Вікіпэдыя

Яўген Гаран

Яўгéн Гаран (па-ўкраінску: Євген Гаран; 26 сакавіка 1926, цяпер Бярдзянскі раён, Запароская вобласьць, Украіна — 1 сакавіка 2012, Сыднэй, Аўстралія) — украінскі і аўстралійскі пісьменьнік, паэт, журналіст, пэдагог, перакладнік[1].

Яўген Гаран
па-ўкраінску: Євген Гаран
Асабістыя зьвесткі
Нарадзіўся 26 сакавіка 1926 (98 гадоў)
Сьцяг СССРСССР, УССР, Марыўпальсая акруга, ваколіцы места Бярдзянск
Памёр 1 сакавіка 2012
Сьцяг Аўстраліім. Сыднэй, Аўстралія
Літаратурная дзейнасьць
Род дзейнасьці журналіст, пісьменьнік, паэт
Мова украінская

Жыцьцяпіс

рэдагаваць

Яўген Гаран нарадзіўся 26 сакавіка 1926 году ў СССР наваколіцах Бярдзянску. Паходзіў зь сялянскае сям’і, якая напярэдадні Галадамору шукала лепшай долі ва ўкраінскіх гарадах[2].

Вучыўся ў школе ў Харкаве, дзе пачаў пісаць апавяданьні[3].

У 1943 г. пад час Другое сусьветнае вайны выехаў у Нямеччыну, вывучаў замежныя мовы ў месьце Гётынгене[4].

Пасьля заканчэньня вайны пераехаў у Аўстралію. Ён пасяліўся ў месьце Сыднэй, дзе ў 1963 годзе скончыў пэдагагічны інстытут, а ў 1966 годзе — Сыднэйскі ўнівэрсытэт[5].

Выкладаў нямецкую, францускую, інданэзійскую і ўкраінскую мовы ў сярэдніх школах[6].

Творчасьць

рэдагаваць

Публікаваў артыкулы, рэцэнзіі і фантастычныя апавяданьні (г. зв. «яўгенікі») у часопісах «На Дазвольлі»[a] (Пляўэн), «Арка» (Мюнхэн), «Новыя дні» [b] (Таронта), у газэце «Вольная думка»[c] і у альманаху «Новы небасхіл»[d][7].

Пераклаў «Гісторыю Карла XII» Вальтэра, шэраг апавяданьняў з інданэзійскае мовы.

Заўвагі

рэдагаваць
  1. ^ Па-ўкраінску: «На Дозвіллі».
  2. ^ Па-ўкраінску: «Нові дні».
  3. ^ Па-ўкраінску:«Вільна думка»
  4. ^ Па-ўкраінску: «Новий обрій».

Крыніцы

рэдагаваць
  1. ^ Гаран Євген / Л. І. Саєнко // Енциклопедія Сучасної України [Електронний ресурс] / Редкол.: І. М. Дзюба, А. І. Жуковський, М. Г. Железняк [та ін.]; НАН України, НТШ. — К.: Інститут енциклопедичних досліджень НАН України, 2006.
  2. ^ Гаран Євген // Енциклопедія Українознавства: Словникова частина / Голов. ред. В. Кубійович. Репринт. відтворення. — К., 1993. — Т. 1. — С. 355.
  3. ^ Гаран Євген // Енциклопедія Українознавства: Словникова частина / Голов. ред. В. Кубійович. Репринт. відтворення. — К., 1993. — Т. 1. — С. 355.
  4. ^ Українська діаспора: літературні постаті, твори, біобібліографічні відомості / Упорядк. В. А. Просалової. — Донецьк: Східний видавничий дім, 2012. — 516 с.
  5. ^ Українська діаспора: літературні постаті, твори, біобібліографічні відомості / Упорядк. В. А. Просалової. — Донецьк: Східний видавничий дім, 2012. — 516 с.
  6. ^ Гаран Євген // Енциклопедія української діаспори: У 7 т. — К.: ІНТЕЛ, 1995. — Т. 4 (Австралія -Азія — Африка). — С. 59.
  7. ^ Гаран Євген / Л. І. Саєнко // Енциклопедія Сучасної України [Електронний ресурс] / Редкол.: І. М. Дзюба, А. І. Жуковський, М. Г. Железняк [та ін.]; НАН України, НТШ. ў— К.: Інститут енциклопедичних досліджень НАН України, 2006.

Літаратура

рэдагаваць

• Гаран Євген. Евгеніка // Альманах українського часопису «Вільна думка» та Фундації українознавчих студій в Австралії. — Сідней, 1994. — С. 184. • Гаран Є. Знання мови // Рідні голоси з далекого континенту: Твори сучасних українських письменників Австралії / Упоряд. та передм. А. Г. Михайленка. — К.: Веселка, 1993. — С. 57-58. • Гаран Є. Мовна електрика //Новий обрій. Альманах. — Мельбурн, 1999. — Ч. 11. — С. 97-99.

Атрымана з «https://be-tarask.wikipedia.org/w/index.php?title=Яўген_Гаран&oldid=2515136»