Нарушэвічы

	Нарушэвічы; лац. Naruševičy
	Герб «Вадвіч»
Краіна паходжаньня:	Вялікае Княства Літоўскае

Нарушэвічы — шляхецкі род гербу «Вадвіч».

Прозьвішча

Нора (Noro) — імя германскага паходжаньня^[1]^[2]. Іменная аснова -нар- (-нор-) (імёны ліцьвінаў Нарэла, Нарвід, Нарымунт; германскія імёны Narelo, Norvid, Normund) паходзіць ад гоцкага nasjan 'захоўваць, ратаваць'^[3], стараверхненямецкага -neri 'уратаваньне, утрыманьне'^[4].

Імя Норуш (Норыш) гістарычна бытавала ў Польшчы: Norusch (1446 год), Norisch (1442, 1444 і 1450 гады)^[5]. У Чэхіі бытавала германска-славянскае імя Noreš^[6].

Гісторыя

Паходзілі ад літоўскага баярына Мантыгерда (Мантыгірда), полацкага намесьніка ў 1396 годзе, пачынальніка роду Мантыгірдавічаў^[7]. Меў сына Пятра, маршалка земскага Вялікага Княства Літоўскага. Ад ягонага сына Наруша пайшла назва роду. А ад ўнука Войткі Нарушэвіча разрасьліся галіны роду.

Мантыгерд
- Пётар
  - Наруш
    - Войтак
      - Павал (?—1544)
        Станіслаў(?—1589)
        
        Мікалай Ян (? — 16 красавіка 1575)
        Мікалай (каля 1560 — лістапад 1603)
        
        Ян (? — каля 1613)
        Аляксандар(? — каля 1653)
        
        Крыштап (каля 1570—1630) падканцлер ВКЛ
        Станіслаў (? — 27 траўня 1650)
        
        Ян (?—1663)
        
        Аляксандар Крыштап (? — 21 чэрвеня 1668)

Адам Станіслаў Нарушэвіч — рымска-каталіцкі дзяяч, філёляг, гісторык, перакладнік, паэт і пісьменьнік.

Крыніцы

^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 5, 1168.
^ Schmittlein R. Les noms d’eau de la Lituanie (suite) // Revue internationale d’onomastique. Nr. 3, 1964. P. 161.
^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 18.
^ Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. T. 5: Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego. — Kraków, 1997. S. 187.
^ Słownik staropolskich nazw osobowych. T. 4. — Wrocław, 1974—1976. S. 73.
^ Svoboda J. Bemerkungen über alttschechische Personennamen deutscher Herkunft // Onomastica Slavogermanica. III. — Berlin, 1967. S. 39.
^ Пазднякоў В. Нарушэвічы // ВКЛ. Энцыкл. — Мн.: 2005 Т. 2. С. 349.

Літаратура

Вялікае княства Літоўскае: Энцыклапедыя. У 3 т. / рэд. Г. П. Пашкоў і інш. — Мн.: Беларуская Энцыклапедыя, 2005. — Т. 2: Кадэцкі корпус — Яцкевіч. — 788 с. — ISBN 985-11-0378-0

[1] Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 5, 1168.

[2] Schmittlein R. Les noms d’eau de la Lituanie (suite) // Revue internationale d’onomastique. Nr. 3, 1964. P. 161.

[3] Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 18.

[4] Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. T. 5: Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego. — Kraków, 1997. S. 187.

[5] Słownik staropolskich nazw osobowych. T. 4. — Wrocław, 1974—1976. S. 73.

[6] Svoboda J. Bemerkungen über alttschechische Personennamen deutscher Herkunft // Onomastica Slavogermanica. III. — Berlin, 1967. S. 39.

[7] Пазднякоў В. Нарушэвічы // ВКЛ. Энцыкл. — Мн.: 2005 Т. 2. С. 349.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

Нарушэвічы лац. Naruševičy
Герб «Вадвіч»
Краіна паходжаньня:	Вялікае Княства Літоўскае