Вікіпэдыя

Мінтаўт

Мінтаўт (Менталт) — мужчынскае імя і вытворнае ад яго прозьвішча.

Мінтаўт
лац. Mintaŭt
Mindelt
Паходжаньне
Мова(-ы) германскія
Утворанае ад Mente + Walt
Minno + Taut
Іншыя формы
Варыянт(ы) Менталт
Зьвязаныя артыкулы
якія пачынаюцца з «Мінтаўт»

Паходжаньне

рэдагаваць
Асноўны артыкул: Імёны ліцьвінаў

Міндэльт, Мэндэльт або Мандальт (Mindelt[1][2], Mendelt[3][4], Mandelt) — імя германскага паходжаньня[5]. Іменная аснова -менд- (-мант-, -мінд-) (імёны ліцьвінаў Мінціла, Мендэр, Мендрык; германскія імёны Mindilo, Mender, Mendrick) паходзіць ад стараверхненямецкага menden 'весяліцца, цешыцца'[6], а аснова -валд- (-алд, -олт) (імёны ліцьвінаў Геральт, Левалт, Рамвольт; германскія імёны Gerwald, Lewolt, Romuald) — ад гоцкага і германскага waldan 'валодаць, гаспадарыць' або wulþus 'слава, мажнасьць'[7].

Паводле менскага дасьледніка Алёхны Дайліды, які разьвівае германскую (перадусім усходнегерманскую) этымалёгію імёнаў літоўскіх князёў і баяраў, іменная аснова -мін- (-мен-) (імёны ліцьвінаў Мінят, Асьміна, Гальмін; германскія імёны Miniatus, Osminna, Galmin) паходзіць ад гоцкага minan 'менаваць, памятаць, любіць'[8], а аснова -тэўд- (-дэўт-, -тыд-) (імёны ліцьвінаў Таўтвід, Таўтывіл, Таўтгерд; германскія імёны Teutwidis, Theudowills, Teutgerdis) — ад гоцкага þiuda[9], германскага þeudo[10] 'род, народ'[11]. Такім парадкам, імя Мінтаўт азначае «памяць роду» (тое ж, што і імя Таўцімін)[12].

У Прусіі бытавала імя Mantawte[13].

У Польшчы адзначаецца прозьвішча Мінталта (Mintałto)[14].

Варыянты імя ў гістарычных крыніцах: в Дорсунишском повете шестьдесят чоловеков… а Берната Минтовтовича (26 студзеня 1516 году)[15]; Минтовт Кгедвилович… Минтовт Доркгович (1538 год)[16]; панъ Янъ Андреевичъ Менътолътъ (3 ліпеня 1578 году)[17]; панъ Криштовъ Яновичъ Минтовтъ (5 студзеня 1599 году)[18]; паномъ Гиляріушомъ Минтовтомъ Чижомъ — подкоморимъ Виленскимъ (3 сьнежня 1653 году)[19]; передь его милостью паномъ Гелярымъ Минтoвтомъ Чыжомъ — подкоморымъ воеводства Виленского и депутатомъ (10 чэрвеня 1665 году)[20]; Hylariusz Czyz Mintoft — podkomoгzy Wilenski (10 сакавіка 1669 году)[21]; паномъ Казимеромъ Минтовтомъ-Чижомъ, подкоморымъ Виленскимъ (14 лістапада 1671 году)[22]; Kazimierz Mintowt Czyż, podkomorzy i poseł województwa wileńskiego (27 траўня 1672 году)[23]; Kazimierz Mintowt Czyż — podkomorzy Wileński (5 чэрвеня 1673 году)[24]; пана Казимера Минтовта Чижа — подкоморого Виленского (4 ліпеня 1678 году)[25]; Albrycht Michał Mintowt (23 красавіка 1686 году)[26]; Mintowt Czyż (1690 год)[27]; Mintowtyszki (1744 год)[28]; Jan Mintowt x, Benedykt Mintowt x (21 жніўня 1780 году)[29].

Носьбіты

рэдагаваць
  • Крыштап Янавіч Мінтаўт — зямянін Віленскага ваяводзтва, які ўпамінаецца ў 1599 годзе
  • Якуб Юр’евіч і Гендрута Якубаўна Мінтаўтовічы — расенскія зямяне, якія ўпамінаюцца ў 1601 годзе[30]
  • Казімер Мінтаўт Чыж — дзяржаўны дзяяч Вялікага Княства Літоўскага, падкаморы віленскі ў 1672 годзе
  • Гіляры Мінтаўт Чыж († 1669) — дзяржаўны дзяяч Вялікага Княства Літоўскага, падчашы лідзкі, чашнік, падсудак і падкаморы віленскі[31]

З XIV ст. прыдомкам Мінтаўт карыстаўся літоўскі шляхецкі род Чыжоў гербу Гадземба[32].

На тэрыторыі цяперашняй Летувы фіксавалася прозьвішча Ментаўт у летувізаванай форме[33].

Глядзіце таксама

рэдагаваць

Крыніцы

рэдагаваць
  1. ^ Dijkstra W. Friesch woordenboek (Lexicon frisicum). — Leeuwarden, 1911. S. 261.
  2. ^ Brons B. Friesische Namen und Mitteilungen darüber. — Emden, 1877. S. 63.
  3. ^ Dijkstra W. Friesch woordenboek (Lexicon frisicum). — Leeuwarden, 1911. S. 257.
  4. ^ Brons B. Friesische Namen und Mitteilungen darüber. — Emden, 1877. S. 62.
  5. ^ Gottschald M. Deutsche Namenkunde: Unsere Familiennamen nach ihrer Entstehung und Bedeutung. — Berlin, 1971. S. 339.
  6. ^ Morlet M.-T. Les noms de personne sur le territoire de l’ancienne Gaule du VIe au XIIe siècle. T. I: Les noms issus du germanique continental et les créations gallo-germaniques. — Paris, 1971. P. 167.
  7. ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 17.
  8. ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 18.
  9. ^ Kremer D. Die Germanischen Personennamen in Katalonien // Estudis romànics. Nr. 14, 1972. S. 209.
  10. ^ Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. T. 5: Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego. — Kraków, 1997. S. 34.
  11. ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 19.
  12. ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 26.
  13. ^ Trautmann R. Die altpreußischen Personennamen. — Göttingen, 1925. S. 55, 57, 60.
  14. ^ Walkowiak J. B. Litewskie nazwiska Polaków: słownik etymologiczno-frekwencyjny. — Poznań, 2019. S. 225.
  15. ^ Lietuvos Metrika. Knyga 9 (1511—1518). — Vilnius, 2002. P. 179.
  16. ^ Mackavičius A. Žemaitijos valsčių surašymas 1537—1538 m. — Vilnius, 2003. P. 226, 229.
  17. ^ Метрыка Вялікага Княства Літоўскага. Кніга 272 (1576—1579 гг.). — Менск, 2015. С. 128.
  18. ^ Акты издаваемые Виленской археографической комиссией. Т. 8. — Вильна, 1875. С. 482.
  19. ^ Акты издаваемые Виленской археографической комиссией. Т. 15. — Вильна, 1888. С. 52—53.
  20. ^ Акты, издаваемые Виленской Комиссией для разбора древних актов. Т. 20. — Вильна, 1893. С. 386.
  21. ^ Акты издаваемые Виленской археографической комиссией. Т. 11. — Вильна, 1880. С. 191.
  22. ^ Акты издаваемые Виленской археографической комиссией. Т. 15. — Вильна, 1888. С. 298.
  23. ^ Akta zjazdów stanów Wielkiego Księstwa Litewskiego. T. 2. — Warszawa, 2009. S. 386.
  24. ^ Акты издаваемые Виленской археографической комиссией. Т. 11. — Вильна, 1880. С. 216.
  25. ^ Акты издаваемые Виленской археографической комиссией. Т. 15. — Вильна, 1888. С. 391.
  26. ^ Lietuvos inventoriai XVII a. — Vilnius, 1962. P. 349.
  27. ^ Metryka Litewska. Rejestry podymnego Welkiego Ksiestwa. Województwo wileńskie 1690 r. — Warszawa, 1989. S. 98.
  28. ^ Diecezja Wileńska, 1744, Pawet, 20 лютага 2011 г.
  29. ^ Akta sejmiku kowieńskiego z lat 1733—1795. — Warszawa, 2019. S. 324.
  30. ^ Опись документов Виленского центрального архива древних актовых книг. Вып. 5. ― Вильна, 1907. С. 259.
  31. ^ Metryka Litewska. Rejestry podymnego Welkiego Ksiestwa. Województwo smoleńskie 1650 r. — Warszawa, 2009. S. 69.
  32. ^ Stekert A. Przydomki polskie, litewskie i rusińskie. — Kraków, 1897. S. 79.
  33. ^ Lietuvių pavardžių žodynas. T. 2. — Vilnius, 1989. P. 209.

Літаратура

рэдагаваць
Атрымана з «https://be-tarask.wikipedia.org/w/index.php?title=Мінтаўт&oldid=2589348»