Адыла
Адыла, Аціла (Ятыла), Аўдзіла — мужчынскае імя.
| Адыла лац. Adyła | |
| Odilo | |
| Паходжаньне | |
|---|---|
| Мова(-ы) | германскія |
| Утворанае ад | Odo + суфікс з элемэнтам -л- (-l-) |
| Іншыя формы | |
| Варыянт(ы) | Аціла, Аўдзіла, Ятыла |
| Вытворныя формы | Гаціла, Ютэль |
| Зьвязаныя артыкулы | |
| якія пачынаюцца з «Адыла» | |
Паходжаньне
рэдагавацьАўдзіла, Адала, Адзіла або Аціла (Audilo, Odalo, Odilo, Otilo) — імя германскага паходжаньня[1][2]. Іменная аснова аўд- (од-, от-) (імёны ліцьвінаў Отаўт, Атгін, Атмут; германскія імёны Ottolt, Otken, Otmot) паходзіць ад гоцкага audags 'шчасьце, асалода'[3], германскага *auð 'багацьце, спор'[4].
Варыянты імя ў гістарычных крыніцах: nobilis Voydzyvyl Jathylovycz Chonyevyęz (1486 год)[5]; Пашко Овъдилович с своимъ потужникомъ служба суполная (да 1525 году)[6]; у Крымиловичохъ знашолъ еси тры служъбы людеи, на имя Рымъка Кирмиловича, Нартовъта Ромишъковича, а брата его Екгаила, лечъ предки тых людей, Атило а Рымъко Кгирдевичи, купили были собе земълю у бояр Вилькомирскихъ (23 траўня 1539 году)[7]; Свято-Вознесенского Борколабовского дивического монастыря игуменья Севастіанна Одолевичевна (3 сакавіка 1752 году)[8].
Носьбіты
рэдагаваць- Адыла (да 700—748) — герцаг Баварыі
- Адыла († паміж 812 і 820) — граф Жыроны
- Адыла фон Стабла († 954) — абат кляштару Стабла і Мальмэды
- Адыла Клюнійскі (991 або 992—1049) — абат кляштару Клюні, Сьвяты
- «Атэла ўдава» — жыхарка Жамойцкага староства, якая ўпамінаецца ў 1537—1538 гадох[9]
На 1906 год існавала вёска Адалішкі ў Рэжыцкім павеце Віцебскай губэрні[10].
Крыніцы
рэдагаваць- ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 188, 1183—1184.
- ^ Schmid A., Weigand K. Schauplätze der Geschichte in Bayern. — Verlag C.H.Beck, 2003. S. 43.
- ^ Morlet M.-T. Les noms de personne sur le territoire de l’ancienne Gaule du VIe au XIIe siècle. T. I: Les noms issus du germanique continental et les créations gallo-germaniques. — Paris, 1971. P. 43.
- ^ Kremer D. Die Germanischen Personennamen in Katalonien // Estudis romànics. Nr. 14, 1972. S. 72.
- ^ Kodeks dyplomatyczny katedry i diecezji Wilenskiej. T. 1, z. 2: 1468—1501. — Kraków, 1939. S. 414.
- ^ Документы Московского архива Министерства юстиции. Т. 1. — М., 1897. С. 68.
- ^ Lietuvos Metrika. Knyga 20 (1536—1539). — Vilnius, 2010. P. 264.
- ^ Археографический сборник документов: относящихся к истории Северо-Западной Руси. Т. 2. — Вильна, 1867. S. 114.
- ^ Mackavičius A. Žemaitijos valsčių surašymas 1537—1538 m. — Vilnius, 2003. P. 377.
- ^ Список населенных мест Витебской губернии. Витебск, 1906. С. 361.