Сінча
Сінча́[1] (таксама сустракаецца Сінчы́, мн.[1]) — вёска ў Пухавіцкім раёне Менскай вобласьці Беларусі. Уваходзіць у склад Дубраўскага сельсавету.
| Сінча | |
| трансьліт. Sinča | |
| Краіна: | Беларусь |
| Вобласьць: | Менская |
| Раён: | Пухавіцкі |
| Сельсавет: | Дубраўскі |
| Насельніцтва: | 106 чал. (2019) |
| Часавы пас: | UTC+3 |
| Тэлефонны код: | +375 1713 |
| Паштовы індэкс: | 222815 |
| СААТА: | 6244870066 |
| Нумарны знак: | 5 |
| Геаграфічныя каардынаты: | 53°26′12″ пн. ш. 28°4′51″ у. д. / 53.43667° пн. ш. 28.08083° у. д.Каардынаты: 53°26′12″ пн. ш. 28°4′51″ у. д. / 53.43667° пн. ш. 28.08083° у. д. |
Сінча на мапе Беларусі ±   Сінча | |
 Галерэя здымкаў у Вікісховішчы
| |
Месьціцца за 10 км на паўднёвы захад ад Мар’інай Горкі, 10 км ад чыгуначнай станцыі Пухавічы на лініі Менск-Асіповічы.
Гісторыя
рэдагавацьУ 1710 годзе згадваецца як моцна пацярпелая ў Паўночную вайну вёска ў складзе маёнтка Сьмілавічы-Бакшты ў Менскім ваяводзтве ВКЛ[2].
У 19 стагодзьдзі ў Ігуменскім павеце Менскай губэрні, уласнасьць Ратынскіх. У 1897 годзе працавалі 2 лаўкі і вінакурны завод.
У XIX—XX стагодзьдзя ў Амельнянскай воласьці Ігуменскага павету Менскай губэрні. Побач з вёскай знаходзілася аднайменны маёнтак Ратынскага. Працавала школа царкоўнай граматы (адкрыта ў 1903 г.).
Летам 1905 г. адбылося сялянскае хваляваньне. Выступленьне было падаўлена салдатамі, яго арганізатары арыштаваны.
У Першую сусьветную вайну ў лютым — сьнежні 1918 году была пад акупацыяй войскаў кайзэраўскай Нямеччыне.
25 сакавіка 1918 году згодна з Трэцяй Устаўной граматай вёска абвешчана часткай Беларускай Народнай Рэспублікі. З 1 студзеня 1919 году ў адпаведнасьці з пастановай І з’езду КП(б) Беларусі вёска ўвайшла ў склад БССР.
У жніўні 1919 — ліпені 1920 вёска знаходзілася пад польскай уладай.
Пасьля рэвалюцый працавала працоўная школа 1-ай ступені, у якой у 1922 г. вучыліся 86 дзяцей, у тым ліку 26 дзяўчынак, працавалі 2 настаўніка.
З 1924 г. да 1965 г. цэнтар Сінчанскага сельсавету. У 1933 г. быў створаны саўгас «Сінча», працавала кузьня, маслабойня, стальмашня, шорная майстэрня.
З чэрвеня 1941 г. да 4 ліпеня 1944 г. вёска была пад нямецкай акупацыяй.
Насельніцтва
рэдагаваць- 1816 год — 37 двароў, каля 200 жыхароў
- 1897 год — 84 двары, 532 жыхары жыхароў
- Пачатак ХХ ст. — 101 двор, 647 жыхароў. Маёнтак — 1 гаспадарка, 142 жыхара
- 2002 год — 78 двароў, 163 жыхары
- 2009 год — 117 чалавек[3]
- 2019 год — 106 чалавек
Турыстычная інфармацыя
рэдагавацьСлавутасьці
рэдагаваць- Гаспадарчы двор
Страчаная спадчына
рэдагаваць.jpg)
- Сядзібна-паркавы ансамбаль Ратынскіх (XVIII ст.)
Крыніцы
рэдагаваць- ^ а б Назвы населеных пунктаў Рэспублікі Беларусь: Мінская вобласць: нарматыўны даведнік / І. А. Гапоненка, І. Л. Капылоў, В. П. Лемцюгова і інш.; пад рэд. В. П. Лемцюговай. — Мн.: Тэхналогія, 2003. — 604 с. ISBN 985-458-054-7. (djvu)
- ^ НГАБ у Менску, ф. 1727, воп. 1, спр. 7, с. 211
- ^ Вынікі перапісу 2009 году ў Беларусі