Войнар (Вэйнэр), Вонар — мужчынскае імя і вытворнае ад яго прозьвішча.

Wunar
Паходжаньне
Мова(-ы) германскія
Утворанае ад Uuenna + Hari
Іншыя формы
Варыянт(ы) Вонар, Вэйнэр
Зьвязаныя артыкулы
якія пачынаюцца з «Войнар»

Паходжаньне

рэдагаваць
Асноўны артыкул: Імёны ліцьвінаў

Вунар (Wunar, Wunnere[1]) — імя германскага паходжаньня[2]. Іменная аснова -вуйн- (-войн-, -вун-) (імёны ліцьвінаў Вайнейка, Вайніла, Войнат; германскія імёны Vunnecho, Vuinla, Wonnat) паходзіць ад старагерманскага wunna, гоцкага wunands 'шчаснасьць, задаволенасьць', ісьляндзкага vænn 'прыемны', нямецкага gewohnt 'задаволены', а аснова -гер- (-ер-) (імёны ліцьвінаў Герман, Гунтэр, Кіндэр; германскія імёны Herman, Gunter, Kinder) — ад гоцкага harjis[3], германскага heri 'войска, загон' або гоцкага hairus[4], германскага heru 'меч'[5].

Этымалягічны слоўнік старапольскіх асабовых імёнаў, выдадзены Польскай акадэміяй навук, адзначае гістарычнае бытаваньне ў Польшчы германскага імя Wojnar (Wojner, Wujner)[6]: Wuyner (1393 год), Woyner (1408 і 1422 гады), Voynar (1424, 1464 і 1490 гады), Woynar (1436, 1437, 1439, 1447, 1449, 1487 і 1497 гады), Waynar (1452 год)[7].

Варыянты імя ў гістарычных крыніцах: Павел Воинаровичъ (1528 год)[8]; Визкгирд Воинарович… Бутвид Воинарович… Пац Воинарович (1537—1538 гады)[9]; бояринъ остринъский… на землю Войшнаровъщину (10 верасьня 1546 году)[10]; села Вонаровичовъ (1554 год)[11]; Павелъ Юръевичъ Войнаровичъ (1567 год)[12]; Jan Weyner (1737 год)[13].

Носьбіты

рэдагаваць

Вайнаровічы (Wojnorowicz) — літоўскі шляхецкі род з Ашмянскага павету[18].

Войнары (Wojnar) — літоўскі шляхецкі род зь Вільні[19].

У 1683 годзе ўпаміналася вёска Войнараўка каля Малыну[20].

Глядзіце таксама

рэдагаваць
  1. ^ Searle W. G. Onomasticon anglo-saxonicum. — Cambrigde, 1897. P. 522.
  2. ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 1665.
  3. ^ Kremer D. Die Germanischen Personennamen in Katalonien // Estudis romànics. Nr. 14, 1972. S. 143.
  4. ^ Morlet M.-T. Les noms de personne sur le territoire de l’ancienne Gaule du VIe au XIIe siècle. T. I: Les noms issus du germanique continental et les créations gallo-germaniques. — Paris, 1971. P. 124.
  5. ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 17.
  6. ^ Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. T. 5: Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego. — Kraków, 1997. S. 277.
  7. ^ Słownik staropolskich nazw osobowych. T. 6. — Wrocław, 1981—1983. S. 174.
  8. ^ Перапіс войска Вялікага княства Літоўскага 1528 года. Метрыка Вялікага княства Літоўскага. Кн. 523. — Менск, 2003. С. 164.
  9. ^ Mackavičius A. Žemaitijos valsčių surašymas 1537—1538 m. — Vilnius, 2003. P. 141, 322, 329.
  10. ^ Метрыка Вялікага Княства Літоўскага. Кніга 30 (1480—1546 гг.). — Менск, 2008. С. 244.
  11. ^ Археографический сборник документов, относящихся к истории Северо-западной Руси. Т. 8. — Вильна, 1870. С. 36.
  12. ^ Литовская метрика. Отд. 1. Ч. 3. — Петроград, 1915. С. 670.
  13. ^ Lebedys J. Lietuvių kalba XVII—XVIII a. viešajame gyvenime. — Vilnius, 1976. P. 55.
  14. ^ Testamenty z ksiąg sądowych małych miast polskich do 1525 roku. — Warszawa, 2017. S. 47.
  15. ^ Testamenty mieszkańców lwowskich z drugiej połowy XVI i z XVII wieku. — Warszawa, 2017. S. 67.
  16. ^ Testamenty mieszkańców lwowskich z drugiej połowy XVI i z XVII wieku. — Warszawa, 2017. S. 90, 105.
  17. ^ Testamenty mieszkańców lwowskich z drugiej połowy XVI i z XVII wieku. — Warszawa, 2017. S. 225.
  18. ^ Malewski Cz. Rodziny szlacheckie na Litwie w XIX wieku. — Warszawa, 2016. S. 365.
  19. ^ Malewski Cz. Rodziny szlacheckie na Litwie w XIX wieku. — Warszawa, 2016. S. 854.
  20. ^ Непокупный А. П. Балто-севернославянские языковые связи. — Киев, 1976. С. 167.

Літаратура

рэдагаваць