Асінар (імя)
Асінар, Ашнар — мужчынскае імя.
| Асінар лац. Asinar | |
| Asinar | |
| Паходжаньне | |
|---|---|
| Мова(-ы) | германскія |
| Утворанае ад | Aso + Nero |
| Іншыя формы | |
| Варыянт(ы) | Ашнар |
| Зьвязаныя артыкулы | |
| якія пачынаюцца з «Асінар» | |
Паходжаньне
рэдагавацьАсінар або Аснар (Asinar, Asinarius, Asnar[1]) — імя германскага паходжаньня[2]. Іменная аснова ас- (ос-) (імёны ліцьвінаў Осман, Асьміна; германскія імёны Osman, Osminna) паходзіць ад гоцкага *anseis, германскага ans 'паганскае боства, ідал'[3][4], а аснова -нар- (-нор-) (імёны ліцьвінаў Нарэла, Нарвід, Нарымунт; германскія імёны Narelo, Norvid, Normund) — ад гоцкага nasjan 'захоўваць, ратаваць'[5], стараверхненямецкага -neri 'уратаваньне, утрыманьне'[6].
Носьбіты
рэдагавацьУ Вялікім Княстве Літоўскім адзначаліся паселішчы Ашнаравічы і Ашнарава.
Глядзіце таксама
рэдагавацьКрыніцы
рэдагаваць- ^ Repertori D’Antropònims Catalans (RAC). Vol. 1. — Barcelona, 1994. P. 131.
- ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 150.
- ^ Morlet M.-T. Les noms de personne sur le territoire de l’ancienne Gaule du VIe au XIIe siècle. T. I: Les noms issus du germanique continental et les créations gallo-germaniques. — Paris, 1971. P. 38.
- ^ Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. T. 5: Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego. — Kraków, 1997. S. 6.
- ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 18.
- ^ Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. T. 5: Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego. — Kraków, 1997. S. 187.