Сарокі (Абрубскі сельсавет)
вёска ў Абрубскім сельсавеце Глыбоцкага раёну Віцебскай вобласьці Беларусі
Саро́кі[1] — вёска ў Глыбоцкім раёне Віцебскай вобласьці. Сарокі ўваходзяць у склад Абрубскага сельсавету.
| Сарокі | |
| Краіна: | Беларусь |
| Вобласьць: | Віцебская |
| Раён: | Глыбоцкі |
| Сельсавет: | Абрубскі |
| Насельніцтва: | 48 чал. (2010) |
| Часавы пас: | UTC+3 |
| Тэлефонны код: | +375 2156 |
| Паштовы індэкс: | 211820 |
| Нумарны знак: | 2 |
| Геаграфічныя каардынаты: | 55°4′3.7″ пн. ш. 27°40′32.3″ у. д. / 55.067694° пн. ш. 27.675639° у. д.Каардынаты: 55°4′3.7″ пн. ш. 27°40′32.3″ у. д. / 55.067694° пн. ш. 27.675639° у. д. |
Сарокі на мапе Беларусі ±   Сарокі | |
Гісторыя рэдагаваць
25 сакавіка 1918 году згодна з Трэцяй Устаўной граматай Рады БНР вёска Сарокі абвяшчалася часткай Беларускай Народнай Рэспублікі. 1 студзеня 1919 году згодна з пастановай І зьезду Камуністычнай партыі Беларусі вёска ўвайшла ў склад Беларускай ССР. Паводле Рыскага падзелу 1921 году, вёска i маёнтак апынуліся ў складзе гміны Глыбокае, Дзісенскага павету Віленскага ваяводзтва Польскай Рэспублікі[2] (Заходняя Беларусь). У 1939 годзе вернутая ў склад Беларускай ССР (Узьяднаньне Беларусі).
Насельніцтва рэдагаваць
Крыніцы рэдагаваць
- ^ Назвы населеных пунктаў Рэспублікі Беларусь: Віцебская вобласць: нарматыўны даведнік / У. М. Генкін, І. Л. Капылоў, В. П. Лемцюгова; пад рэд. В. П. Лемцюговай. — Мн.: Тэхналогія, 2009. — 668 с. ISBN 978-985-458-192-7. (pdf) С. 218
- ^ Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej, Warszawa 1938, wolumin — 1, s. 16
- ^ Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej, Warszawa 1938, wolumin — 1, s. 16.
- ^ Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej — Tom VII — Część II — Ziemia Wileńska — Powiaty: Brasław, Duniłowicze, Brasław i Wilejka, Główny Urząd Statystyczny Rzeczypospolitej Polskiej, Warszawa 1923, s 46.
Літаратура рэдагаваць
- Soroki, sioło, powiat dzisieński, gmina Głębokie // Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich. Tom XI: Sochaczew — Szlubowska Wola. — Warszawa, 1890. — S. 83