Альбут
Альбут, Яльбут (Эльбут) — мужчынскае імя і вытворнае ад яго прозьвішча.
| Альбут лац. Albut | |
| Albot | |
| Паходжаньне | |
|---|---|
| Мова(-ы) | германскія |
| Утворанае ад | Alo + Boto |
| Іншыя формы | |
| Варыянт(ы) | Яльбут, Эльбут |
| Зьвязаныя артыкулы | |
| якія пачынаюцца з «Альбут» | |
Паходжаньне рэдагаваць
- Асноўны артыкул: Імёны ліцьвінаў
Альбот, Ельбот або Альбут (Albot, Elbot, Albóðr[1], Albutt[2]) — імя германскага паходжаньня[3]. Іменная аснова ал- (імёны ліцьвінаў Алігут, Альмін, Аламунт; германскія імёны Algut, Almin, Alamunt) паходзіць ад гоцкага alls 'увесь, кожны'[4], а аснова -бут- (-бот-) (імёны ліцьвінаў Бутвід, Бутрык, Вільбут; германскія імёны Botvid, Butariks, Willebut) — ад усходнегерманскага but- з значэньнем 'корань, камель' (гепідзкае butilo 'камель')[5].
Варыянты імя ў гістарычных крыніцах: людемъ нашимъ Мерецъкого повета… а Станчику Олбутовичу (люты 1510 году)[6].
Носьбіты рэдагаваць
- Нарвід Яльбутавіч — падданы ўпіцкага зямяніна Юрыя Янавіча Ваўмянскага, які ўпамінаецца ў 1587 годзе[7]
- Міхайла Яльбут (Эльзбут) — упіцкі зямянін, які ўпамінаецца ў 1587 годзе[8]
На гістарычнай Меншчыне існавала лесьнічоўка Альбуць.
Глядзіце таксама рэдагаваць
Крыніцы рэдагаваць
- ^ Peterson L. Nordiskt runnamnslexikon. — Uppsala, 2007. S. 18.
- ^ Ferguson R. Surnames as a Science. — London, 1883. P. 43.
- ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 81, 163.
- ^ Kremer D. Die Germanischen Personennamen in Katalonien // Estudis romànics. Nr. 14, 1972. S. 52.
- ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 16.
- ^ Lietuvos Metrika. Knyga 25 (1387—1546). — Vilnius, 1998. P. 96.
- ^ Опись документов Виленского центрального архива древних актовых книг. Вып. 7. ― Вильна, 1909. С. 196.
- ^ Опись документов Виленского центрального архива древних актовых книг. Вып. 7. ― Вильна, 1909. С. 203.