Мінда
Мінда, Мінта — мужчынскае імя.
| Мінда лац. Minda | |
| Mende | |
| Паходжаньне | |
|---|---|
| Мова(-ы) | германскія |
| Іншыя формы | |
| Варыянт(ы) | Мінта |
| Зьвязаныя імёны | Мінтаўт |
| Зьвязаныя артыкулы | |
| якія пачынаюцца з «Мінда» | |
Паходжаньне
рэдагаваць- Асноўны артыкул: Імёны ліцьвінаў
Манта, пазьней Мэндэ або Мэнтэ (Manto, Mende, Mente) — імя германскага паходжаньня[1]. Іменная аснова -менд- (-манд-, -мент-) паходзіць ад стараверхненямецкага menden 'весяліцца, цешыцца'[2]. Сярод ліцьвінаў бытавала імя Мінтаўт (Менталт), адзначалася германскае імя Mandelt[a].
Этымалягічны слоўнік старапольскіх асабовых імёнаў, выдадзены Польскай акадэміяй навук, адзначае гістарычнае бытаваньне ў Польшчы германскіх імёнаў Manc, Mendela (Mandel, Mencel, Mencyl, Mancel), Mendlin (Mencelinus, Menclinus)[4].
У Прусіі бытавалі імёны: Mente, Mindota / Myntete (1314 год), Mentemyl, Mantawte[5].
Варыянты імя ў гістарычных крыніцах: Станиславъ Миндовичъ (1567 год)[6]; Mintowa (1671—1681 гады)[7][b].
Заўвагі
рэдагаваць- ^ Таксама адзначалася германскае імя Mindilo[3]
- ^ Таксама:
- Мінцейка (адзначалася старажытнае германскае імя Mendicho[8]): piscatores in Bistricia dictos Mynteyko (11 чэрвеня 1407 году)[9];
- Міндзін: Mindinowicz (1671—1681 гады)[7];
- Ментвін (адзначалася старажытнае германскае імя Mantuvin[8]): Ментвино село (28 красавіка 1387 году)[10];
- Мінтар, Мантэра, Мэндэр (адзначалася старажытнае германскае імя Mantarius[8], Mandhari[11]): земля Кисменова а Минъторова (1440—1492 гады)[12], Миколай Мантера (1567 год)[13], Menderyszki (1744 год)[14];
- Ментарт: пан Менторт… Менторта (2 жніўня 1478 году)[15];
- Мендрэк (адзначалася старажытнае германскае імя Mantharigus[8]): Щасный Мендрекъ (1567 год)[16]
Крыніцы
рэдагаваць- ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 1093.
- ^ Morlet M.-T. Les noms de personne sur le territoire de l’ancienne Gaule du VIe au XIIe siècle. T. I: Les noms issus du germanique continental et les créations gallo-germaniques. — Paris, 1971. P. 167.
- ^ Francovich-Onesti N. Vestigia longobarde in Italia (568—774). Lessico e antroponimia. — Roma, 1999. P. 252.
- ^ Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. T. 5: Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego. — Kraków, 1997. S. 168—169.
- ^ Trautmann R. Die altpreußischen Personennamen. — Göttingen, 1925. S. 55, 57, 60.
- ^ Литовская метрика. Отд. 1. Ч. 3. — Петроград, 1915. С. 1025.
- ^ а б Zinkevičius Z. Lietuvių antroponimika: Vilniaus lietuvių asmenvardžiai XVII a. pradžioje. — Vilnius, 1977. P. 174.
- ^ а б в г Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 1094.
- ^ Kodeks dyplomatyczny katedry i diecezji Wilenskiej. T. 1, z. 1: 1387—1468. — Kraków, 1932. S. 72.
- ^ Полоцкие грамоты XIII — начала XVI в. Т. 1. — М., 2015. С. 83.
- ^ Morlet M.-T. Les noms de personne sur le territoire de l’ancienne Gaule. T. III: Les noms de personnes contenus dans les noms de lieux. — Paris, 1985. P. 408.
- ^ Lietuvos Metrika. Knyga 3 (1440—1498). — Vilnius, 1998. P. 49.
- ^ Литовская метрика. Отд. 1. Ч. 3. — Петроград, 1915. С. 1111.
- ^ Diecezja Wileńska, 1744, Pawet, 20 лютага 2011 г.
- ^ Archiwum książąt Lubartowiczów Sanguszków w Sławucie. T. 3, 1432—1534. — Lwów, 1890. S. 17.
- ^ Литовская метрика. Отд. 1. Ч. 3. — Петроград, 1915. С. 1012—1013.