Ф

Ф
Кірыліца
А	Б	В	Г	Ґ	Д	Ђ
Ѓ	Е	Ё	Є	Ж	Ѕ	З
И	І	Ї	Й	Ј	К	Л
Љ	М	Н	Њ	О	П	Р
С	Т	Ћ	Ќ	У	Ў	Ф
Х	Ц	Ч	Џ	Ш	Щ	Ъ
Ы	Ь	Э	Ю	Я
Архаічныя літары кірыліцы
Ꙁ	Ꙃ	Ꙅ	Ꙇ	Ꙉ	Ҁ	Ѻ
Ѹ	Ꙋ	Ѡ	Ѽ	Ꙍ	Ѿ	Ꙏ
Ѣ	Ꙑ	Ꙓ	Ꙕ	Ꙗ	Ѥ	Ѧ
Ꙙ	Ѫ	Ꙛ	Ѩ	Ꙝ	Ѭ	Ѯ
Ѱ	Ѳ	Ѵ	Ѷ	Ꙟ	Ꙡ	Ꙣ
Ꙥ	Ꙧ	Ꙩ	Ꙫ	Ꙭ	ꙮ	Ꚙ
Ꚛ

Ф, ф (назва: эф) — 23-я літара беларускага кірылічнага альфабэту. Выкарыстоўваецца таксама ў ва ўсіх славянскіх кірылічных альфабэтах (21-я ў баўгарскім, 22-я ў расейскім, 25-я ў сэрбскім і ўкраінскім, 26-я ў македонскім) і ў пісьмовасьцях некаторых неславянскіх народаў. У стара- і царкоўнаславянскім альфабэтах носіць назву «фрътъ» (ст.-сл.) або «фертъ» (ц.-сл.). Назва гэтага знаку няясная, але некаторыя дасьледнікі думаюць, што вытокі "Ферт» гукапераймальныя, падобны гук выдаюць коні «Ф-ррр», бо гук [ф] у старажытнаславянскай мове быў зусім чужы, і немагчыма было падабраць славянскае слова з « ф ». (φερτ-ός з грэцкае азначае прыўнесеных звонку). У кірыліцы звычайна лічыцца 22-ой паводле парадку і выглядае як ; у глаголіцы паводле ліку 22-я і мае выгляд . У абодвух альфабэтах лікавае значэньне — 500. Як паходжаньне кірылічнай, так і глагалічнага літараў — грэцкая літара фі (Φ, φ).

Лічбавае значэньне

У стараславянскай і царкоўнаславянскай мовах Ф мае лічбавае значэньне — 500.