Мінда
Мінда, Мінта — мужчынскае імя.
| Мінда лац. Minda | |
| Mende | |
| Паходжаньне | |
|---|---|
| Мова(-ы) | германскія |
| Іншыя формы | |
| Варыянт(ы) | Мінта |
| Зьвязаныя імёны | Мінціла, Мінтаўт, Мендэр, Мендрык |
| Зьвязаныя артыкулы | |
| якія пачынаюцца з «Мінда» | |
Паходжаньне
рэдагавацьМанта, пазьней Мэндэ, Мэнтэ або Мінтэ (Manto, Mende, Mente, Minte[1]) — імя германскага паходжаньня[2]. Іменная аснова -менд- (-мант-, -мінд-) паходзіць ад стараверхненямецкага menden 'весяліцца, цешыцца'[3]. Сярод ліцьвінаў бытавалі імёны Мінціла, Мінтаўт (Менталт), Мендэр (Мантэра, Мінтар), Мендрык (Міндрык); адзначаліся германскія імёны Mindilo (Mintel), Mindelt (Mendelt), Mender (Mantarius, Minder), Mendrick.
Этымалягічны слоўнік старапольскіх асабовых імёнаў, выдадзены Польскай акадэміяй навук, адзначае гістарычнае бытаваньне ў Польшчы германскіх імёнаў Manc, Mendela (Mandel, Mencel, Mencyl, Mancel), Mendlin (Mencelinus, Menclinus)[4].
У Прусіі бытавалі імёны: Mente, Mindota / Myntete[a] (1314 год), Mentemyl, Mantawte[b][7].
У Польшчы адзначалася прозьвішча Мінда: Jan i Stanislaw Mindo z Wykowo[8] (1572 год)[9].
Варыянты імя ў гістарычных крыніцах: Станиславъ Миндовичъ (1567 год)[10]; Mintowa (1671—1681 гады)[11][c].
Заўвагі
рэдагаваць- ^ Адзначалася германскае імя Mentet, Mentetus[5]
- ^ Адзначалася германскае імя Mandelt[6]
- ^ Таксама:
- Мінцейка, Манцейка, Мантык, Мэндык (адзначалася старажытнае германскае імя Mendicho, пазьнейшае Mandtke[12]): piscatores in Bistricia dictos Mynteyko (11 чэрвеня 1407 году)[13], Олехно Мантеиковичъ (1528 год)[14], Микита Мантыкъ (14 ліпеня 1596 году)[15], Katazyna Mendyk (1912 год)[16];
- Міндзін: Mindinowicz (1671—1681 гады)[11];
- Ментвін (адзначалася старажытнае германскае імя Mantuvin[12]): Ментвино село (28 красавіка 1387 году)[17]
Крыніцы
рэдагаваць- ^ Brons B. Friesische Namen und Mitteilungen darüber. — Emden, 1877. S. 98.
- ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 1093.
- ^ Morlet M.-T. Les noms de personne sur le territoire de l’ancienne Gaule du VIe au XIIe siècle. T. I: Les noms issus du germanique continental et les créations gallo-germaniques. — Paris, 1971. P. 167.
- ^ Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. T. 5: Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego. — Kraków, 1997. S. 168—169.
- ^ Brons B. Friesische Namen und Mitteilungen darüber. — Emden, 1877. S. 62.
- ^ Gottschald M. Deutsche Namenkunde: Unsere Familiennamen nach ihrer Entstehung und Bedeutung. — Berlin, 1971. S. 339.
- ^ Trautmann R. Die altpreußischen Personennamen. — Göttingen, 1925. S. 55, 57, 60.
- ^ Blažienė G. Anatolijus Nepokupnas ir prusij antroponimijos tyrimai // Kalbos istorijos ir dialektologijos problemos. Nr. 5, 2018. P. 238.
- ^ Непокупный А. П. Балто-севернославянские языковые связи. — Киев, 1976. С. 118.
- ^ Литовская метрика. Отд. 1. Ч. 3. — Петроград, 1915. С. 1025.
- ^ а б Zinkevičius Z. Lietuvių antroponimika: Vilniaus lietuvių asmenvardžiai XVII a. pradžioje. — Vilnius, 1977. P. 174.
- ^ а б Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 1094.
- ^ Kodeks dyplomatyczny katedry i diecezji Wilenskiej. T. 1, z. 1: 1387—1468. — Kraków, 1932. S. 72.
- ^ Перапіс войска Вялікага княства Літоўскага 1528 года. Метрыка Вялікага княства Літоўскага. Кн. 523. — Менск, 2003. С. 75.
- ^ Акты издаваемые Виленской археографической комиссией. Т. 14. — Вильна, 1887. С. 544.
- ^ Katazyna Mendyk (Катажина Мендык), Старые памятники в Слуцке
- ^ Полоцкие грамоты XIII — начала XVI в. Т. 1. — М., 2015. С. 83.