Готшалк (імя)
Готшалк, Гудэскалк (ням. Gottschalk) — мужчынскае імя. Вытворныя прозьвішчы — Готшальк, Готшаль.
| Готшалк лац. Gotšałk | |
| Gottschalk | |
| Паходжаньне | |
|---|---|
| Мова(-ы) | германскія |
| Утворанае ад | Got + Schalk |
| Іншыя формы | |
| Варыянт(ы) | Гудэскалк |
| Зьвязаныя артыкулы | |
| якія пачынаюцца з «Готшалк» | |
Паходжаньне
рэдагавацьГотшалк — славянская форма германскага імя Gottschalk, Godescalc (гоцкага імя Gudescalcus). Іменная аснова -гуд- (-год-, -гут-) (імёны ліцьвінаў Готарт, Гудман, Саўгут; германскія імёны Gotard, Gutmann, Savegodo) паходзіць ад гоцкага guþs 'Бог', gôþs 'добры, старанны, пабожны'[1] або *guts 'гот'[2], а аснова -скалк- (-шалк-) (імёны ліцьвінаў Скаламонт, Скальбут; германскія імёны Scelemondo, Butaskalks) — ад гоцкага skalks 'слуга'[3].
Этымалягічны слоўнік старапольскіх асабовых імёнаў, выдадзены Польскай акадэміяй навук, адзначае гістарычнае бытаваньне ў Польшчы германскага імя Gotschalk (Goczałk)[4].
Носьбіты
рэдагаваць- Готшалк (Гадэскалк) (?—743) — герцаг Бэнэвэнта (740—743)
- Готшалк з Орбэ (каля 803 — каля 868) — саксонскі багаслоў, манах і філёзаф
- Готшалк (каля 1010—1066) — князь бодрычаў (1031—1066; фактычна з 1044)
- Гадзіслаў Башка (Godislaus Basco) або Готшалк (Gotszalk)[5] — польскі храніст XIII стагодзьдзя
Готшалкі-Унгеры (Gotszalk-Unger) — літоўскі шляхецкі род з Смаленскага ваяводзтва[6].
Гутшален (Guttschallen) — былая вёска каля Тапявы ў Прусіі[7].
Глядзіце таксама
рэдагавацьКрыніцы
рэдагаваць- ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 17.
- ^ Kremer D. Die Germanischen Personennamen in Katalonien // Estudis romànics. Nr. 14, 1972. S. 134.
- ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 18.
- ^ Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. T. 5: Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego. — Kraków, 1997. S. 76.
- ^ Starnawska M. O składzie społecznym kapituły poznańskiej w okresie rozbicia dzielnicowego // Kwartalnik Historyczny. Nr. 96 (3/4), 1989. S. 36, 45.
- ^ Polska encyklopedja szlachecka. T. 5. — Warszawa, 1936. S. 344.
- ^ Палмайтис Л. Предложение по научной русификации исконных наименований перешедшей в состав России северной части бывшей Восточной Пруссии. — Европейский институт рассеянных этнических меньшинств, 2003. С. 27.