Талька (вёска)

вёска ў Пухавіцкім раёне Менскай вобласьці Беларусі

Та́лька[1] — вёска ў Беларусі, на рацэ Талі. Уваходзіць у склад Блускага сельсавету Пухавіцкага раёну Менскай вобласьці.

Талька
лац. Talka
Першыя згадкі: 1833
Краіна: Беларусь
Вобласьць: Менская
Раён: Пухавіцкі
Сельсавет: Блускі
Вышыня: 143 м н. у. м.
Насельніцтва: 401 чал. (2010)
Часавы пас: UTC+3
Тэлефонны код: +375 1713
Паштовы індэкс: 222813
Нумарны знак: 5
Геаграфічныя каардынаты: 53°22′10″ пн. ш. 28°20′40″ у. д. / 53.36944° пн. ш. 28.34444° у. д. / 53.36944; 28.34444Каардынаты: 53°22′10″ пн. ш. 28°20′40″ у. д. / 53.36944° пн. ш. 28.34444° у. д. / 53.36944; 28.34444
Талька на мапе Беларусі ±
Талька
Талька
Талька
Талька
Талька
Талька
Галерэя здымкаў у Вікісховішчы

Таліка або Талька (Taliko, Talke) — імя германскага паходжаньня[2].

Гісторыя

рэдагаваць

Першы пісьмовы ўпамін пра Тальку датуецца 1833 годам. Паводле дакумэнту «Аб ліквідацыі Сьмілавіцкага місіянэрскага рымска-каталіцкага манастыру», які захоўваецца ў Нацыянальным гістарычным архіве Беларусі, пасьля паўстаньня 1830—1831 гадоў расейскія ўлады дзеля абмежаваньня каталіцкага і польскага ўплыву зачынілі місіянэрскі кляштар у Сьмілавічах. Маёмасьць кляштару было загадана прадаць з адкрытага торгу й грошы перадаць у казну Менскай губэрні. На торг зьехаліся шляхта і купцы-габрэі, у тым ліку згадваецца купец Ёсель Ёселевіч з Талькі.

Па адкрыцьці ў 1873 годзе руху на лініі Вялейка — Бабруйск Лібава-Роменскай чыгункі вёска стала разьвівацца і расьці.

20—22 верасьня 1941 году ў лесе каля Талькі нямецкімі захопнікамі было расстраляна мірнае габрэйскае насельніцтва Талькі. На месцы іх пахаваньня былі пастаўленыя мармуровыя пліты з прозьвішчамі забітых: Прус, Цывіны, Зубаравы, Фрукмкіны, Меламед, Розін, Кац. Ініцыятарам мэмарыялу выступіў генэрал Ільля Прус(ru), сваякі якога таксама ў ліку забітых.

З 20 жніўня 1924 году да 30 кастрычніка 2009 году вёска ўваходзіла ў склад і зьяўлялася цэнтрам Талькаўскага сельсавету[3].

  1. ^ Назвы населеных пунктаў Рэспублікі Беларусь: Мінская вобласць: нарматыўны даведнік / І. А. Гапоненка, І. Л. Капылоў, В. П. Лемцюгова і інш.; пад рэд. В. П. Лемцюговай. — Мн.: Тэхналогія, 2003. — 604 с. ISBN 985-458-054-7. (djvu) С. 387.
  2. ^ Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. T. 5: Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego. — Kraków, 1997. S. 30.
  3. ^ «Об изменении административно-территориального устройства Минской области». Решение Минского областного Совета депутатов от 30 октября 2009 г. № 219 (рас.)

Вонкавыя спасылкі

рэдагаваць