Мінціла
Мінціла (Манціла) — мужчынскае імя.
| Мінціла лац. Minciła | |
| Mindilo | |
| Паходжаньне | |
|---|---|
| Мова(-ы) | германскія |
| Утворанае ад | Mende + суфікс з элемэнтам -л- (-l-) |
| Іншыя формы | |
| Варыянт(ы) | Манціла |
| Зьвязаныя імёны | Монціла |
| Зьвязаныя артыкулы | |
| якія пачынаюцца з «Мінціла» | |
Паходжаньне
рэдагавацьМіндзіла або Менціла, пазьней Мінтэль (Mindilo[1], Menzila, Mintel[2]) — імя германскага паходжаньня[3]. Іменная аснова -менд- (-мант-, -мінд-) (імёны ліцьвінаў Мінтаўт, Мендэр, Мендрык; германскія імёны Mindelt, Mender, Mendrick) паходзіць ад стараверхненямецкага menden 'весяліцца, цешыцца'[4].
Этымалягічны слоўнік старапольскіх асабовых імёнаў, выдадзены Польскай акадэміяй навук, адзначае гістарычнае бытаваньне ў Польшчы германскага імя Mendela (Mandel, Mencel, Mencyl, Mancel)[5].
Варыянты імя ў гістарычных крыніцах: у Воидатовъскомъ селе пят служоб: <…> Юнъкгаило Манътиловичъ (23 траўня 1539 году)[6]; земли пустовские… Минтилишъку (2 лютага 1553 году)[7].
Глядзіце таксама
рэдагавацьКрыніцы
рэдагаваць- ^ Francovich-Onesti N. Vestigia longobarde in Italia (568—774). Lessico e antroponimia. — Roma, 1999. P. 252.
- ^ Dräger K. Deutscher Familiennamenatlas. Bd. 6. — Berlin; Boston, 2017. S. 403.
- ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 1094.
- ^ Morlet M.-T. Les noms de personne sur le territoire de l’ancienne Gaule du VIe au XIIe siècle. T. I: Les noms issus du germanique continental et les créations gallo-germaniques. — Paris, 1971. P. 167.
- ^ Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. T. 5: Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego. — Kraków, 1997. S. 168—169.
- ^ Lietuvos Metrika. Knyga 20 (1536—1539). — Vilnius, 2010. P. 263.
- ^ Метрыка Вялікага Княства Літоўскага. Кніга 35 (1551—1558 гг.). — Менск, 2020. P. 229.