Паблё Эскабар

Паблё Эміліё Эскабар Гавірыя (па-гішпанску: Pablo Emilio Escobar Gaviria; 1 сьнежня 1949 — 2 сьнежня 1993) — калюмбійскі наркабарон.

Паблё Эскабар
Род дзейнасьці	рэкет, наркабізнэс
Дата нараджэньня	1 сьнежня 1949
Месца нараджэньня	Рыянегра[d], Антыёкія[d]
Дата сьмерці	2 сьнежня 1993 (44 гады)
Месца сьмерці	Мэдэліна, Калюмбія
Прычына сьмерці	агнястрэльная рана[d]
Месца пахаваньня	Мэдэльін[d]
Занятак	наркабарон, палітык
Псэўданімы	El Patrón, Don Pablo, El Padrino, El Tutur, El Diablo, El Mágico, El Zar de la Cocaína, El Duro, El Baron і El Doctor
Сябра ў	Medellín Cartel[d]
Дзеці	Juan Pablo Escobar Henao[d] і Manuela Escobar[d]
Подпіс
Паблё Эскабар у Вікісховішчы

Дзяцінства

Нарадзіўся Эскабар 1 сьнежня 1949 году за 40 кілямэтраў ад Мэдэліна. Ён быў трэцім дзіцём у сям’і. Яго бацька быў бедным селянінам, маці таксама паходзіла зь нізоў.

Як і большасьць сваіх аднагодкаў, Паблё любіў слухаць гераічныя гісторыі аб легендарных калюмбійскіх «бандытас». Аб тым, як яны рабавалі багатых і дапамагалі тым, хто жыве ў нястачы. Ужо дзіцём ён вырашыў, што, калі вырасьце, стане такім жа «бандытас». Хто бы мог тады падумаць, што нявінныя рамантычныя летуценьні далікатнага хлопчыка праз пару дзясяткаў гадоў набудуць форму кашмару.

У школе Паблё прыходзілася вучыцца сярод дзяцей зь бяднейшых сем’яў.

У 1961 годзе яго сям’я пераехала ў Энвігада, на поўдзень ад Мэдэліна. Тамака Паблё пайшоў вучыцца ў мясцовую школу, у якой сярод вучняў пераважалі вельмі левыя палітычныя погляды. Ён і яго новыя школьныя таварышы адкрыта падтрымлівалі Кубінскую рэвалюцыю, якая адбылася за некалькі гадоў да гэтага. Неўзабаве ён заахвоціўся да марыхуаны, і ў 16 гадоў яго выгналі са школы. З гэтага ўзросту Паблё пачаў зьдзяйсьняць злачынствы.

Вялікую частку свайго часу Паблё стаў праводзіць у бедных кварталах Мэдэліны, якія былі сапраўдным рассаднікам злачыннасьці. Спачатку ён стаў красьці надмагільлі з мясцовых могілкаў і, сьціраючы надпісы, ізноў іх перапрадаваць. Неўзабаве ён стварыў невялікую злачынную банду сваіх аднадумцаў і стаў займацца больш выдасканаленай злачыннай здабычай: згонам дарагіх аўтамабіляў для продажу на запчасткі. Затым Паблё Эскабару прыйшла іншая «геніяльная» думка: прапаноўваць патэнцыйным ахвярам згону сваю «абарону». Тыя, хто адмаўляліся плаціць яго бандзе, рана або позна пазбаўляліся сваіх машын. Гэта ўжо быў сапраўдны рэкет.

Узыход

У 21 год ён меў ужо даволі шмат прыхільнікаў. Разам з тым злачынствы Эскабара станавіліся яшчэ больш выкшталцонымі і жорсткімі. Ад звычайных згонаў аўтамабіляў і рэкету ён прыступіў да выкраданьня людзей. У 1971 годзе людзі Паблё Эскабара выкралі багатага калюмбійскага латыфундыста-прамыслоўца Дыега Эчэварыё, які пасьля доўгіх катаваньняў быў забіты. Гэтае забойства так і не было разьвязана. Забіты Дыега Эчэварыё выклікаў адкрытую нянавісьць сярод мясцовага беднага сялянства, і Паблё Эскабар адкрыта заявіў аб сваім дачыненьні да выкраданьня і забойству. Беднякі Мэдэліна сьвяткавалі сьмерць Дыега Эчэварыё і, у знак удзячнасьці Эскабару, сталі паважліва зваць яго «Эль-Доктар». Паблё Эскабар пачаў «падкормліваць» мясцовых беднякоў, будуючы ім новыя танныя хаты. Ён разумеў, што рана або позна яны стануць чымсьці накшталт ахоўнага буфэра паміж ім і ўладамі, і ягоная папулярнасьць у Мэдэліне расла з дня ў дзень.

У 1972 годзе Паблё Эскабар ужо быў самым вядомым злачынным аўтарытэтам Мэдэліна. Яго злачынная групоўка займалася згонамі аўтамабіляў, кантрабандай і выкраданьнямі людзей. Неўзабаве яго банда выйшла за межы Мэдэліна.

Тым часам у ЗША новае пакаленьне амэрыканцаў 70-х гадоў ужо не здавольвалася толькі адной марыхуанай, яно патрабавала нечага мацнейшага, і хутка на амэрыканскіх вуліцах зьявіўся новы наркотык — какаін. На гэтым Паблё Эскабар і стаў будаваць свой злачынны бізнэс. Перш ён купляў какаін у вытворцаў і перапрадаваў яго кантрабандыстам, якія затым перапраўлялі яго ў ЗША. Абсалютная адсутнасьць якіх-небудзь «тормазаў», яго маніякальная гатовасьць катаваць і забіваць ставіла яго па-за канкурэнцыяй. Калі да яго даходзілі чуткі аб якой-небудзь прыбытковай злачыннай справе, ён бязь лішніх цырымоній, проста захопліваў яе гвалтам. Любы, хто станавіўся на яго шляху або мог хоць як-небудзь яму пагражаць, тут жа бясьсьледна зьнікаў. Неўзабаве Эскабар запраўляў амаль усёй какаінавай індустрыяй Калюмбіі.

У сакавіку 1976 году, Паблё Эскабар ажаніўся на сваёй 15-гадовай сяброўцы Марыі Вікторыі Энэа Віеха, якая да гэтага была ў яго асяродзьдзі. Праз месяц у іх нарадзіўся сын Хуан Паблё, а праз тры з паловай гады — дачка Мануэла.

Наркабізнэс Паблы Эскабара хутка разрастаўся па ўсёй Паўднёвай Амэрыцы. Неўзабаве ён сам пачаў займацца кантрабандай какаіну ў ЗША. Адзін з набліжаных Эскабара, нехта Карлас Лэйдэр, адказны за перапраўку какаіну, арганізаваў на Багамах сапраўдны перавалачны пункт наркатрафіку. Абслугоўваньне было пастаўлена на вышэйшым узроўні. Тамака быў збудаваны буйны прычал, шэраг бэнзазаправак і сучасны гатэль з усімі выгодамі. Ніводзін наркадылец ня мог без дазволу Паблё Эскабара вывозіць какаін за межы Калюмбіі. Ён здымаў так званы 35-адсоткавы падатак з кожнай партыі наркотыкаў і забясьпечваў яе дастаўку. Злачынная кар’ера Эскабара складалася больш чым удала, ён літаральна купаўся ў далярах. У джунглях Калюмбіі ён адчыняў нелегальныя хімічныя лябараторыі па выпрацоўцы какаіну.

Улетку 1977 году ён і яшчэ трое буйных наркагандляроў, аб’яднаўшыся, стварылі тое, што стала звацца Мэдэлінскім какаінавым картэльлем. У яго была самая магутная фінансава-какаінавая імпэрыя, аб якой не магла марыць ні адна наркамафія сьвету. Для дастаўкі какаіну ў картэлі была і сетка распаўсюджваньня, і самалёты, і нават падводныя лодкі. Паблё Эскабар стаў самым бесьпярэчным аўтарытэтам какаінавага сьвету і абсалютным лідэрам Мэдэлінскага картэля. Ён купляў паліцыянтаў, судзьдзяў, палітыкаў. Калі подкуп ня дзейнічаў, то ў ход пускаўся шантаж, але ў асноўным картэль дзейнічаў па прынцыпе: «Плаці або памры».

Да 1979 году Мэдэлінскі картэль ужо валодаў больш за 80% какаінавай індустрыі ЗША. 30-гадовы Паблё Эскабар стаў адным з найбагацейшых людзей сьвету, уласнае багацьце якога вылічвалася мільярдамі даляраў. У Эскабара было 34 маёнткі, 500 тысяч гектараў зямлі, 40 рарытэтных аўтамабіляў. У маёнтку Эскабара было выкапана 20 штучных азёр, шэсьць басэйнаў і нават пабудаваны невялікі аэрапорт з узлётна-пасадкавай паласой. Часам здавалася, што какаінавы наркабарон проста ня ведае, што рабіць з грашыма. У межах свайго маёнтку Паблё Эскабар загадаў пабудаваць заапарк-сафары, у які са ўсіх частак сьвету звозіліся самыя экзатычныя жывёлы. У заапарку было 120 антылоп, 30 тураў, 6 бегемотаў, 3 сланы і 2 насарогі.

Ва ўтоенай ад староньніх вачэй частцы свайго маёнтка ён любіў ладзіць дзікія сэксуальныя оргіі, для якіх запрашаліся юныя дзяўчынкі.

Аднак сам Эскабар практычна не ўжываў какаін. Больш таго, Паблё Эскабар, нягледзячы на тое, што яго незьлічоны скарб вырас на гандлі какаінам, з пагардай ставіўся да наркаманаў, лічачы іх недачалавекамі.

Каб заручыцца падтрымкай насельніцтва, ён разгарнуў у Мэдэліне шырокае будаўніцтва. Пракладваў дарогі, будаваў стадыёны і ўзводзіў бясплатныя хаты для бедных, якія ў народзе звалі «Барыё Паблё Эскабар». Сам ён тлумачыў сваю дабрачыннасьць тым, што яму было балюча бачыць, як бедныя пакутуюць. Эскабар бачыў сябе калюмбійскім Робін Гудам.

Спроба легалізаваньня

У злачынным сьвеце ён дасягнуў вяршыні ўлады. Зараз ён шукаў спосаб зрабіць свой бізнэс легальным. У 1982 годзе Паблё Эскабар высунуў сваю кандыдатуру ў Кангрэс Калюмбіі. І, у канчатковым выніку ён у 32 гады стаў замяшчальным чальцом Кангрэса Калюмбіі. Гэта значыць, ён замяшчаў кангрэсмэнаў падчас іх адсутнасьці.

Прадзёршыся ў Кангрэс, Эскабар марыў стаць прэзыдэнтам Калюмбіі. Разам з тым, апынуўшыся ў Багаце, ён зьвярнуў увагу, што яго папулярнасьць не выйшла за межы Мэдэліна. У Багаце аб ім натуральна чулі, але як аб сумніўнай асобе, якая пракладае какаінавую дарогу да прэзыдэнцкага крэсла. Адзін з найпапулярных палітыкаў Калюмбіі, асноўны кандыдат на прэзыдэнцкае крэсла Луіс Карлас Галан першым адкрыта асудзіў сувязь новага кангрэсмэна з какаінавым бізнэсам.

Праз некалькі дзён міністар юстыцыі Рыдрыгы Лара Бонія разгарнуў шырокую кампанію супраць укладаньня брудных какаінавых грошай у перадвыбарную гонку. У выніку Паблё Эскабар у студзені 1984 году быў выключаны з калюмбійскага Кангрэса. Стараньнямі міністра юстыцыі яго палітычная кар’ера закацілася раз і назаўжды. Тым ня менш, Эскабар не зьбіраўся ціха сыходзіць і вырашыў адпомсьціць міністру.

Пачатак тэрору

30 красавіка 1984 году міністэрскі «Мэрсэдэс» Боніі спыніўся ля сьветлафора на адной з самых ажыўленых вуліц Багаты. У гэты момант пад’ехаўшы матацыкліст ва ўпор з аўтамата зрашэціў заднюю частку «Мэрсэдэса», дзе звычайна сядзеў міністар юстыцыі. Аўтаматная чарга літаральна раструшчыла галаву Радрыга Лара Боніі. Упершыню бандыты забілі ў Калюмбіі службоўцу такога высокага рангу. З гэтага дня тэрор пачаў распаўсюджвацца па Калюмбіі.

У сярэдзіне 80-х гадоў какаінавая імпэрыя Эскабара кантралявала амаль усе сфэры жыцьця Калюмбійскага грамадзтва. Тым ня менш, над ім навісла сур’ёзная пагроза. Адміністрацыя прэзыдэнта ЗША Рональда Рэйгана абвясьціла сваю ўласную вайну распаўсюджваньню наркотыкаў ня толькі па тэрыторыі Злучаных Штатаў, але і па ўсім сьвеце. Паміж ЗША і Калюмбіяй было дасягнута дамова, паводле якога Калюмбійскі ўрад абавязаўся выдаваць амэрыканскаму правасудзьдзю какаінавых баронаў, якія займаліся перапраўкай наркотыкаў у Злучаныя Штаты.

Гэта рабілася таму, што апыніся гандляры наркотыкамі ў любой калюмбійскай турме, яны маглі бы, як і перш, бесперашкодна працягваць кіраваць сваімі бандамі проста з месцаў зьняволеньня і вельмі хутка апынуліся бы на волі. Што ж датычна выдачы Злучаным Штатам, то наркадзялкі разумелі, што тамака яны ня змогуць купіць сабе волю.

На татальную вайну з наркабаронам, распачатай урадам, наркамафія адказала тэрорам. Паблё Эскабар стварыў тэрарыстычную групу, якая атрымала назву «Лос Экстрадытаблес». Яе тэрарысты зьдзяйсьнялі напады на службоўцаў, паліцыянтаў, а таксама ўсіх, хто выступаў супраць наркагандлю. Падставай для тэрарыстычнай акцыі магла паслужыць буйная паліцэйская апэрацыя або выдача ў ЗША чарговага боса какаінавай мафіі.

У лістападзе 1985 году Эскабар і іншыя наркадзялкі аб’ядналіся, каб паказаць ураду, што іх не запалохаць. Эскабар наняў вялікую групу левых партызан для зьдзяйсьненьня дывэрсіі. Левыя партызаны, узброеныя кулямётамі, гранатамі і пераноснымі ракетнымі ўсталёўкамі, нечакана зьявіліся ў цэнтры Багаты і захапілі Палац Правасудзьдзя, калі ўсярэдзіне будынкаў знаходзілася, па меншай меры, некалькі сот чалавек. Партызаны адмовіліся весьці якія-небудзь перамовы і распачалі страляніну ва ўсе бакі, ня вылучыўшы ніякіх патрабаваньняў. Пакуль яны ўтрымлівалі ў сваіх руках Палац Правасудзьдзя, яны зьнішчылі ўсе дакумэнты, якія датычылі экстрадыцыі злачынцаў. У сталіцу краіны былі ўведзеныя буйныя сілы войска і паліцыі. Пасьля цэлага дня аблогі штурмавыя батальёны пры падтрымцы танкаў і баявых шрубалётаў уварваліся ў Палац Правасудзьдзя. У выніку штурму загінулі 97 чалавек, уключаючы 11 з 24 судзьдзяў.

Праз год Вярхоўны суд адмяніў дамову аб экстрадыцыі наркагандляроў у ЗША. Аднак ужо праз некалькі дзён новы прэзыдэнт Калюмбіі Вэрсыліё Барка наклаў вэта на рашэньне Вярхоўнага суду і аднавіў дзеяньне гэтай дамовы. У лютым 1987 году ў ЗША быў экстрадаваны найблізкі памагаты Эскабара Карлас Лэйдэр.

Паблё Эскабар быў змушаны па ўсёй краіне будаваць таемныя сховішчы. Дзякуючы інфармацыі ад сваіх людзей ва ўрадзе ён пасьпяваў на адзін крок апярэджваць праваахоўныя органы. Да таго ж сяляне заўсёды папярэджвалі яго пры зьяўленьні падазроных людзей, машыны з паліцыянтамі або салдатамі ці шрубалёта.

У 1989 годзе Паблё Эскабар ізноў паспрабаваў скласьці ўгоду з правасудзьдзем. Ён пагадзіўся здацца паліцыі, калі ўрад выступіць гарантам таго, што яго ня выдадуць Злучаным Штатам. Улады адказалі адмовай. На гэтую адмову Эскабар адказаў тэрорам.

У жніўні 1989 году тэрор дасягнуў піка. 16 жніўня 1989 ад рук кілераў Эскабара загінуў чалец Вярхоўнага суду Карлас Валенсія. На наступны дзень быў забіты палкоўнік паліцыі Вальдэмар Франклін Кантэра. 18 жніўня 1989 году на перадвыбарным мітынгу быў застрэлены вядомы калюмбійскі палітык Луіс Карлас Галан, які абяцаў у выпадку абраньня яго прэзыдэнтам краіны пачаць непрымірымую вайну з гандлярамі какаінам, ачысьціць Калюмбію ад наркабаронаў, экстрадаваўшы іх у ЗША.

Перад выбарамі тэрор Мэдэлінскага картэля набыў адмысловы размах. Штодня кілеры картэлю забівалі дзясяткі чалавек. Толькі ў Багаце адна з тэрарыстычных груповак наркамафіі зьдзейсьніла на працягу двух тыдняў 7 выбухаў, у выніку якіх загінулі 37 і атрымалі цяжкія калецтвы каля 400 чалавек.

27 лістапада 1989 году Паблё Эскабар падклаў бомбу ў пасажырскі самалёт калюмбійскай авіякампаніі «Авіянака», на борце якога знаходзілася 107 пасажыраў і экіпаж. Пераемнік загінулага Луіса Карласа Галана, будучы прэзыдэнт Калюмбіі, Сэзар Гавірыя, павінен быў ляцець на гэтым самалёце. Праз тры хвіліны пасьля ўзлёту авіялайнэра на яго борце раздаўся магутны выбух. Самалёт загарэўся і паваліўся на найблізкія груды. Ні адзін зь людзей, якія знаходзіліся на борце, не выжыў. Як высьвятлілася пазньей, Сэзар Гавірыя ў апошні момант зь нейкіх чыньнікаў адмяніў свой вылет.

Па краіне пракаціліся масавыя рэйды, пры якіх падвяргаліся зьнішчэньню хімічныя лябараторыі і плянтацыі кокі. Дзясяткі чальцоў наркакартэляў апынуліся за кратамі. У адказ на гэта Паблё Эскабар двойчы зьдзяйсьняў замахі на шэфа калюмбійскай сакрэтнай паліцыі генэрала Мігеля Масу Маркеса. Пры другім замаху, 6 сьнежня 1989 году, ад выбуху бомбы загінула 62 чалавекі і 100 атрымалі раненьні рознай ступені цяжару.

Да пачатку 90-х гадоў Эскабар лічыўся адным з найбагатых людзей плянэты. Яго скарб ацэньваўся, па меншай меры, у 3 мільярды даляраў. Ён узначальваў сьпіс самых вядомых наркагандляроў, якіх шукаюць улады ЗША. Па яго пятам нязьменна ішло элітнае спэцпадразьдзяленьне, якое ставіла перад сабой задачу любым коштам вылавіць або зьнішчыць Паблё Эскабара.

У 1990 годзе толькі адно згадваньне імя Паблы Эскабара наводзіла жах на ўсю Калюмбію. Ён быў самым вядомым злачынцам у сьвеце. Урад стварыў «Адмысловую Пошукавую Групу», мэтай якой быў сам Паблё Эскабар. У групу ўвайшлі лепшыя паліцэйскія з адборных частак, а гэтак сама людзі з войска, спэцслужбаў і пракуратуры.

Стварэньне «Асобай Пошукавай Групы», на чале якой стаў палкоўнік Мартынэс, адразу жа прынесла свой дадатны плён. Некалькі чалавек з найблізкага асяродзьдзя Паблё Эскабара апынуліся ў засьценках сакрэтнай паліцыі.

Людзі Эскабара выкралі некалькі найбагатых людзей Калюмбіі. Паблё Эскабар разьлічваў, што ўплывовыя сваякі закладнікаў акажуць ціск на ўрад з тым, каб адмяніць дамову аб экстрадыцыі злачынцаў. І ў канчатковым выніку плян Эскабара атрымаўся. Урад адмяніў экстрадыцыю Паблё Эскабара. 19 чэрвеня 1991 году, пасьля таго як Паблё Эскабару ўжо не пагражала экстрадыцыя ў ЗША, ён здаўся ўладам. Эскабар пагадзіўся прызнаць за сабой віну ў некалькіх малаважных злачынствах, наўзамен яму прабачылі ўсё яго мінулыя грахі. Паблё Эскабар знаходзіўся ў турме… якую сам жа для сябе і пабудаваў.

Турма звалася «Ля Катэдраль» і была пабудаваная ў горным масіве Энвігада. «Ля Катэдраль» больш паходзіла на дарагі, прэстыжны кантры-клаб, чым на звычайную турму. Тамака была дыскатэка, плявальны басэйн, джакузі і сауна, а ў двары вялікае футбольнае поле. Туды да яго прыходзілі сябры, жанчыны. Сям’я Эскабара магла ў любы час наведваць яго. «Адмысловая Пошукавая Група» палкоўніка Мартынэса ня мела права набліжацца да «Ля Катэдраль» бліжэй, чым на 20 кілямэтраў. Эскабар прыходзіў і сыходзіў, калі сам гэтага жадаў. Ён наведваў футбольныя матчы і начныя клюбы Мэдэліна.

Падчас сваёй «адседкі» Паблё Эскабар працягваў кіраваць сваім шматмільярдным какаінавым бізнэсам. Аднойчы ён даведаўся, што яго кампаньёны па какаінаваму картэлю, скарыстаўшыся яго адсутнасьцю, абакралі яго. Ён тут жа загадаў сваім людзям даставіць іх у «Ля Катэдраль». Ён асабіста падвяргаў іх невыносным катаваньням, прасьвідроўваючы сваім ахвярам калены і вырываючы пазногці, а потым загадаў сваім людзям забіць іх і вывезці трупы за межы турмы. Гэтым разам Эскабар зайшоў занадта далёка. 22 ліпеня 1992 году прэзыдэнт Гавірыя аддаў загад перавесьці Паблё Эскабара ў сапраўдную турму. Але Эскабар даведаўся пра рашэньне прэзыдэнта і зьбег з турмы.

Заняпад

Зараз ён быў вольны, але ў яго паўсюль былі ворагі. Заставалася ўсё менш месцаў, у якіх ён мог знайсьці сабе надзейнае сховішча. Урады ЗША і Калюмбіі гэтым разам былі поўныя рашучасьці пакончыць з Эскабарам і яго Мэдэлінским какаінавым картэльлем. Пасьля яго ўцёкаў з турмы усё пачало ламацца. Яго сябры пачалі пакідаць яго. Асноўная памылка Паблы Эскабара складалася ў тым, што ён ня мог крытычна ацаніць сытуацыю. Ён лічыў сябе постацьцю значнейшай, чым гэта было на самай справе. Ён працягваў валодаць велізарнымі фінансавымі магчымасьцямі, але рэальнай улады ўжо ня меў. Адзіным спосабам хоць як-небудзь паправіць становішча была спроба аднавіць дамову з урадам. Эскабар некалькі разоў спрабаваў ізноў скласьці ўгоду з правасудзьдзем, аднак прэзыдэнт Сэзар Гавірыя, як і ўрад ЗША, лічыў, што гэтым разам ня варта ўступаць у якія-небудзь перамовы з наркабаронам. Было прынята рашэньне перасьледваць яго і па магчымасьці падчас арышту ліквідаваць.

30 студзеня 1993 году людзі Паблё Эскабара падклалі магутную бомбу на адной са шматлюдных вуліц Багаты. Выбух прабразгаў тады, калі было досыць людзей. У асноўным гэта былі бацькі са сваімі дзецьмі. У выніку гэтага тэракту загінуў 21 чалавек і больш за 70 атрымалі цяжкія калецтвы. Бомба павінна была спрацаваць поруч з Палацам Правасудзьдзя, але людзі Эскабара пабаяліся спыніць машыну каля яго, бо ў гэты час было вельмі шмат паліцыянтаў. Машына была пакінутая каля кнігарні на ажыўленай вуліцы. Паблё Эскабар быў вельмі злы, што яго людзі не выканалі заданьне, але больш за ўсё ён хваляваўся за тое, што народ перастане яго падтрымліваць.

Група калюмбійскіх грамадзян стварыла арганізацыю «Лос ПЭПЭС», абрэвіятура якой азначала «Людзі, пацярпелыя ад Паблы Эскабара». У яе ўвайшлі калюмбійскія грамадзяне, чые сваякі загінулі па віне Эскабара.

На наступны дзень пасьля тэракту «Лос Пэпэс» падарвалі бомбы перад хатай Паблы Эскабара. Маёнтак, які належыў яго маці, практычна цалкам выгарэў. Замест таго, каб перасьледваць самога Паблу Эскабара, «Лос Пэпэс» сталі тэрарызаваць і паляваць на ўсіх, хто хоць як-небудзь быў зьвязаны зь ім або яго какаінавым бізнэсам. Іх наўпрост забівалі. За невялікі часу «Лос Пэпэс» вырабілі істотную шкоду яго какаінавай імпэрыі. Яны забілі мноства яго людзей, перасьледвалі яго сям’ю. Яны спалілі яго маёнтак. Зараз Эскабар сур’ёзна турбаваўся, паколькі «Лос Пэпэс», выявіўшы сям’ю, неадкладна зьнішчылі бы яе да апошняга чалавека, не пашкадаваўшы нават яго састарэлую маці і дзяцей. Апыніся яго сям’я за межамі Калюмбіі, па-за дасяжнасьцю «Лос Пэпэс», ён мог бы абвясьціць татальную вайну ўраду і сваім ворагам.

Увосень 1993 году Мэдэлінскі какаінавы картэль распаўся. Але самога Паблу больш трывожыла яго сям’я. Вось ужо больш году ён ня бачыў ні жонку, ні дзяцей. Больш году ён ня бачыў сваіх блізкіх і моцна нудзіўся. Для Эскабара гэта было невыносна. 1 сьнежня 1993 году Паблу Эскабару споўнілася 44 гады. Ён ведаў, што за ім вядзецца сталае сачэньне, таму імкнуўся казаць па тэлефоне лімітава сьцісла, каб яго не засеклі агенты АНБ. Аднак гэтым разам у яго канчаткова здалі нервы, і ён патэлефанаваў у гатэль, у якім жылі яго сваякі. Трубку падняў яго сын, ён сказаў свайму бацьку, што зь ім жадаюць пагутарыць журналісты. Ён з натхненьнем пагадзіўся і сказаў, што патэлефануе заўтра ў 14:00.

На наступны дзень пасьля свайго дня нараджэньня, 2 сьнежня 1993 году, ён ізноў патэлефанаваў сваёй сям’і. Гэтага званка агенты АНБ чакалі 24 гадзіны. Гэтым разам, размаўляючы са сваім сынам Хуанам, ён заставаўся на лініі каля 5 хвілін. Эскабара засеклі ў мэдэлінскім квартале Лос Алібас. Ужо ў хуткім часе хата, у якой хаваўся Паблё Эскабар, была са ўсіх бакоў акружаная спэцагентамі. Калі яны паднімаліся па ўсходах, яны чулі яго голас, ён усё яшчэ працягваў адказваць на пытаньні сына, якія падрыхтавалі журналісты. Калі ён іх пачуў, ён сказаў сыну свае апошнія словы: «Нешта адбываецца, я ператэлефаную». У гэты момант спэцпрызнаўцы выбілі дзьверы і ўварваліся ўнутар. Целаахоўнік Эскабара, Эль Лімон, адкрыў агонь па паліцыянтах, якія спрабавалі штурмам узяць хату. Ён быў паранены і паваліўся на зямлю. Адразу пасьля гэтага, зь пісталетам у руках, у гэтае ж вакно высунуўся сам Паблё Эскабар. Ён адкрыў бязьладную стральбу ва ўсе бакі. Затым ён вылез у акно і паспрабаваў сысьці ад сваіх прасьледавальнікаў праз дах. Тамака куля, выпушчаная снайпэрам, патрапіла Эскабару ў галаву і забіла яго на месцы.

3 сьнежня 1993 году тысячы калюмбійцаў запоўнілі вуліцы Мэдэліна. Адны прыйшлі аплакаць яго, іншыя — пацешыцца.

Высновы

Калі сёньня ў трушчобах Мэдэліна задаць пытаньне аб тым, кім быў Паблё Эскабар, ні адзін з апытваных людзей ня вымавіць аб Эскабары благога слова. Літаральна ўсе адклікаюцца аб ім, як аб дадатным героі. Разам з тым, гэта быў самы жорсткі і бессардэчны злачынца. Шматлікія нават лічаць яго самым жорсткім чалавекам у сьвеце.

Цяпер турма Эскабара разрабаваная, яго маёнтак зарос травой, аўтамабілі іржавеюць у гаражы. Удава і дзеці Эскабара жывуць у Аргентыне, брат амаль цалкам асьлеп пасьля таго, як яму ў камеру даслалі ліст-бомбу.

Месца Эскабара занялі канкурэнты — браты Радрыгесы Арэхуэла і клан Ачоа. А Мэдэліна па ранейшаму зьяўляецца самым небясьпечным горадам у сьвеце.

Дадатковыя зьвесткі

• Эскабар валодаў 34 маёнткамі, 500 тысячамі гектарамі зямлі, 40 рарытэтнымі аўтамабілямі «Ролс-Ройс».
• У маёнтку Эскабара было выкапана 20 штучных азёр, шэсьць басэйнаў і нават пабудаваны невялікі аэрапорт з узьлётна-пасадкавай паласой.
• У межах свайго маёнтку Паблё Эскабар загадаў пабудаваць заапарк-сафары, у якім было 120 антылёп, 30 тураў, 6 бэгемотаў, 3 сланы і 2 насарогі.
• Ва ўтоенай ад староньніх вачэй часткі свайго маёнтку любіў уладкоўваць дзікія сэксуальныя оргіі, для якіх запрашаліся юныя дзяўчынкі.
• Эскабар практычна не ўжываў какаін і з пагардай ставіўся да наркаманаў, лічачы іх недачалавекамі.
• У кампутарнай гульні GTA Vice City міжнародны аэрапорт носіць імя Паблё Эскабара.

Вонкавыя спасылкі

• Паблё Эскабар
• Фільм