Царква Сьвятой Тройцы (Саматэвічы)

праваслаўны храм сярэдзіны XIX стагодзьдзя ў Саматэвічах (Беларусь)
Помнік гісторыі
Царква Сьвятой Тройцы
Траецкая царква
Траецкая царква
Краіна Беларусь
Вёска Саматэвічы
Каардынаты 53°13′06.90″ пн. ш. 31°50′06.70″ у. д. / 53.218583° пн. ш. 31.835194° у. д. / 53.218583; 31.835194Каардынаты: 53°13′06.90″ пн. ш. 31°50′06.70″ у. д. / 53.218583° пн. ш. 31.835194° у. д. / 53.218583; 31.835194
Дата заснаваньня 1835—1842
Царква Сьвятой Тройцы на мапе Беларусі
Царква Сьвятой Тройцы
Царква Сьвятой Тройцы
Царква Сьвятой Тройцы
Царква Сьвятой Тройцы на Вікісховішчы

Царква Сьвятой Тройцы — помнік гісторыі сярэдзіны XIX ст. (мураўёўка) у Саматэвічах. Знаходзіцца ў цэнтры колішняга мястэчка, на гістарычным Рынку. Твор архітэктуры расейскай эклектыкі.

Гісторыя

рэдагаваць

Вялікае Княства Літоўскае

рэдагаваць

Упершыню царква ў Саматэвічах упамінаецца ў 1668 годзе. Драўляная царква дзейнічала ў мястэчку ў сярэдзіне XVIII ст.

Пад уладай Расейскай імпэрыі

рэдагаваць

У 1834 годзе старая драўляная царква згарэла. У 1835 годзе ўладальнік мястэчка Іван Галынскі ў памяць пра памерлую жонку Анастасію распачаў будаваньне новай мураванай царквы паводле праекту расейскіх архітэктураў. У 1842 годзе адбылося асьвячэньне новай царквы Ўрадавага сыноду Расейскай імпэрыі (Маскоўская царквы).

Найноўшы час

рэдагаваць

У 1930-я гады савецкія ўлады зачынілі царкву, якую перарабілі пад зернесховішча, а пазьней — пад лядоўню. Па аварыі на Чарнобыльскай АЭС вёску адсялілі, а царква апынулася закінутай.

У 2008 годзе ў будынку адбыўся пажар, які зьнішчыў унутраныя драўляныя канструкцыі

Архітэктура

рэдагаваць

Прыклад эклектычнай царкоўнай архітэктуры Расейскай імпэрыі. Крыжова-купальны храм з паўкруглай апсыдай і прастакутным прытворам. Кубападобны аб’ём завяраюць 5 купалоў-цыбулінаў на цыліндрычных барабанах. Бакавыя фасады ў цэнтры вылучаюцца рызалітамі з кутнімі гранёнымі пілёнамі. Паўцыркульныя аркавыя аконныя праёмы разьмяшчаююца ў верхняй частцы сьценаў, аздабляюцца плястычнымі ліштвамі з кілепадобнымі сандрыкамі, пілястрамі, кілепадобнымі арачкамі і прафіляванымі падваконьнікамі. Высокі цокаль вылучаецца арнамэнтальным рабрыстым пасам і падзяляецца філёнгамі. У асноўную прастору вядуць тры ўваходы, над якімі былі надпісы, выкладзеныя чыгуннымі літарамі.

У інтэр’еры 4 магутныя слупы, злучаныя падпружнымі аркамі, падтрымліваюць высокі сьветлавы барабан купала. Сем бакавых квадратных у пляне, вылучаных аркамі частак малітоўнай залі перакрываюцца цыліндрычнымі з распалубкамі і крыжовымі скляпеньнямі. Над уваходам на двух драўляных іянічных калёнах разьмяшчаюцца хоры, якія адкрываюцца ў залю аркавымі прасьветамі[1].

  1. ^ Кулагін А. Праваслаўныя храмы Беларусі: Энцыкл. даведнік. — Менск: Беларуская Энцыкляпэдыя, 2007.

Літаратура

рэдагаваць
  • Кулагін А. Праваслаўныя храмы Беларусі: Энцыкл. даведнік. — Менск: Беларуская Энцыкляпэдыя, 2007.— 653 с.: іл. ISBN 978-985-11-0389-4.

Вонкавыя спасылкі

рэдагаваць