Прыматы (Primates, ад лац. Primas, літаральна «першыя») — атрад пляцэнтарных сысуноў, які ўключае ў сябе макраносых, як то лемураватыя і лорыеватыя прыматы, і суханосых прыматаў, як то доўгапяткападобныя і малпы у тым ліку чалавекападобныя малпы й сам чалавек. Прыматы паўсталі ад продкаў, якія жылі на дрэвах трапічных лясоў, бо шматлікія характарыстыкі прыматаў уяўляюць сабой прыстасаваньні да жыцьця ў гэтай складаным трохмерным асяродзьдзі. Усе, акрамя некалькіх відаў прыматаў, па меншай меры часткова жывуць на дрэвах і на сёньня. Прыматы прадстаўлены 516 сучаснымі відамі у 83 родах і 19 сямействах[1].

Прыматы
Клясыфікацыя
ЦарстваЖывёлы
ТыпХордавыя
ПадтыпХрыбетныя
КлясаСысуны
ІнфраклясаПляцэнтарныя
НадатрадEuarchontoglires
АтрадПрыматы
Бінамінальная намэнклятура
Primates
Арэал
Арэал не ўлічваючы чалавека

За выключэньнем людзей, якія засяляюць ўсе кантыненты, прыматы жывуць у трапічных і субтрапічных рэгіёнах Паўночнай і Паўднёвай Амэрыцы, Афрыцы й Азіі[2]. Прыматы значна адрозьніваюцца адзін ад аднаго паводле вагі, так шчуравы лемур мадам Бэртэ важыць усяго 30 грамаў, а горная гарыла — 200 кг. Паводле выкапнёвых сьведчаньняў, прымітыўныя продкі прыматаў, магчыма, існавалі ў канцы крэйдавага пэрыяду каля 65 мільёнаў гадоў назад. Найстарэйшым зь вядомых прыматаў зьяўляецца Палеоцэн Plesiadapis, які існаваў прыкладна 55—58 мільёнаў гадоў таму[3].

Парадак прыматы дзеліцца на дзьве асноўныя групы: макраносыя і суханосыя. Макраносыя маюць характарыстыкі больш падобныя да раньніх прыматаў, і ўключаюць у сябе лемураў Мадагаскару і лорыевых. Суханосыя ўключаюць у сябе малпаў і доўгапяткападобных.

Прыматы валодаюць шырокім дыяпазонам характарыстык. Некаторыя прыматы,у ключаючы чалавекападобных малпаў і бабуінаў, зьяўляюцца ў першую чаргу наземнымі, а не драўнянымі жывёламі, але ўсе віды валодаюць прыстасаваньнямі для лажаньня на дрэвах. Мэтады перасоўваньня, якія выкарыстоўваюцца прыматамі ёсьць скокі з дрэва на дрэва, хаджэньне на двух ці чатырох канцавінах, перасоўваньне пешшу. Прыматы характарызуюцца наящнасьцю вялікага галаўнога мозгу ў адносінах да іншых сысуноў, а таксама больш шырокім выкарыстаньнем стэрэаскапічнага зроку за кошт нюху, дамінуючай сэнсорнай сыстэмы ў большасьці сысуноў. Гэтыя асаблівасьці адзначаюцца ў больш разьвітых малпаў і значна ў меншай ступені ў лоры й лемураў. Трохкаляровы зрок склаўся ў некаторых прыматаў, у большасьці зь іх таксама маецца супрацьпастаўлены палец, а некаторыя маюць хвост. Прыматы маюць больш павольныя тэмпы разьвіцьця, чым у іншых аналягічных памерам сысуноў і дасягаюць сталасьці пазьней, але маюць таксама й павялічаную працягласьць жыцьця. У залежнасьці ад віду дарослыя асобы могуць жыць у адзіноце, быць павязаны ў пары або ў групах да сотні чальцоў.

Сыстэматыка

рэдагаваць

Атрад прыматы (Primates)

род †Altiatlasius
падатрад макраносыя (Strepsirrhini)
інфраатрад †Adapiformes
надсямейства †Adapoidea — сямействы: †Adapidae, †Notharctidae, †Sivaladapidae
інфраатрад лемурападобныя (Lemuriformes)
надсямейства Lemuroidea — сямействы: Cheirogaleidae, айаевыя (Daubentoniidae), індрыевыя (Indriidae), лемуравыя (Lemuridae), лепілемуравыя (Lepilemuridae), †Archaeolemuridae, †Megaladapidae, †Palaeopropithecidae
надсямейства Lorisoidea — сямействы: галагавыя (Galagidae), лорыевыя (Lorisidae)
падатрад суханосыя (Haplorhini)
інфраатрад доўгапяткападобныя (Tarsiiformes)
надсямейства Tarsioidea — сямейства доўгапяткавыя (Tarsiidae), †Archicebidae
інфраатрад малпы (Simiiformes)
парватрад шыраканосыя малпы (Platyrrhini) — сямействы: Callitrichidae, капуцынавыя (Cebidae), Aotidae, Pitheciidae, Atelidae
парватрад вузканосыя малпы (Catarrhini)
надсямейства Cercopithecoidea — сямейства Cercopithecidae
надсямейства чалавекападобныя малпы (Hominoidea) — сямействы: гібонавыя (Hylobatidae), гамініды (Hominidae)
  1. ^ The Mammal Diversity Database (анг.). American Society of Mammalogists. Праверана 01.11.2021 г.
  2. ^ Primate. Encyclopædia Britannica Online.
  3. ^ Helen J Chatterjee, Simon Y.W. Ho , Ian Barnes & Colin Groves (2009). "Estimating the phylogeny and divergence times of primates using a supermatrix approach". BMC Evolutionary Biology 9: 259.

Вонкавыя спасылкі

рэдагаваць

  Прыматысховішча мультымэдыйных матэрыялаў