Ё

Ё
Кірыліца
А	Б	В	Г	Ґ	Д	Ђ
Ѓ	Е	Ё	Є	Ж	Ѕ	З
И	І	Ї	Й	Ј	К	Л
Љ	М	Н	Њ	О	П	Р
С	Т	Ћ	Ќ	У	Ў	Ф
Х	Ц	Ч	Џ	Ш	Щ	Ъ
Ы	Ь	Э	Ю	Я
Архаічныя літары кірыліцы
Ꙁ	Ꙃ	Ꙅ	Ꙇ	Ꙉ	Ҁ	Ѻ
Ѹ	Ꙋ	Ѡ	Ѽ	Ꙍ	Ѿ	Ꙏ
Ѣ	Ꙑ	Ꙓ	Ꙕ	Ꙗ	Ѥ	Ѧ
Ꙙ	Ѫ	Ꙛ	Ѩ	Ꙝ	Ѭ	Ѯ
Ѱ	Ѳ	Ѵ	Ѷ	Ꙟ	Ꙡ	Ꙣ
Ꙥ	Ꙧ	Ꙩ	Ꙫ	Ꙭ	ꙮ	Ꚙ
Ꚛ

Ё, ё — сёмая літара беларускага кірылічнага альфабэту. Утворана спалучэньнем літары «е» зь дзьвюма коскамі, якія над літарай. У старабеларускай пісьменнасьці гук «о» пасьля мяккіх зычных абазначаўся літарай «е» («медъ»), спалучэньнем «іо» («ліосъ»), а часам нават знакам «о» («всо»). У сучаснай беларускай мове абазначае галосны гук «о» задняга раду сярэдняга пад’ёму і мяккасьць папярэдняга зычнага («вёска» — «в’оска»), а ў пачатку слова, пасьля галосных, «еў» і «ы» і апострафа — спалучэньнем гукаў «йо» («ёрш» — «йорш»). Літара «ё» бывае вялікай і малой, мае адпаведны рукапісны й друкаваны выгляд.

Лічбавае значэньне

Пры клясіфікацыйным падзеле мае значэньне «сёмы» (група «ё»), пры лічбавай нумарацыі — дадатковае значэньне для адрозьніваньня прадметаў пад адным абазначэньнем.

У стараславянскай і царкоўнаславянскай мовах Ё адсутнічае й адпаведна ня мае лічбавага значэньня.