С (кірыліца)

С
Кірыліца
А	Б	В	Г	Ґ	Д	Ђ
Ѓ	Е	Ё	Є	Ж	Ѕ	З
И	І	Ї	Й	Ј	К	Л
Љ	М	Н	Њ	О	П	Р
С	Т	Ћ	Ќ	У	Ў	Ф
Х	Ц	Ч	Џ	Ш	Щ	Ъ
Ы	Ь	Э	Ю	Я
Архаічныя літары кірыліцы
Ꙁ	Ꙃ	Ꙅ	Ꙇ	Ꙉ	Ҁ	Ѻ
Ѹ	Ꙋ	Ѡ	Ѽ	Ꙍ	Ѿ	Ꙏ
Ѣ	Ꙑ	Ꙓ	Ꙕ	Ꙗ	Ѥ	Ѧ
Ꙙ	Ѫ	Ꙛ	Ѩ	Ꙝ	Ѭ	Ѯ
Ѱ	Ѳ	Ѵ	Ѷ	Ꙟ	Ꙡ	Ꙣ
Ꙥ	Ꙧ	Ꙩ	Ꙫ	Ꙭ	ꙮ	Ꚙ
Ꚛ

С, с (назва эс) — 19-я літара беларускага кірылічнага альфабэту. Выкарыстоўваецца таксама ўва ўсіх славянскіх кірылічных альфабэтах (18-я ў баўгарскім, 19-я ў расейскім, 21-я ў сэрбскім, 22-я ў македонскім і ўкраінскім) і ў пісьмовасьці некаторых неславянскіх народаў. У стара- і царкоўнаславянскім альфабэтах носіць назву «слово», што магло азначаць рознае: «слова, гаворка, казаньне, чутка, вестка, пропаведзь, выслоўе, Пісаньне, запавед». У кірыліцы звычайна лічыцца 19-ай паводле парадку і выглядае як ; у глаголіцы паводле ліку 20-я, мае выгляд . У абодвух альфабэтах лікавае значэньне — 200. У глаголіцы літара паходзіць ад спалучэньня хрысьціянскіх сымбаляў трыкутніку і кругу — як і перавернуты знак глаголіцы для І.

Можа быць малой і вялікай. Мае рукапісны й друкаваны выгляд.

Лічбавае значэньне

У стараславянскай і царкоўнаславянскай мовах С мае лічбавае значэньне — 200.