Нямецкі рамантызм

інтэлектуальны кірунак канца XVIII — пачатку XIX стагодзьдзяў

Няме́цкі рамантызм — дамінантны кірунак у філязофіі, мастацтве і культуры нямецкамоўных краінаў канца XVIII — пачатку XIX стагодзьдзяў.

Каспар Давід Фрыдрых, (1774—1840)
Узыход месяцу над морам, 1822, 55×71 см

Раньнія нямецкія рамантыкі мерыліся сынтэзаваць новы адменьнік культуры, філязофіі і навукі, азіраючыся на Сярэднявечча як на больш простую мадэль узаемадзеяньня культуры і чалавека. Тым ня менш, зь цягам часу раньнія рамантыкі ўсё больш усьведамлялі кволасьць таго адзінства, якога яны шукалі[1]. Позьнія ж нямецкія рамантыкі адзначалі больш моцны ўплыў штодзённай рэчаіснасьці на зь першага погляду іррацыянальныя і звышнатуральныя праекцыі розуму паэтычнага творцы. У прыватнасьці, нямецкі паэт Гайнрых Гайнэ крытыкаваў раньніх рамантыкаў за разгляданьне Сярэднявечча ў якасьці мадэлі адзінства паміж мастацтвам і грамадзтвам[1].

Асобы нямецкага рамантызму

рэдагаваць
 
Морыц Даніель Апэнгайм — Гайнрых Гайнэ, 1831, Гамбург
 
Ёзэф фон Айхэндорф

Ключавыя фігуры нямецкага рамантызму:

Літаратары і філёзафы

 
Рыхард Вагнэр, 1860

Кампазытары

Мастакі

  1. ^ а б German literature (анг.). Encyclopædia Britannica. Праверана 9 траўня 2011 г.

Глядзіце таксама

рэдагаваць

Вонкавыя спасылкі

рэдагаваць