16. ^ Опись документов Виленского центрального архива древних актовых книг. Вып. 4. ― Вильна, 1905. С. 233.
  17. ^ Список населенных мест Смоленской губернии. — Смоленск, 1904. С. 275.
  18. ^ Список населенных мест Могилевской губернии. — Могилев, 1910. С. 86.