Белабокі

вёска ў Цяцеркаўскім сельсавеце Браслаўскага раёну Віцебскай вобласьці Беларусі

Белабо́кі[1] — вёска ў Беларусі, каля возера Уклі. Уваходзяць у склад Цяцеркаўскага сельсавету Браслаўскага раёну Віцебскай вобласьці.

Белабокі
лац. Biełaboki
Краіна: Беларусь
Вобласьць: Віцебская
Раён: Браслаўскі
Сельсавет: Цяцеркаўскі
Насельніцтва: 25 чал. (2010)
Часавы пас: UTC+3
Тэлефонны код: +375 2153
Нумарны знак: 2
Геаграфічныя каардынаты: 55°32′51.4″ пн. ш. 27°17′12.7″ у. д. / 55.547611° пн. ш. 27.286861° у. д. / 55.547611; 27.286861Каардынаты: 55°32′51.4″ пн. ш. 27°17′12.7″ у. д. / 55.547611° пн. ш. 27.286861° у. д. / 55.547611; 27.286861
Белабокі на мапе Беларусі ±
Белабокі
Белабокі
Белабокі
Белабокі
Белабокі
Белабокі

Гісторыя

рэдагаваць

25 сакавіка 1918 году згодна з Трэцяй Устаўной граматай Рады БНР Белабокі абвяшчаліся часткай Беларускай Народнай Рэспублікі. 1 студзеня 1919 году згодна з пастановай І зьезду Камуністычнай партыі Беларусі яны ўвайшлі ў склад Беларускай ССР. Паводле Рыскага падзелу 1921 году 18 гадоў вёска была ў складзе гміны Ёды, Дзісенскага павету Віленскага ваяводзтва Польскай Рэспублікі[2] (Заходняя Беларусь). У 1939 годзе была далучаная да Беларускай ССР (Узьяднаньне Беларусі).

Насельніцтва

рэдагаваць
  • 1921 год — 227 чалавек[3]
  • 1931 год — 179 чалавек[4]
  • 1999 год — 38 чалавек
  • 2010 год — 25 чалавек
  1. ^ Назвы населеных пунктаў Рэспублікі Беларусь: Віцебская вобласць: нарматыўны даведнік / У. М. Генкін, І. Л. Капылоў, В. П. Лемцюгова; пад рэд. В. П. Лемцюговай. — Мн.: Тэхналогія, 2009. — 668 с. ISBN 978-985-458-192-7. (pdf)
  2. ^ Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej. T. 1. — Warszawa, 1938. S. 18.
  3. ^ Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej. T. VII, cz. II: Ziemia Wileńska — Powiaty: Brasław, Duniłowicze, Brasław i Wilejka. — Warszawa: Główny Urząd Statystyczny Rzeczypospolitej Polskiej, 1923. S. 51.
  4. ^ Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej. T. 1. — Warszawa, 1938. S. 6.

Літаратура

рэдагаваць

Białoboki, wieś, powiat dzisieński, gmina Woropańszczyzna //  — S. 125