Алігут
Алігут (Алгуць), Аўгут (Аўгуць) — мужчынскае імя.
| Алігут лац. Aligut / Alihut | |
| Algut | |
| Паходжаньне | |
|---|---|
| Мова(-ы) | германскія |
| Утворанае ад | Alo + Guta |
| Іншыя формы | |
| Варыянт(ы) | Алгуць, Аўгут, Аўгуць |
| Зьвязаныя артыкулы | |
| якія пачынаюцца з «Алігут» | |
Паходжаньне
рэдагавацьАлугод, Алгуда, Алгот, Алгут, Алкот або Алкуд (Alugod[1][2], Aalgudis, Algot[3], Algut[4][5], Alcot[6], Alcude[7]) — імя германскага паходжаньня[8]. Іменная аснова ал- (імёны ліцьвінаў Альбут, Альмін, Аламунт; германскія імёны Albot, Almin, Alamunt) паходзіць ад гоцкага alls 'увесь, кожны'[9], а аснова -гуд- (-год-, -гут-) (імёны ліцьвінаў Готарт, Гудман, Саўгут; германскія імёны Gotard, Gudman, Savegot) — ад гоцкага guþs 'Бог'[10], gôþs 'добры, старанны, пабожны' або *guts 'гот'[11]. Апроч таго, адзначалася германскае імя Augute[12].
У Прусіі бытавала імя Альгут (Альгот): Algutte (1399 год)[13]; Algotte (каля 1400 году)[13].
Варыянты імя ў гістарычным крыніцах: тымъ бояромъ медъницкимъ тыи люди… Олыкгутевы чоловека Еикъша (19 лютага 1417 году)[14]; на подданого господарьского Ивана Олкгутевича (23 верасьня 1539 году)[15]; подъданый господарьский Городенский Белчина сорока на имя Иванъ и Жданъ Овкгутевича… тыи Овкгуткевичи (18 ліпеня 1540 году)[16].
Носьбіты
рэдагаваць- Алігут — літоўскі баярын, які атрымаў ад вялікага князя Вітаўта чалавека ў Медніцкай воласьці (Жамойць)[17]
- Гаўрыла Аўгуцевіч — літоўскі баярын, які ўпамінаецца ў 1524 годзе[18]
Аўгутовічы (Augutowicz) гербу Жнін — літоўскі шляхецкі род з Упіцкага павету[19]
Глядзіце таксама
рэдагавацьКрыніцы
рэдагаваць- ^ Schramm G. Namenschatz und Dichtersprache: Studien zu den zweigliedrigen Personennamen der Germanen. — Göttingen, 1957. S. 37.
- ^ Schramm G. Zweigliedrige Personennamen der Germanen. — Berlin, 2013. S. 155.
- ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 167.
- ^ Nielsen O. Olddanske personnavne. — Kjøbenhavn, 1883. S. 3.
- ^ Björkman E. Nordische Personennamen in England in alt- und frühmittel-englischer Zeit: Ein Beitrag zur englischen Namenkunde. — Halle, 1910. S. 3.
- ^ Harrison H. Surnames of the United Kingdom: A Concise Etymological Dictionary. Vol. 1. — London, 1912. P. 4.
- ^ Kokeritz H. Notes on the Pre-conquest personal names of Domesday Book // Namn och Bygd. 26 (1938). P. 40.
- ^ Morlet M.-T. Les noms de personne sur le territoire de l’ancienne Gaule du VIe au XIIe siècle. T. I: Les noms issus du germanique continental et les créations gallo-germaniques. — Paris, 1971. P. 16.
- ^ Kremer D. Die Germanischen Personennamen in Katalonien // Estudis romànics. Nr. 14, 1972. S. 52.
- ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 17.
- ^ Kremer D. Die Germanischen Personennamen in Katalonien // Estudis romànics. Nr. 14, 1972. S. 134.
- ^ Hald K. Personnavne i Danmark. II Middelalderen. — København, 1974. S. 24.
- ^ а б Trautmann R. Die altpreußischen Personennamen. — Göttingen, 1925. S. 12.
- ^ Jablonskis K. Archyvinės smulkmenos // Praeitis. T. 2. — Kaunas, 1933. P. 428.
- ^ Акты издаваемые Виленской археографической комиссией. Т. 17. Акты Гродненского земского суда. — Вильна, 1890. С. 166.
- ^ Акты издаваемые Виленской археографической комиссией. Т. 17. Акты Гродненского земского суда. — Вильна, 1890. С. 370.
- ^ Saviščevas E. Polityka nadań wielkich książąt litewskich na Żmudzi w pierwszej połowie XV wieku // Prace historyczne 141, z. 2 (2014). P. 502.
- ^ Описание документов и бумаг, хранящихся в Московском архиве Министерства юстиции. Кн. 21. — М., 1915. С. 287.
- ^ Ciechanowicz J. Rody rycerskie Wielkiego Księstwa Litewskiego. T. 2. — Rzeszów, 2001. S. 39.