К

кірылічная літара

К, к (ка; курсіў: К к )— дванаццатая літара беларускага кірылічнага альфабэту. Паходзіць з кірылічнай К («ка́ка»), якая ўзьнікла на аснове грэцкай устаўной К («ка́па»). У старабеларускім пісьме выкарыстоўваліся розныя выгляды (устаў, паўустаў, скорапіс) літары, якія дапамагаюць вызначыць час і месца напісаньня пэўнага помніка. Абазначала гукі «к», «к’» («камень», «кислый»). Мела лікавае значэньне «дваццаць». У XVI ст. літара, апроч рукапіснага выгляду, набыла друкаваны.

Літара кірыліцы К
Кк
Выява

Літара «К» у баўгарскім напісаньні
І  Ї  Й  Ј  К  Л  Љ  М  Н
  У лацінцыK · k
Зьвесткі
  Гук[k]
  Назва ў Юнікодзеcyrillic capital letter ka
cyrillic small letter ka
  ЮнікодК: U+041A
к: U+043A
  HTMLК‎: &#1050, &#x41a
к‎: &#1082, &#x43a
  UTF-16К‎: 0x41A
к‎: 0x43A
  URL-кодК: %D0%9A
к: %D0%BA
Каб пабачыць усе сымбалі, глядзіце: Друкарскія сымбаліЛацінскія літарыКірылічныя літары

У сучаснай беларускай мове абазначае шумныя глухія выбухныя заднеязычныя зычныя гукі «к», «к’». Літара бывае вялікая й малая, мае рукапісны й друкаваны выгляд.

Лічбавае значэньне Рэдагаваць

Пры клясіфікацыйным падзеле мае значэньне «адзінаццаты» (група «к»), пры лічбавай нумарацыі — дадатковае значэньне для разьмежаваньня прадметаў пад адным нумарам (шрыфт № 8к).

У стараславянскай і царкоўнаславянскай мовах К мае значэньне лічбы — 20.