Эйгерды (род)

шляхецкі род

Э́йґерды, Эйґірды — шляхецкі род у Вялікім Княстве Літоўскім гербу Абданк зьменены (праз цэнтар Абданку праходзіў меч).

Эйгерды
лац. Ejgierdy / Ejhierdy
Герб Эйгерды
герб «Абданк» зьменены
Краіна паходжаньня: Вялікае Княства Літоўскае
Першы з роду: Эйгерд

Прозьвішча

рэдагаваць

Эйгерд, Эйгард або Айгард (Eygerðr, Eigardus, Eygardus, Aigardus) — імя германскага паходжаньня[1][2][3][4]. Іменная аснова -эйх- (-эй-) (імёны ліцьвінаў Эйгінт, Эйман, Эймунт; германскія імёны Eigint, Eimann, Eymunt) паходзіць ад гоцкага agi 'лязо, булат, меч'[5], а аснова -гард- (-герд-, -герт-) (імёны ліцьвінаў Альгерд, Мундыгерд, Тэўтыгерд; германскія імёны Algardus, Mundgerd, Teutgerdis) — ад гоцкага gairdan 'падпяразваць' (пераноснае 'ахоўваць'), garda 'агароджа' (пераноснае 'ахова, бясьпека')[6]. Такім парадкам, імя Эйгерд азначае «лязо аховы»[7].

Гісторыя

рэдагаваць

Паходзілі з шляхты Віленшчыны.

Марцыян Эйгерд браў удзел у 1605 годзе ў бітве пад Кірхгольмам, ягоны брат Павал у 1609 і 1611 гадох — у бітвах за Смаленск. Найбольш вядомы з роду — Мікалай Сокал-Эйгірд, падсудак земскі ашмянскі ў 1678.

  1. ^ Naumann H. Altnordische Namenstudien. — Berlin, 1912. S. 24, 37.
  2. ^ Quellen und Forschungen aus dem Gebiete der Geschichte. Vol. 25. — Paderborn: Historiches Institut in Rom. Görresgesellschaft, 1940. P. 67.
  3. ^ The chartae of the Carthusian General Chapter. 35. (1689—1772). — Institut für Anglistik und Amerikanistik, Universität Salzburg, 2002. P. 273.
  4. ^ Morlet M.-T. Les noms de personne sur le territoire de l'ancienne Gaule du VIe au XIIe siècle. T. I: Les noms issus du germanique continental et les créations gallo-germaniques. — Paris, 1971. P. 27.
  5. ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 19.
  6. ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 17.
  7. ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 26.

Літаратура

рэдагаваць