Ян Мінімонт
Ян Кляўзгайлавіч Мінімонт — літоўскі баярын. На Гарадзельскай уніі атрымаў герб «Окша».
 Герб «Окша» | |
| Асабістыя зьвесткі | |
|---|---|
| Бацькі | Бэргарт Кляўзгайла |
| Дзеці | Кібарт Мінімонтавіч |
Імя
рэдагавацьІменная аснова -мін- (-мен-) (імёны ліцьвінаў Мінят, Асьміна, Гальмін; германскія імёны Miniatus, Osminna, Galmin) паходзіць ад гоцкага minan 'менаваць, памятаць, любіць'[2], minthi 'памяць'[3], а аснова -мунд- (-мунт-, -монт-) (імёны ліцьвінаў Монтгерд, Валімонт, Жыгімонт; германскія імёны Mundgerd, Walmont, Sigimunt) — ад германскага *mundô 'рука, абарона, крэўнасьць'[4] або гоцкага munds 'моц розуму, імкненьне', mundrs 'гарлівы, палкі'[2]. Такім парадкам, імя Мінімонт азначае «гарлівы думкамі»[5] (тое ж, што і імя Мантымін).
Варыянты імя ў гістарычных крыніцах: Iohannes dictus Minimunth (17 студзеня 1413 году)[6]; cum Mynimund Sessnykowicz[7], Minimund Sessnikouicz[8], Mynimund Sessnicouicz[9] (2 кастрычніка 1413 году); Яну Кловзкгаиловичу земля Пикътюжова Кормолникова, Яну Кловъсикаилови Росеини под Кгедикголдомъ (1440—1492 гады)[10]; Минимонтъ… Минамонтъ (1449—1478)[11].
Біяграфія
рэдагавацьЗь літоўскага баярскага роду, сын Бэргарта Кляўзгайлы. У 1413 годзе разам з бацькам выступаў як сьведка на працэсе супраць крыжакоў.
У 1440 або 1450 годзе атрымаў у валоданьне Расены.
Меў сына Кібарта.
Крыніцы
рэдагаваць- ^ Пятраўскас Р. Літоўская знаць у канцы XIV—XV ст.. — 2-е выд. — Смаленск, 2014. С. 271.
- ^ а б Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 18.
- ^ Morlet M.-T. Les noms de personne sur le territoire de l’ancienne Gaule du VIe au XIIe siècle. T. I: Les noms issus du germanique continental et les créations gallo-germaniques. — Paris, 1971. P. 169.
- ^ Kremer D. Die Germanischen Personennamen in Katalonien // Estudis romànics. Nr. 14, 1972. S. 180.
- ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 24.
- ^ Lites ac res gestae inter Polonos Ordinemque Cruciferorum. T. 2. — Posnaniae, 1892. P. 191.
- ^ Akta unji Polski z Litwą, 1385—1791. — Kraków, 1932. S. 54.
- ^ Akta unji Polski z Litwą, 1385—1791. — Kraków, 1932. S. 57.
- ^ Akta unji Polski z Litwą, 1385—1791. — Kraków, 1932. S. 70.
- ^ Lietuvos Metrika. Knyga 3 (1440—1498). — Vilnius, 1998. P. 20.
- ^ Документы Московского архива Министерства юстиции. Т. 1. — Москва, 1897. С. 537.
Літаратура
рэдагаваць- Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. Аўтарскае выданне. — Менск, 2019. — 459 с. — (сьціслая вэрсія кнігі: Вытокі Вялікае Літвы. — Менск, 2021. — 89 с.)
- Пятраўскас Р. Літоўская знаць у канцы XIV—XV ст.: Склад — структура — улада / пераклад А. Мікус. — 2-е выд. — Смаленск: Інбелкульт, 2014. — 386 с. — ISBN 978-5-00076-015-4