Лісічка
Лісічка — род базыдыяльных грыбоў сямейства лісічкавых.
| Лісічка | |
 Жоўтыя лісічкі (2007 год) | |
| Клясыфікацыя | |
|---|---|
| Надцарства | Поўнаядравыя |
| Царства | Грыбы |
| Падцарства | Найвышэйшыя грыбы |
| Група | Базыдыяльныя грыбы |
| Кляса | Печурыцападобныя |
| Атрад | Лісічкападобныя |
| Сямейства | Лісічкавыя |
| Бінамінальная намэнклятура | |
| Cantharellus Мішэль Адансон | |
На 1984 год было вядома каля 70 відаў найбольш пашыраных ва ўмераным поясе зямнога шару. У Беларусі налічвалася 3 віды. Быў сапратрофам на глебе і подсьціле. Некаторыя ўтваралі грыбакорань[1].
Выгляд
рэдагавацьПладовае цела лісічкі з ножкай было шчыльна- або цьвёрда-мясістым. Пукатая шапка грыба з узростам станавілася ўвагнутай ды лейкападобнай. Гладкі і шчыльна зрослы зь мякацьцю гімэнафор быў маршчакаваты або пласьціністы, часта галінасты. Споравы парашок быў белы або жаўтаваты[1]. Бясколерныя і гладкія споры былі эліпсападобнымі[2].
Беларусь
рэдагавацьНайбольшае пашырэньне ў Беларусі мела жоўтая[2] (звычайная, сапраўдная) лісічка. Расла на глебе ў лясах часта вялікімі скапленьнямі ў ліпені—кастрычніку. Гладка і жоўтая шапка з шырокім, часта хвалістым краем мела прамер да 8 см і была пукатай або плоскай. Пазьней шапка грыба станавілася шырокалейкападобнай і часам выцьвітала да сьветла-жоўтага або белаватага адценьня. Пласьціністыя і тоўстыя складкі гімэнафору зыходзілі на ножку. Гладкая і цыліндрычная ножка была аднаго адценьня з шапкай лісічкі. Белая і шчыльная мякаць мела прыемны пах і смак. Была вядомым ядомым грыбам. Утрымлівала вітаміны ПП і групы Б, а таксама медзь і цынк. Радзей трапляліся жаўцеючая і трубкападобная лісічка[1].
У харчаваньні
рэдагаваць
Лісічкі спажывалі сьвежымі, марынаванымі і салёнымі[3]. Цела лісічкі ўтрымлівае хітынманозу, якая бурыць яйкі чарвякоў. Таму вусякі і чарвякі не кранаюць лісічак. Гэтае рэчыва здабываюць зь лісічак для вырабу лекаў. Настоем зь лісічак лечаць ангіну, нарывы і фурункулы. Сярод іншага, ужываньне лісічак спрыяла паляпшэньню зроку і папярэджвала хваробы вачэй, бо гэтыя грыбы зьмяшчалі багата вітамінаў А, Б і ПП, а таксама медзь і цынк. Найчасьцей лісічкі спажывалі печанымі і зьмешвалі з бульбай і яйкамі, курацінай і спагеці. Таксама іх дадавалі ў пірог і піцу[4].
Крыніцы
рэдагаваць- ^ а б в І.А. Калніньш. Лісічка // Энцыкляпэдыя прыроды Беларусі ў 5 тамах / гал.рэд. Іван Шамякін. — Менск: Беларуская савецкая энцыкляпэдыя імя Петруся Броўкі, 1984. — Т. 3. Катэнарыя — Недайка. — С. 191. — 488 с. — 10 000 ас.
- ^ а б С.І. Бельская. Лісічкі // Беларуская энцыкляпэдыя ў 18 тамах / гал.рэд. Генадзь Пашкоў. — Менск: Беларуская энцыкляпэдыя імя Петруся Броўкі, 1999. — Т. 9. — С. 284. — 560 с. — 10 000 ас. — ISBN 985-11-0155-9
- ^ Галіна Сяржаніна, Іван Яшкін. Агульны сьпіс вышэйшых грыбоў на Беларусі // Грыбы і грыбная кулінарыя: энцыкл. даведнік / адказн. В.М. Радзевіч, дызайн Г.І. Саскавец. — Менск: Беларуская асацыяцыя кулінараў, 2005. — С. 175—176. — 392+50 с. — 1000 ас. — ISBN 985-6081-34-3
- ^ Юлія Ваўчок. Што шукаць у лесе // Партал «Слушна», 21 верасьня 2022 г. Праверана 1 кастрычніка 2022 г.
 |
Гэта — накід артыкула па біялёгіі. Вы можаце дапамагчы Вікіпэдыі, пашырыўшы яго. |