К
К, к (ка; курсіў: К к )— дванаццатая літара беларускага кірылічнага альфабэту. Паходзіць з кірылічнай К («ка́ка»), якая ўзьнікла на аснове грэцкай устаўной К («ка́па»). У старабеларускім пісьме выкарыстоўваліся розныя выгляды (устаў, паўустаў, скорапіс) літары, якія дапамагаюць вызначыць час і месца напісаньня пэўнага помніка. Абазначала гукі «к», «к’» («камень», «кислый»). Мела лікавае значэньне «дваццаць». У XVI ст. літара, апроч рукапіснага выгляду, набыла друкаваны.
Літара кірыліцы К | |
Кк | |
Выява | |
![]() | |
◄ І Ї Й Ј К Л Љ М Н ► | |
У лацінцы | K · k |
---|---|
Зьвесткі | |
Гук | [k] |
Назва ў Юнікодзе | cyrillic capital letter ka cyrillic small letter ka |
Юнікод | К: U+041A к: U+043A |
HTML | К: К, К
|
UTF-16 | К: 0x41A к: 0x43A |
URL-код | К: %D0%9A к: %D0%BA |
Каб пабачыць усе сымбалі, глядзіце: Друкарскія сымбалі • Лацінскія літары • Кірылічныя літары |
У сучаснай беларускай мове абазначае шумныя глухія выбухныя заднеязычныя зычныя гукі «к», «к’». Літара бывае вялікая й малая, мае рукапісны й друкаваны выгляд.
Лічбавае значэньне Рэдагаваць
Пры клясіфікацыйным падзеле мае значэньне «адзінаццаты» (група «к»), пры лічбавай нумарацыі — дадатковае значэньне для разьмежаваньня прадметаў пад адным нумарам (шрыфт № 8к).
У стараславянскай і царкоўнаславянскай мовах К мае значэньне лічбы — 20.