Ваявода полацкі — мясцовы ўраднік у Полацкім ваяводзтве Вялікага Княства Літоўскага, намесьнік караля і вялікага князя. Згодна зь вялікакняскімі прывілеямі, ваявода полацкі (як і віцебскі) прызначаўся толькі са згоды мясцовай шляхты.

Па Люблінскай уніі (1569) засядаў у Сэнаце Рэчы Паспалітай, дзе паводле значнасьці займаў месца пасьля люблінскага і перад бельскім ваяводамі. Полацкі ваяводзкі мундзір быў аднолькавым са смаленскім — малінавы («кармазыновы») кунтуш і цёмна-сінія («гранатовыя») жупан і адвароты[1].

Намесьнікамі полацкімі былі:

Андрэй Сапега
Станіслаў Дэнгаф

За ўвесь час свайго існаваньня Полацкае ваяводзтва мела 21 ваяводу:

Аляксандар Сапега

Глядзіце таксама рэдагаваць

Крыніцы рэдагаваць

  1. ^ Jelski A. Województwo połockie // Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich. Tom V: Kutowa Wola — Malczyce. — Warszawa, 1884. S. 341.

Літаратура рэдагаваць