Зява́лічы[1] — вёска ў Глыбоцкім раёне Віцебскай вобласьці Беларусі. Уваходзіць у склад Карабоўскага сельсавету.

Зявалічы
трансьліт. Ziavaličy
Краіна: Беларусь
Вобласьць: Віцебская
Раён: Глыбоцкі
Сельсавет: Карабоўскі
Насельніцтва: 4 чал. (2010)
Часавы пас: UTC+3
Тэлефонны код: +375 2156
Нумарны знак: 2
Геаграфічныя каардынаты: 55°7′39.000″ пн. ш. 27°38′39.998″ у. д. / 55.1275° пн. ш. 27.64444389° у. д. / 55.1275; 27.64444389Каардынаты: 55°7′39.000″ пн. ш. 27°38′39.998″ у. д. / 55.1275° пн. ш. 27.64444389° у. д. / 55.1275; 27.64444389
Зявалічы на мапе Беларусі ±
Зявалічы
Зявалічы
Зявалічы
Зявалічы
Зявалічы
Зявалічы

Гісторыя

рэдагаваць

25 сакавіка 1918 году згодна з Трэцяй Устаўной граматай Рады БНР Зявалічы абвяшчаліся часткай Беларускай Народнай Рэспублікі. 1 студзеня 1919 году згодна з пастановай І зьезду Камуністычнай партыі Беларусі вёска ўвайшла ў склад Беларускай ССР. Паводле Рыскага падзелу 1921 году, вёска апынулася ў складзе гміны Глыбокае, Дзісенскага павету Віленскага ваяводзтва Польскай Рэспублікі[2] (Заходняя Беларусь). У 1939 годзе вернутая ў склад Беларускай ССР (Узьяднаньне Беларусі).

Насельніцтва

рэдагаваць
  • 2010 год — 4 чалавекі
  • 1999 год — 5 чалавек
  • 1931 год — 78 чалавекi[3]
  • 1921 год — 72 чалавекi[4]
  1. ^ Назвы населеных пунктаў Рэспублікі Беларусь: Віцебская вобласць: нарматыўны даведнік / У. М. Генкін, І. Л. Капылоў, В. П. Лемцюгова; пад рэд. В. П. Лемцюговай. — Мн.: Тэхналогія, 2009. — 668 с. ISBN 978-985-458-192-7. (pdf) С. 225
  2. ^ Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej, Warszawa 1938, wolumin — 1, s. 16
  3. ^ Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej, Warszawa 1938, wolumin — 1, s. 17.
  4. ^ Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej — Tom VII — Część II — Ziemia Wileńska — Powiaty: Brasław, Duniłowicze, Brasław i Wilejka, Główny Urząd Statystyczny Rzeczypospolitej Polskiej, Warszawa 1923, s 47.

Літаратура

рэдагаваць

Ziewalicze, wieś, powiat dzisieński, gmina Głębokie // Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich. Tom XIV: Worowo — Żyżyn. — Warszawa, 1895. — S. 612