Касьцёл Сьвятога Вацлава (Ваўкавыск)
Помнік сакральнай архітэктуры | |
Касьцёл Сьвятога Вацлава
| |
Касьцёл Сьвятога Вацлава
| |
Краіна | Беларусь |
Места | Ваўкавыск |
Каардынаты | 53°09′32″ пн. ш. 24°28′18″ у. д. / 53.15889° пн. ш. 24.47167° у. д.Каардынаты: 53°09′32″ пн. ш. 24°28′18″ у. д. / 53.15889° пн. ш. 24.47167° у. д. |
Канфэсія | Каталіцкая царква |
Эпархія | Гарадзенская дыяцэзія |
Архітэктурны стыль | клясыцызм |
Статус | Ахоўная зона |
Касьцёл Сьвятога Вацлава | |
Касьцёл Сьвятога Вацлава на Вікісховішчы |
Касьцёл Сьвятога Вацлава — помнік архітэктуры XIX стагодзьдзя ў Ваўкавыску. Знаходзіцца ў цэнтры места, на гістарычнай Касьцельнай вуліцы[a]. Дзее. Твор архітэктуры клясыцызму. Аб’ект Дзяржаўнага сьпісу гістарычна-культурных каштоўнасьцяў Беларусі.
Утварае адзіны ансамбль з агароджай, брамай і капліцай.
Гісторыя
рэдагавацьВялікае Княства Літоўскае
рэдагавацьПершы драўляны касьцёл у Ваўкавыску збудавалі ў 1430 годзе з фундацыі вялікага князя Вітаўта. У XVII ст. у месьце збудавалі новы драўляны касьцёл.
Пад уладай Расейскай імпэрыі
рэдагавацьПа трэцім падзеле Рэчы Паспалітай (1795 год), калі Ваўкавыск апынуўся ў складзе Расейскай імпэрыі, касьцёл працягваў дзеяць. У 1827 годзе будынак касьцёла зьнішчыў пажар, па чым набажэнствы праводзіліся ў драўлянай гаспадарчай пабудове.
У 1846—1848 гадох вялося будаваньне новага мураванага касьцёла. 13 жніўня 1850 году яго кансэкраваў біскуп віленскі Вацлаў Жылінскі. У канцы XIX ст. за касьцёлам, у агароджы збудавалі капліцу ў гонар манашкі ордэна фэліцыянак Цаліны Сэхэн.
Найноўшы час
рэдагавацьУ 1929—1930 гадох касьцёл адбудавалі і пашырылі па пажары. На 1932 год парафія налічвала 3166 чалавек[1].
Архітэктура
рэдагавацьКасьцёл
рэдагавацьПомнік архітэктуры позьняга клясыцызму. Гэта 3-нэфавая 2-вежавая базыліка з прастакутнай апсыдай і дзьвюма закрысьціямі. Абапал галоўнага ўваходу — два невялікія памяшканьні, над якімі разьмяшчаюцца хоры. Цэнтральная частка галоўнага (заходняга) фасаду вылучаецца чатырма пілястрамі, бакавыя маюць выгляд асноваў 1-ярусных 4-гранных вежаў, дэкаруюцца пілястрамі і завяршаюцца трыгліфным фрызам і карнізам з сухарыкамі. Паміж вежамі атык крывалінейнага абрысу. Бакавыя фасады рытмічна падзяляюцца пілястрамі і дэкаруюцца аркавымі паскамі, якія абрамляюць паўцыркульныя аконныя праёмы.
У інтэр’еры два рады калёнаў (па тры ў кожным) утвараюць тры нэфы (бакавыя ўдвая вузейшыя за цэнтральны). Перакрыцьце бэлькавае, над апсыдай — цыліндрычнае скляпеньне з распалубкай. Пры ўваходзе два невялікія памяшканьні, над якімі разьмяшчаюцца хоры. Цэнтральны алтар вылучаецца чатырма калёнкамі і дэкаруецца скульптурай (Сьвятыя Пётар і Павал, XIX ст., дрэва), ляпным арнамэнтам і размалёўкай. Два бакавыя алтары сваім канструкцыйным разьвязкам паўтараюць цэнтральны, аздоблены вітражамі.
Тэрыторыю касьцёла атачае агароджа з бутавага каменю і мэталічных кратаў. Галоўны ўваход вылучаецца 3-пралётнай мураванай брамай.
Капліца
рэдагавацьПомнік архітэктуры нэаготыкі. Гэта кампактавы прастакутны ў пляне аб’ём, накрыты пакатым 2-схільным дахам. Фасад завяршаецца 2-гранным шчытом з аркатурным фрызам і крыжом. У цэнтры ён праразаецца шырокім аркавым ўваходным праёмам, з бакоў — умацоўваецца 2-ступеньчатымі пілёнамі-контрфорсамі. Аналягічны разьвязак мае тыльны фасад будынка.
Галерэя
рэдагавацьГістарычныя здымкі
рэдагаваць-
1912 г.
-
1914 г.
-
1920—1928 гг.
-
1920-я гг.
-
1930-я гг.
-
1930-я гг.
-
1930-я гг.
-
1930-я гг.
-
1934 г.
-
1935 г.
-
1937 г.
-
1938 г.
Сучасныя здымкі
рэдагаваць-
Галоўны фасад
-
З боку апсыды
-
Інтэр’ер
-
Алтар
-
Хоры
-
Капліца
-
Інтэр’ер капліцы
-
Табліца ў капліцы
Заўвагі
рэдагаваць- ^ Цяперашні афіцыйны адрас — вуліца Карла Маркса, 25
Крыніцы
рэдагаваць- ^ Кулагін А. Каталіцкія храмы Беларусі. — Менск, 2008. С. 55.
Літаратура
рэдагаваць- Архітэктура Беларусі: Энцыклапедычны даведнік. — Менск: Беларус. энцыкл., 1993. — 620 с.: іл. ISBN 5-85700-078-5.
- Кулагін А. Каталіцкія храмы Беларусі: Энцыкл. даведнік / А. Кулагін; фатограф А. Дыбоўскі. — 2-е выд. — Менск: БелЭн, 2008. — 488 с.: іл. ISBN 978-985-11-0395-5.
Вонкавыя спасылкі
рэдагавацьАб’ект Дзяржаўнага сьпісу гісторыка-культурных каштоўнасьцяў Рэспублікі Беларусь, шыфр 413Г000085 |