Новая Гвінэя
Но́вая Гвінэ́я, Но́вая Ґвінэ́я — другі па велічыні востраў Зямлі (пасьля Грэнляндыі), плошча выспы — 786 тыс. км².
Новая Гвінэя | |
Месца | Мэланэзія |
---|---|
Плошча | 786 000 км² |
Найвышэйшы пункт | 4509 м |
Краіна | Інданэзія |
Вобласьць | Правінцыя Папуа[d] і West Papua[d] |
Насельніцтва (2005) | 7 500 000 |
Каардынаты | 5°20′ пд. ш. 141°36′ у. д. / 5.333° пд. ш. 141.6° у. д.Каардынаты: 5°20′ пд. ш. 141°36′ у. д. / 5.333° пд. ш. 141.6° у. д. |
Новая Гвінэя |
Геаграфія
рэдагавацьРазьмешчаная ў заходнім Ціхім акіяне выспа Новая Гвінэя знаходзіцца на поўнач ад Аўстраліі (паміж імі праліў Торэса). Захад выспы належыць Інданэзіі, у той час як усходняя частка выспы адносіцца да Акіяніі і на ёй разьмяшчаецца незалежная дзяржава Папуа-Новая Гвінэя. Выспа зьяўляецца найбуйнейшай выспай сярод падзеленых паміж краінамі.
У заходняй частцы знаходзіцца горны масіў Маокэ, самая высокая вяршыня якога Пунчак-Джая дасягае амаль 4884 мэтраў над узроўнем мора. На ўсходзе разьмяшчаюцца горы Бісмарка, найвышэйшы пункт — гара Вільгэльм — налічвае 4509 мэтраў. Самай доўгай ракой выспы зьяўляецца рака Флай.
Расьлінны і жывёльны сьвет
рэдагавацьНовая Гвінэя — трапічная выспа і таму мае даволі вялікую разнастайнасьць відаў. Яе насяляюць 11 тысяч відаў расьлін, 600 унікальных відаў птушак, звыш 400 відаў земнаводных, 455 відаў матылёў і каля ста вядомых відаў сысуноў.
Эдэмскі сад
рэдагавацьУ 2005 годзе група амэрыканскіх дасьледчыкаў выявіла ў трапічных лясах горнага раёну Новай Гвінэі месца, якое яны назвалі «Эдэмскім садам».
Гэты раён плошчай каля 300 тысяч гектараў разьмешчаны на схілах гор Фоджа ў заходняй частцы Новай Гвінэі і апынуўся ізаляваны ад узьдзеяньня навакольнага сьвету.
Навукоўцы выявілі ў «Эдэмскім садзе» больш за 20 невядомых раней відаў рапух, чатыры новыя віды матылёў, пяць невядомых навуцы відаў пальмаў і мноства расьлін. Былі выяўлены некалькі відаў рэдкіх сумчатых — драўняных кэнгуру, а таксама шасьціпёрая «райская птушка» Бэрлепша, якая раней лічылася вымерлай.
Усе жывёлы — насельнікі нагор’я — не баяцца чалавека, у прыватнасьці, рэдкая даўгадзюбая праэхідна дазволіла навукоўцам ўзяць сябе ў рукі.
Гісторыя
рэдагавацьРаньняя гісторыя
рэдагавацьУ глыбокай старажытнасьці Новая Гвінэя была злучана з Аўстраліяй. Падзел адбыўся ў выніку павышэньня ўзроўню сусьветнага акіяна параўнальна нядаўна. Гэтым тлумачыцца наяўнасьць на выспе вялікай колькасьці відаў сумчатых, якія насяляюць Аўстралію. Засяленьне чалавекам адбылося як мінімум 45 тысяч гадоў да н. э. з Азіі. У выніку ад перасяленцаў пайшла больш як тысяча папуаска — мэланэзійскіх плямён. Адсутнасьць буйных, здатных да прыручэньня жывёл на выспе перашкаджала разьвіцьцю земляробства і рабіла немагчымай жывёлагадоўлю. Гэта садзейнічала захаваньню першабытна-абшчыннага ладу на вялікіх тэрыторыях Новай Гвінэі да сёньняшніх дзён. Разнастайнасьць моваў і мноства плямён былі абумоўлены ізаляванасьцю людзей адзін ад аднаго, бо горны ляндшафт і адсутнасьць тэхнічных сродкаў перашкаджалі стасункам і культурнаму абмену.
На тэрыторыі Новай Гвінэі знаходзіцца старажытнае земляробчае пасяленьне Кука, якое паказвае ізаляванае разьвіцьцё на працягу 7—10 тысячагоддзяў і якое ўваходзіць ў Сьпіс Сусьветнай спадчыны ЮНЭСКА.
Адкрыцьцё эўрапейцамі
рэдагавацьПершымі адкрывальнікамі Новай Гвінэі былі гішпанскія і партугальскія мараплаўцы ў пачатку 16 стагодзьдзя. У 1526 годзе на паўночна-заходнім узьбярэжжы выспы высадзіўся партугалец дон Жоржы ды Мэнэзеш. Згодна з паданьнем, ён назваў адкрытыя ім землі Ilhas dos Papuas — «выспы Папуа», ад малайскага слова, якое абазначае «кучаравы»; відаць, ён меў на ўвазе жорсткія кучаравыя валасы мэланэзійскіх абарыгенаў.
Пазьней, у 1545 годзе паблізу выспы праплываў гішпанец Іньіга Ортыс дэ Рэтэс і назваў яё «Новая Гвінэя», паколькі ўзьбярэжжа нагадвала яму берагі афрыканскай Гвінэі, якія ён бачыў раней. Яшчэ пазьней з Новай Гвінэі гішпанскія купцы пачалі вывозіць золата, срэбра, какосы, каўчук і каштоўныя пароды драўніны.
Значны ўнёсак у дасьледваньне народаў Новай Гвінэі належыць расейскаму вучонаму і вандроўніку М. М. Міклуха-Маклаю, які працаваў на высьпе ў 70-х — 80-х гадах 19 стагодзьдзя.
Эпоха каляніялізму
рэдагавацьУ 1828 годзе ў якасьці першай эўрапейскай дзяржавы Нідэрлянды набылі заходнюю паўвыспу Вогелькоп. У 1884 годзе астатнюю частку выспы падзялілі паміж сабой Нідэрлянды, Вялікабрытанія і Нямецкая імпэрыя. За Нідэрляндамі засталася заходняя палова Новай Гвінэі, брытанцы набылі паўднёвы ўсход, немцы — паўночны ўсход, які яны назвалі Зямлёй кайзэра Вільгэльма І. Брытанская частка потым была аддадзена Аўстраліі ў 1906 годзе, а нямецкая пасьля Першай сусьветнай вайны стала аўстралійскім мандатам Лігі Нацыяў.
Другая сусьветная вайна
рэдагавацьПадчас Другой сусвьетнай вайны выспа была акупавана Японіяй. Адрынутыя зьверствамі японскай ваеншчыны папуасы дапамагалі сілам саюзьнікаў як маглі, транспартуючы рыштунак і параненых праз усю выспу. Пасьля вайны Інданезія, якая стала незалежнай у 1949 годзе, выказала прэтэнзіі на заходнюю частку Новай Гвінэі, якая, аднак, засталася пад адміністрацыяй Нідэрляндаў.
Незалежнасьць
рэдагавацьЗ 1957 году Нідэрлянды і Аўстралія пачалі будаваць пляны па наданьні незалежнасці аб’яднанай Новай Гвінэі. У 1961 годзе ў заходняй частцы былі праведзеныя выбары і створаны парлямэнт. Не жадаючы такога палітычнага разьвіцьця, Інданэзія ў адказ на гэта ўвяла свае войскі і абвясьціла аб далучэньні заходняй паловы выспы да Інданэзіі. Пасьля гэтага пачаліся масавыя дэпартацыі папуаскага насельніцтва, на месца якога рушылі перасяленцы зь Явы. Мяркуецца, што ў выніку «этнічнай чысткі» заходняй Новай Гвінэі да сёньняшняга дня загінула каля 300 тысяч папуасаў. У 1975 годзе ва ўсходняй частцы Аўстралія дала незалежнасьць дзяржаве Папуа-Новая Гвінэя.
Вонкавыя спасылкі
рэдагавацьНовая Гвінэя — сховішча мультымэдыйных матэрыялаў