Ян Павал II
Ян Павал II (сьвецкае імя Караль Юзэф Вайтыла, па-польску: Karol Józef Wojtyła; 18 траўня 1920 — 2 красавіка 2005) — рымскі папа, першы пантыфік-славянін (наагул, першы папа, які не паходзіў з Італіі, за апошнія больш як 450 гадоў). кананізаваны.
Ян Павал II | ||||
па-польску: Jan Paweł II | ||||
Рымскі папа | ||||
---|---|---|---|---|
16 кастрычніка 1978 — 2 красавіка 2005 | ||||
Царква | Каталіцкая Царква | |||
Папярэднік | Ян Павал I | |||
Наступнік | Бэнэдыкт XVI | |||
Кракаўскі архібіскуп | ||||
13 студзеня 1964 — 16 кастрычніка 1978 | ||||
Адукацыя | Папскі міжнародны атэнэюм ангелікум (1948) | |||
Дзейнасьць | рыма-каталіцкі ксёндз, паэт, палітык, пісьменьнік, праваабаронец, прафэсар, філёзаф, пераходны дыякан, latin catholic deacon, архібіскуп, каталіцкі біскуп | |||
Сапраўднае імя | Караль Юзэф Вайтыла | |||
Нарадзіўся | 18 траўня 1920 Вадовіцы, Кракаўскае ваяводзтва, Польская рэспубліка | |||
Памёр | 2 красавіка 2005 (84 гады) Ватыкан | |||
Пахаваны | Сабор Сьвятога Пятра | |||
Бацька | Караль Вайтыла | |||
Маці | Эмілія Качароўская | |||
Прыняцьце сьвятога сану | 1 лістапада 1946 | |||
Япіскапская хіратонія | 28 верасьня 1958 | |||
Кардынал ад | 26 чэрвеня 1967 | |||
Аўтограф | ||||
Узнагароды |
| |||
Галерэя здымкаў у Вікісховішчы |
Біяграфія
рэдагавацьНарадзіўся ў мястэчку Вадавіцэ каля Кракава, Польшча. Сям’я Вайтылы, а ў яго быў яшчэ старэйшы брат Эдмунд, жыла даволі сьціпла — з заробку бацькі-чыноўніка. Караль Вайтыла быў вельмі здольным хлопцам: ён добра вучыўся, рэгулярна гуляў у футбол і езьдзіў на лыжах, а таксама браў актыўны ўдзел у працы школьнага тэатру. Яшчэ ў дзяцінстве будучы Папа перажыў сьмерць самых блізкіх людзей — памерла ягоная маці і брат, а ў 1941 годзе памёр і ягоны бацька. У гэтым жа годзе Караль Вайтыла, які ўжо быў тады студэнтам факультэту польскай філялёгіі Ягелонскага ўнівэрсытэту ў Кракаве, кінуў вучобу і пайшоў працаваць на фабрыку. Вайтыла быў сябрам падпольнай арганізацыі «Унія», якая, сярод іншага, у часе Другой сусьветнай вайны хавала габрэяў ад фашыстаў, а таксама разам зь сябрамі сур’ёзна займаўся тэатральнымі пастаноўкамі.
Аднак у 1943 годзе будучы папа нечакана кінуў тэатар і вырашыў вывучаць тэалёгію ў некалькіх падпольных навучальных установах. Пасьля сканчэньня вайны Вайтыла працягнуў вучобу ў Рыме і стаў сьвятаром.
У 1963 годзе Караль Вайтыла быў прызначаны архібіскупам Кракаўскім, а праз 4 гады атрымаў тытул кардынала.
Як стала вядома ўжо пасьля падзеньня камуністычнага рэжыму, спэцслужбы народнай Польшчы ўважліва сачылі за кракаўскім біскупам і актыўна, але безвынікова шукалі на яго кампрамат.
16 кастрычніка 1978 году ў 18:44 вернікі, якія сабраліся на пляцы сьвятога Пятра, каля Ватыкану пачулі афіцыйнае паведамленьне: «Папа абраны — ім стаў кардынал Караль Вайтыла». Пасьля свайго абраньня ён зьвярнуўся да вернікаў, што сабраліся на пляцы Сьвятога Пятра: «Ня ведаю, ці здолею я спраўна выказацца на вашай — „нашай“ — італьянскай мове… Калі я памылюся — вы мяне паправіце?»
Караль Юзэф Вайтыла быў першым папам-неітальянцам, які заняў апостальскі пасад за апошнія 455 гадоў. Кракаўскі кардынал быў таксама першым папам-славянінам, а таксама наймаладзейшым папам за апошнія 132 гады — у дзень абраньня яму было 58 гадоў. Абраньне Папам грамадзяніна сацыялістычнай краіны мела значны ўплыў на далейшыя падзеі ва Ўсходняй Эўропе і Азіі.
Праз год па абраньні Папа прыехаў у Польшчу — мільёны людзей прыходзілі на сустрэчы зь ім. Гэта дапамагло абудзіць народ — польскі народ абудзіўся, а разам зь ім і іншыя народы ўсходняй Эўропы. Сьвяты айцец, сярод іншага, гаварыў: ня бойцеся — зьмяняйце аблічча гэтай зямлі. Вось што дакладна сказаў Папа ў Польшчы ў часе першай пілігрымкі: «З глыбіні гэтага тысячагодзьдзя, напярэдадні сьвята Пяцідзесятніцы, заклікаю, заклікаю разам з Вамі: няхай Дух Сьвяты сыдзе і адновіць аблічча зямлі… гэтай зямлі».
Яго трыюмфальны дзевяцідзённы візыт у часы харчовага дэфіцыту занепакоіў камуністычныя ўлады і пасеяў у Польшчы зярняты супраціву. Папа і надалей працягваў жыцьцёва важную падтрымку антыкамуністычнага руху «Салідарнасьць».
13 траўня 1981 году ў часе аўдыенцыі на плошчы сьвятога Пятра Мэхмэт Алі Агча[1] зрабіў замах на Яна Паўла II — ён быў цяжка паранены. Дагэтуль невядома дакладна, хто насамрэч стаяў за гэтым замахам. Паводле апошніх дадзеных і дакумэнтаў, якія нядаўна былі знойдзеныя, зь вялікай ступеньню ўпэўненасьці можна сьцьвярджаць, што забойства папы сплянаваў савецкі КДБ.
Характэрнай рысай пантыфікату Яна Паўла Другога сталіся пілігрымкі — ніводны зь ягоных папярэднікаў не наведаў столькі краінаў (каля 120). Ён выказваў жаданьне наведаць і Беларусь, але з унутрыпалітычных прычынаў і супрацьдзеяньня Расейскае праваслаўнай царквы, візыту не адбылося.
Вялікі ўнёсак папа зрабіў і ў справу прымірэньня паміж рэлігіямі, а таксама ў тое, каб наблізіць царкву і ўласна асобу пантыфіка да вернікаў. Папа таксама змагаўся за зьнішчэньне этнічных і экумэнічных бар’ераў. Падчас візыту ў Сьвятую Зямлю ў 2000 годзе, ён ад імя каталіцкай царквы выступіў з гістарычным афіцыйным выбачэньнем за антысэмітызм. Для мільёнаў людзей Ян Павал Другі стаў найвялікшым маральным аўтарытэтам у сьвеце.
Каля дзясятай гадзіны вечара 2 красавіка 2005 году, сэрца пантыфіка спынілася. Яму было 84 гады. У Ватыкан на пахаваньне прыехалі больш як чатыры мільёны вернікаў з усяго сьвету. На цырымонію пахаваньня папы прыляцеў таксама Менска-Магілёўскі мітрапаліт кардынал Казімер Сьвёнтак і гарадзенскі біскуп Аляксандар Кашкевіч. Жалобныя набажэнствы прайшлі ва ўсіх каталіцкіх храмах Беларусі.
Ян Павал II і Беларусь
рэдагавацьЯн Павал меў вялікую цікавасьць да Беларусі, ён казаў у размове з рэдактарам беларускага каталіцкага часопісу «Наша вера»: «Вядома, я вельмі хацеў бы ступіць на вашу зямлю, пабачыць Беларусь, якую я вельмі люблю». Менавіта ён стварыў паўнавартасную каталіцкую структуру ў Беларусі. Ён прызначыў першага ў другой палове 20 стагодзьдзя каталіцкага біскупа ў Беларусі — Тадэвуша Кандрусевіча, а пасьля ў 1993 годзе павялічыў колькасьць дыяцэзіяў, прызначыў новых біскупаў і першага ў гісторыі беларускага кардынала Казімера Сьвёнтака. Гэта адзіны кардынал на тэрыторыі СНД.
У 1980-х гадох Ян Павал ІІ прыняў два разы біскупа Часлава Сіповіча зь беларускімі сьвятарамі, якія ў той час жылі ў Заходняй Эўропе і ў Амэрыцы. Гэта давала магчымасьць паінфармаваць папу пра рэальную сытуацыю, у якой жыла каталіцкая царква ў Беларусі.
Пасьля прыйшлі бэатыфікацыю 13 мучанікаў Падляскіх, пасьля 13 беларускіх мучанікаў часоў Другой сусьветнай вайны ў рамках бэатыфікацыі ў Варшаве 108 мучанікаў, пасьля 11 сясьцёр-назарэцянак з Наваградку. Вось гэта такія канкрэтныя моманты, якія канкрэтна абуджалі надзею і сілу веры ў вернікаў Беларусі.
З-за напружаных адносінаў Ватыкану з Расейскай праваслаўнай царквой Ян Павал ІІ так і ня змог прыехаць у Беларусь. Як вядома, з суседзяў Беларусі ён наведаў Польшчу, Летуву і Ўкраіну, і ня быў толькі ў самой Беларусі і ў Расеі. Афіцыйная прычына напружанасьці з боку РПЦ — Унія ва Ўкраіне і заснаваньне каталіцкіх структураў у Расеі. Пры гэтым, пратэстуючы супраць заснаваньня каталіцкіх эпархіяў у Расеі, РПЦ замоўчвае факт, што ў каталіцкіх краінах Эўропы свабодна дзейнічаюць эпархіі РПЦ.
Менавіта гэты папа першым стаў зьвяртацца два разы на год па-беларуску да беларускага народу.
Пасьля ён шмат разоў прамаўляў па-беларуску на сустрэчах зь беларускімі вернікамі і біскупамі. Ад 2002 году беларуская мова зьяўляецца афіцыйнай мовай Каталіцкай царквы ў Беларусі, па-беларуску служацца набажэнствы і прамаўляюцца казаньні ў большасьці каталіцкіх парафіяў Беларусі і вядзецца навучаньне ў Вышэйшай каталіцкай сэмінарыі ў Пінску.
З 1991 году выйшла больш за 20 каталіцкіх малітоўнікаў на беларускай мове — для параўнаньня, у праваслаўных за гэты ж час выйшла толькі перавыданьне малітоўніка мітрапаліта Мікалая Мацукевіча. 16 кастрычніка 2003 году, калі адзначаўся 25-гадовы юбілей пантыфікату, Таварыства беларускай мовы накіравала Яна Паўлу ІІ віншаваньне з падзякай за пашырэньне беларускай мовы ў Беларусі і сьвеце.
Яго верш «Юдэйская пустыня» пераклала на беларускую мову Хрысьціна Лялько[2].
Крыніцы
рэдагаваць- ^ Газэта «Rzeczpospolita». Папа распачаў рэвалюцыю // Беларуская Салідарнасьць, 27 ліпеня 2013 г. Праверана 30 ліпеня 2013 г.
- ^ Галасы з-за небакраю: анталогія паэзіі свету ў беларускіх перакладах ХХ ст. Склад. М. Скобла. — Мн.: Лімарыус 2008. — 896 с.
Вонкавыя спасылкі
рэдагавацьЯн Павал II — сховішча мультымэдыйных матэрыялаў
- Энцыкліка Fides et Ratio
- Сайт, прысвечаны Святому Яну Паўлу II
- Third pilgrimage of John Paul II to Poland, Institute of National Remembrance